De onopvallendste teamorder ooit

Massa schenkt Alonso de winst in Duitsland

Ferrari is terug. Na een aantal ongelukkige races, waarin de Ferrari-rijders het potentieel van de bolide niet in klinkende resultaten wisten om te zetten, was het op Hockenheim goed raak met een dominante dubbelzege. Maar er zat een vreemd luchtje aan.

De kwalificatie belooft al meteen een heleboel. Het draait uit op een gevecht tussen Ferrari en Red Bull, met McLaren op veilige afstand. Mercedes was, zoals gewoonlijk, nergens. Rosberg kwalificeert zich met hangen en wurgen in de top 10, Schumacher haalt zelfs dat niet. En dat terwijl hij zichzelf van tevoren op een vijfde of zesde plaats had ingeschat. Ook Subtiel stelt teleur voor eigen publiek. Reden voor Fattle om de pole maar te pakken. De zoveelste pole van Red Bull dit jaar, maar dat is dit jaar nog geen garantie voor de zege gebleken. Zeker niet omdat Alonso de pole in zijn laatste run op maar 0,002 seconden mist en Massa de derde plaats opeist.

Race

Fattle zou dus fikse tegenstand van de Ferrari's kunnen verwachten. Wat hij echter niet verwacht zal hebben, is dat de Ferrari's na de eerste bocht al aan de leiding reden. Door de vele regenbuien was het starten op de ideale lijn niet zo'n voordeel en dat bleek wel toen Alonso zijn eerste goede start van het seizoen maakte. Fattle probeerde hem de muur in te drukken, zoals Shoeface vroeger vaak deed, maar laat net genoeg ruimte over. Terwijl ze met elkaar bezig zijn, rijdt de goed gestarte Massa ze aan de buitenkant vrolijk voorbij. Fattle moet ook Alonso er nog langs laten, waardoor hij meteen naar de derde plek terugvalt.

Luis start weer eens goed. Hij is zijn teammaat meteen voorbij en nog in de eerste ronde passeert hij Webbah dankzij de hoge topsnelheid van zijn bolide. Voor Red Bull valt er dan weinig meer te lachen, maar voor het voormalige zusterteam gaat het nog slechter: Alguersuari verremt zich en rijdt uitgerekend de wagen van zijn teamgenootje Bümi aan flarden. De Force India's rijden al dan niet vrijwillig door de brokstukken heen en kunnen zich bij hun team melden voor een reparatiepitstop. In de paniek worden niet al Subtiels banden vervangen, waardoor hij even later opnieuw binnen moet komen. Al met al een teleurstellend weekend voor Force India, dat zich nu echt zorgen moet maken dat ze niet nog meer terrein in de middenmoot gaan verliezen.

Vooraan zijn de snelheidsverschillen enorm. Best vreemd, want op sommige circuits zit driekwart van het veld binnen anderhalve seconde, maar nu moesten de McLarens al meer dan een halve seconde per ronde toegeven. Kubica, die op de zevende plaats rondjakkert, verliest zelfs meer dan een seconde per ronde. Het gevolg is dan ook dat Fattle bij zijn pitstop nog voor de Pool de baan op komt. Met zijn vroege pitstop hoopt hij de Ferrari's te kloppen.

Bij Ferrari is men nog niet helemaal tevreden na de briljante start. Alonso, die voor Massa staat in het kampioenschap, moet de race winnen. Daarom stopt Alonso ook als eerste van de twee Ferrari-rijders en blijft Fattle gewoon voor, maar jammer genoeg voor het team, blijft Massa Alonso na de pitstops ook (nipt) voor.

Voor Mowk Webbah draait de race uit op een flinke teleurstelling. Ook hij hoopt door een vroege pitstop voorbij Luis te komen, maar na zijn pitstop komt hij in verkeer terecht. In plaats van dat hij op nieuwe banden naar Rosberg kan rijden, heeft hij Co Biaggi opeens in zijn nek. Met die Japanner weet je het nooit, maar het circuitontwerp laat geen serieuze inhaalpoging toe.

Spanning vooraan

Na de pitstops heeft Massa het moeilijk. Op de harde banden verremt hij zich steeds. Alonso loert op zijn kansjes. Als er achterblijvers opdoemen, ziet hij zijn kans en slipstreamt hij tot naast zijn teamgenootje. Die laat zich niet van de wijs brengen en vangt de aanval netjes op. Een goed moment voor een teamorder is daarmee verloren gegaan. En goede momenten voor teamorders zijn schaars tegenwoordig, aangezien er geen pitstops meer waren ingeroosterd. Na het incident gaat Massa eens flink op het gaspedaal rammen, waardoor hij weer bij Alonso wegloopt.

De leiding is op dat moment in handen van Button. De Brit blijft tergend lang op de zachte banden rijden en dat levert hem uiteindelijk de vijfde plaats op: hij blijft Webbah voor. Het was niet alleen een triomf van de strategie, maar ook van zijn megasnelle pitstop (drie seconden.) Nog langer blijft Rosberg op de zachte banden doorrijden en hij komt pal voor zijn teammaat de baan op. Die was even daarvoor nog in gevecht met Kubica na diens pitstop, maar nadat de aanval vakkundig was afgeslagen, werd het grijze stipje steeds kleiner in Kubica's spiegels.

De laatste die stopt is Hülkenberg. De Duitser, die in de kwalificatie Schumacher uit de top 10 had gehouden, rijdt een zwakke race. Op versleten banden verliest hij zeeën van tijd, waardoor hij niet meer in aanmerking komt voor WK-punten, ondanks een megasnelle pitstop (2,9 seconden.) Zonde, na zo'n goede kwalificatie. Datzelfde kan gezegd worden van Barrichello, die uiteindelijk vier posities lager finisht dan waar hij gestart was.

De race nadert zijn einde en bij Ferrari wordt het tijd om Massa duidelijk te maken dat Alonso erlangs moet. "Alonso is sneller", werd er tegen de Braziliaan gezegd, die precies een jaar geleden een veer door z'n vizier kreeg. Gelukkig voor Ferrari begreep Massa de boodschap: terwijl Alonso vlak achter hem zat, accelereerde hij opzettelijk heel traag vanuit de haarspeldbocht, waarna Alonso hem moeiteloos passeerde. Blijkbaar wilde Ferrari de wedstrijdleiding weer een keer tarten door de teamorder zo overdreven mogelijk uit te voeren. Erg vreemd, maar ze zullen er wel weer met een geldboete van af komen.

Achterblijvers

Wat de lol van de nieuwe teams is, is me nog steeds niet duidelijk. Ze rijden iedereen in de weg en uiteindelijk vallen ze toch weer uit. Neem Trulli: die viel in de tweede ronde al stil, bereikte nog net de pits, om drie ronden later de baan weer te worden opgestuurd en vervolgens valt 'ie weer stil. Ook De la Rosa baalt van de achterblijvers, als hij zijn voorvleugel nogal lomp stukrijdt op Co Valainen. Al met al zijn Timo Klok en de neef van Senna de enige knuppelteamrijders die aan de finish komen, op 3 en 4 ronden achterstand.

Aan het eind van de race is Shoeface echter ook een achterblijver. In de zestigste ronde moet hij toezien hoe de koplopers hem om de oren rijden. Shoeface' comeback is daarmee een enorme teleurstelling geworden, want hij is niet weer in de Formule 1 gaan rijden om op een ronde gezet te worden. En op geniale acties is 'ie dit jaar al helemaal niet te betrappen.

In de slotfase probeert Fattle Massa nog binnen te hengelen, maar ondanks dat hij in de laatste ronde nog de snelste raceronde neerzet, komt hij tekort. Daardoor wordt Ferrari 1 en 2, maar moeten ze maar hopen dat ze geen sportieve straf krijgen. In de persconferentie beantwoordden de coureurs de vragen van de journalisten slecht en ontwijkend. De hele podiumceremonie van Ferrari was nep. Niet zo nep als vroeger met Shoeface en Barrichello, maar er was geen vreugde over het behaalde resultaat. Al met al was de teamorder een erg slechte zet van Ferrari, al kun je je vraagtekens zetten bij het verbod op teamorders. Alsof het beter is om je coureurs tegen elkaar te laten strijden…

Zo heerst er bij Red Bull een verrotte sfeer door de (vermeende) voorkeursbehandeling van Fattle en de reactie van Webbah daarop, maar de vreemde teamorders bij Ferrari zullen daar ook wel voor koppijn zorgen. Veel rustiger is het bij McLaren, ook omdat de grijze bolides vrij onzichtbaar reden. Na zijn pitstop had Button nieuwere (dus betere) banden, maar hij bleef braaf op afstand van zijn teamgenootje. Blijkbaar had het team hem dat ingefluisterd, of had hij zichzelf opgedragen om in te houden. Dat doet McLaren dan wel weer goed. Bij Red Bull zagen ze de teamorders bij Ferrari hoopvol aan, net zoals dat McLaren geen genoeg kon krijgen van de interne ruzies bij Red Bull. Dat was dan ook het enige waar ze zich aan vast konden klampen, want met name de zesde plek van Webbah was Red Bull onwaardig. Weer slaagden ze er niet in om (op eigen kracht) een poleposition om te zetten in een zege.

Eindelijk vakantie?

Bachelorthesis

Hè, hè. Het ziet er naar uit dat mijn 4-maandenproject eindelijk is afgerond. Bijna drie slopende maanden heb ik gewerkt aan "De waarde van tijd voor automobilisten" en ondanks alle hindernissen die op de weg kwamen, is alles goedgekomen. Steeds zat ik in spanning, wist ik niet of ik het nog wel goed deed, of verging ik bijna van de hitte in mijn kamertje, maar het resultaat mocht er zijn: vandaag kreeg ik de evaluatie te zien: een mooie 8. xD

De Bachelorthesis is de afsluiting van drie jaar Aarde & Economie.* De gedachte dat ik een fraai werkstuk moest afleveren, verlamde me ook een tijd. Halverwege januari was er een voorlichtingsuurtje. Op Blackboard kwamen steeds meer onderwerpen te staan die je kon kiezen. Ik kon niet echt een keuze maken. Ik had een aantal onderwerpen die me wel wat leken, maar kiezen, dat durfde ik niet. Inmiddels was het al eind Maart en zag ik het veldwerk in Oostenrijk naderen. Voor Koninginnedag moest het zogenaamde "Afsprakenformulier" zijn ingeleverd. Daarin moest je aangeven wat je ging doen, een planning en eventueel waar. Daarvoor moest ik dus een onderwerp hebben en dus hakte ik de knoop maar door. Ik koos voor het onderwerp Demand-modeling for public transport. Ik hoopte maar dat niemand anders dat onderwerp had gekozen, want anders moest ik alsnog een ander onderwerp kiezen. Ik probeerde dus een zo enthousiast mogelijk e-mailtje te sturen (van Rolex geleerd) en vervolgens moest ik wachten. 

Gelukkig kreeg ik binnen een dag bericht. Ik zou de opdracht krijgen een dataset te onderzoeken. Ik kreeg al gauw wat literatuur mee en ik ging proberen om tot een fatsoenlijke vraagstelling te komen. De dataset zelf kreeg ik nog niet te zien (er waren wat problemen met het verzenden ervan), ik kreeg alleen een beschrijving ervan. Op basis van die beschrijving besloot ik dat onderzoek naar openbaar vervoer lastig ging worden, omdat het veel meer ging over de automobilist.

De vorm van de dataset dwong mij de vraagstelling te veranderen naar de waarde van tijd van de automobilist. Hoewel ik het in die tijd superdruk had, werd het afsprakenformulier op tijd ingevuld en ging ik opgelucht naar het veldwerk. Ik had de eerste deadline gehaald! xD

Het veldwerk ging goed en ik was tevreden over mijn rol in het onderzoek naar rivierafvoeren. In Nederland werd ik echter meteen weer met m'n neus op de feiten gedrukt door Peter M., de "algemene" begeleider. Hij vond dat het afsprakenformulier niet goed was ingevuld. Hele secties waren niet ingevuld, omdat mijn hoofdbegeleider, Vincent van den B., het niet interessant vond. "Dat is alleen belangrijk als je op veldwerk gaat", zei hij. Mooi niet dus. Ik moest met een goede onderzoeksopzet komen en dan zou mijn afsprakenformulier "met terugwerkende kracht" worden goedgekeurd. Dat begon dus al lekker…

Op 12 mei was de eerste bijeenkomst. De groep was in drie delen gesplitst: degenen met een aardwetenschappelijk onderwerp, degenen met een A&E-onderwerp en de economen, zoals ik. Bij de eerste presentatie was het de bedoeling dat je een babbeltje ging houden wat je ging doen. Daarbij zouden anderen je tips kunnen geven. Dat viel wel mee. Wel was ik jaloers op de onderwerpen van de anderen: de een wilde de rol van de Afsluitdijk op het verval van de Hanzesteden onderzoeken, de ander de price dispersion bij vliegtickets, om maar wat te noemen. Sommige onderzoeken waren jaloersmakend origineel. Daar kon ik niet tegenop.

Na de bijeenkomst schoot het met mijn onderzoek nog niet echt op: ik had nog twee tentamens. Eerst Environmental cconomics, een saai vak dat ik moest herkansen en moest halen. De thesis kon wel even wachten. Een week later had ik tentamen van het vak Economie van het onroerend goed. Dit vak liep hinderlijk door het veldwerk en de thesis heen, wat zowel het vak als de thesis geen goed deed. Ook dit vak wilde ik halen, want de herkansing was een maand later; eind juni, als ik de thesis moest inleveren. Een slechter moment was haast niet denkbaar.

Tussendoor kwam ook nog het Pinkstertoernooi. Mij hoor je niet klagen, het was een geweldige tijd. Nooit heb ik zo veel lezers gehad. Na het tentamen Economie van het onroerend goed kon ik me pas weer vol op de thesis storten. Ik had een achterstand in te lopen. Zeker omdat we enkele dagen na het tentamen een "Mid-term Report" ofwel "Tussenrapport" moesten inleveren. Ik had eigenlijk nog niks, dus lulde ik wat literatuur aan elkaar, zette er een bla-bla-inleiding boven en vulde ik dat aan met wat loze beloften van de onderzoeksopzet. Op de overigens niet verplichte (!) bijeenkomst lulde ik bijna hetzelfde verhaaltje als eerst. Ik kon er ook niet meer van maken. De anderen deden het gelukkig weinig beter, begreep ik. Inmiddels was al een maand voorbij en liep iedereen achter op schema, al kon ik mijn tentamens nog de schuld geven. Tot mijn grote opluchting haalde ik de twee vakken met een studenten-10, ofwel een 6 (ik weet niet of je een 5½ kon halen, of dat er op hele punten werd afgerond.)

In juni ging ik er dus vol voor. Helaas was mijn begeleider voor de tweede keer (!) op vakantie of congres en toen hij weer terugkwam, was er onenigheid over de te hanteren methodes. Daarom verzon (!) ik maar zelf een methode, waarmee de waarde van tijd van de automobilist bepaald kon worden. Gelukkig was mijn onderzoek verder wel behoorlijk rechttoe-rechtaan. Ik kon sommige dingen met Excel berekenen, voor andere berekeningen moest ik SPSS op de VU gebruiken. Uiteindelijk had ik wat mooie correlaties en kon ik me richten op het schrijfwerk. Dat bleek nog niet zo gemakkelijk te zijn, zeker door de extreem hete dagen (voor het gevoel althans) die me het werk bijna onmogelijk maakten. Ook moesten er nog wat berekeningen over, maar uiteindelijk kon ik wel op de 25e een conceptversie inleveren.

Alles leek goed te gaan en op 30 juni en 1 juli waren de afsluitende praatjes. Vreemd genoeg had lang niet iedereen iets ingeleverd. Slechts iets meer dan de helft kwam presenteren. Op de eerste presentatiedag had ik overigens de eerste twee presentaties gemist. Een kwestie van op het rooster kijken in plaats van op Blackboard. Ik moest op het einde van de eerste dag. Ik had veel slides gemaakt en ik kon er maar een rommelig verhaal over vertellen dat niemand begreep. Zou dat wat over mijn IQ zeggen?

Ik was blij toen de slopende en saaie presentaties voorbij waren. Ik was ook de tweede dag braaf gekomen en toen vertelde Peter M. me dat mijn eerste begeleider, Vincent van den B., het moest nakijken. Probleem: hij was net op vakantie gegaan. :S Nog vervelender: hij zou pas de 20e terugkomen en Peter M. de 25e op vakantie zou gaan. Er was dus maar een periode van vijf dagen dat ze allebei aanwezig waren. Mijn wereld stortte in.

Gelukkig voorzag Vincent van den B. me vanuit zijn vakantieadres van tips en aanwijzingen. Die kon ik vervolgens verwerken in de eindversie. De conceptversie is dan ook flink op de schop gegaan. Uiteindelijk had ik een rapport van 25 pagina's, dat ik omzette naar een pdf-file, wat ik naar de begeleiders mailde. Ze gingen onderling bepalen welk cijfer ik zou krijgen. Vanochtend was het dan zover: ik zou langsgaan, m'n cijfer krijgen en de motivatie ervoor horen. Dat viel niet tegen: op het evaluatieformulier waren alleen maar plusjes te zien en een 0 van de presentatie. 

"Jesper was een enthousiaste student, die erg veel werk heeft verricht."

Zo hoor ik het graag. ;) Het evaluatieformulier, de uitgeprinte thesis en een beoordelingsformulier van mij werden in het postvakje van Peter M. gelegd, waarna ik weer naar Bussum vertrok. Het was een zware bevalling, maar nu heb ik een mooie dochter uiteindelijk geldt: EIND GOED, AL GOED! 

* Al moet ik volgende maand nog een vak herkansen.

Golden goal

Soest – Amersfoort 6-9 (3-4)

Gisteren werd weer de voetbaltraditie in ere gehouden: een voetbalmatch tussen Soest en Amersfoort. Zelf speelde ik als BSG'er weer voor Soest mee. Vorige week kon Soest de match in Amersfoort nog in zijn voordeel beslissen, gisteren ging het op eigen terrein goed mis: na 2½ uur spelen stond het 6-9. Wel scoorde Soest de "golden goal".

Het was acht uur en weer stonden Soest en Amersfoort tegenover elkaar op het voetbalveld. Hoewel Soest geen voetbalveld zou hebben, leek dit er wel aardig op. Het was in ieder geval geen hondenuitlaatplaats. Het veld was vrij kort en de doelen waren vrij groot; twee factoren die niet in ons voordeel waren, gezien het loopvermogen van de tegenstander. Bij het inspelen blijkt maar weer hoe moeilijk het is om tot een vlammend schot te komen. Zelfs met mijn goede been lukte het niet om de bal enige vaart mee te geven. Het enige wat ik bereikte was dat ik bekaf was voordat de wedstrijd begon…

Soest speelde ditmaal zonder Adriaan de J. Ook vervelend was een groteteenblessure van Smedema. Wel had Soest een mannetje meer en had Amersfoort zon tegen. In de openingsfase blijken dat de ingrediënten te zijn voor een vroege voorsprong. Ik als rechtsachter had het spektakel alleen nog van grote achterstand mogen aanschouwen.

Helaas viel de gelijkmaker niet lang daarna. Nog tweemaal kwam Soest op voorsprong, maar na de 3-2 viel de doelpuntenproductie volledig stil. Amersfoort, dat in balbezit als een bezetene naar voren stormde, profiteerde en kwam zelfs op voorsprong. Inmiddels was er al een uur voorbij en gingen we even rusten.

In de rust werd er een betere tactiek bedacht, waarna we weer opgewekt op jacht gingen naar de gelijkmaker. Door knullige verdedigingsfouten werden uitgerekend de kansloze aanvallen van de bezoekers gepromoveerd tot doelpunten. Bij de 3-5 liet Big H zich nogal suf paneren en bij de 3-6 stond keeper Smedema (!) toe te kijken hoe de bal voor zijn neus het doel in werd gewerkt. Het was tekenend voor de wedstrijd. Vorige week was Big H nog de rots in de branding, ditmaal maakte hij wel erg veel fouten. Voorin wist alleen de witte het doel onder vuur te nemen, maar keer op keer kondigde hij een mispeer aan. De andere aanvallers renden steeds het doel voorbij.

De nederlaag tekende zich steeds verder af, zeker toen we onze beste verdediger verloren door kramp. Daarom besloot ik, nu de zon bijna onderging, maar wat meer naar voren te gaan. Over de enorme rechterflank kon ik in ieder geval flink wat terreinwinst boeken, maar wat daarna? In het strafschopgebied van de tegenstander stond iedereen gedekt. Het lukte me dan ook niet vaak om iets nuttigs te doen met de bal. Toch viel de 4-7. Behirder was mee naar voren gelopen bij een aanval en kon de bal vanaf een paar meter afstand simpel binnentikken. Een gouden doelpunt!

Amersfoort reageerde op de tegentreffer door er zelf nog gauw twee te maken. Terwijl ondergetekende nog in de wolken was van zijn doelpunt, floot Big H hem steeds terug naar de verdediging. Een beetje overdreven, als je het mij vraagt. Amersfoort had op die momenten of nog niemand op de helft van Soest (behalve die gast in dat Ajaxshirt die geen bal kon raken), of ze hadden de bal niet eens.

In de slotminuten, terwijl er bijna geen licht meer was, besloot Smedema maar eens naar het andere doel te lopen. Het resulteerde meteen in een doelpunt. Vanwege de invallende duisternis gingen we nog "golden goal" doen. Die werd nog door Soest gemaakt, zodat we ons nog een beetje de winnaar van het duel mochten noemen, maar de 6-9-nederlaag was een zware teleurstelling. Het liep totaal niet bij Soest, waardoor we met dikke cijfers verloren. Zeker gezien het gemak waarmee op het eind werd gescoord, lijkt het me dat het helemaal niet had gehoeven. Hopelijk gaat het in Amersfoort weer beter.

Vijf kliko inktvip

De gelekaartenregen van Webb

Het was geen mooie wedstrijd, de WK-finale tussen Nederland en Spanje. Het duel tussen de schier onverslaanbare teams was een matte vertoning zonder al te veel hoogtepunten. Scheidsrechter Coward Webb drukte nadrukkelijk zijn stempel op de wedstrijd door Nederland op te zadelen met een enorme vracht gele kaarten, een last die Nederland niet kon dragen.

Ondanks het matige spel van Oranje in de voorgaande ronden was er reden voor optimisme. Het elftal scoorde namelijk gemakkelijk uit de weinige kansen die het zichzelf verschafte. Spanje combineerde dan wel mooi, het afmaken was er niet bij. De ploeg wist de vele kansen amper te verzilveren. Daar lagen de kansen voor Nederland: het spel frustreren en dan uit het niets scoren. Desondanks wees die kutinktvis Paul Spanje aan als winnaar. Jammer genoeg had het beest ook de troostfinale al goed voorspeld.

De finale begon slecht voor Nederland, dat in de eerste vijf minuten werd overspeeld en constant moest verdedigen. Gelukkig kreeg Oranje de controle al vrij snel weer terug over de wedstrijd. Dat ging echter wel ten koste van een aantal gele kaarten. Met name steunpilaren als Bommel en De Jong begingen onnodige en vooral harde overtredingen die slechts bestraft werden met geel. Aan de andere kant liet Spanje zich niet onbetuigd en sporadisch kregen ook de Spanjolen gele kaarten. Toch leek het alsof Coward W. met twee maten zat te meten, waardoor Oranje vaker geel kreeg dan Spanje.

Toen Bommel en De Jong zich koest moesten houden, was de angel uit het Nederlandse spel verdwenen.

In tegenstelling tot de wedstrijd tegen Brazilië lukte het Nederland niet om de tegenstander te frustreren. Ze werden zelf gefrustreerd door de zeer slecht fluitende scheidsrechter, die constant in het nadeel floot van Nederland. Al snel was duidelijk dat Nederland het gevecht tegen de scheidsrechter nooit kon winnen, waardoor de wedstrijd al bijna verloren was.

Desondanks kreeg Nederland nog wel wat kansjes. Robben kwam een aantal keren in scoringspositie, maar steeds faalde hij hopeloos. Eigenlijk kon hij er ook helemaal niks van. Hij was sloom, zijn aannames waren dramatisch en hij verzuimde tot twee keer toe een levensgrote kans te verzilveren. Als Nederland had gescoord, was Spanje, dat aanvallend tot weinig in staat bleek, geklopt. Nu bleef het een stroperige wedstrijd die het aanzien nauwelijks waard was. Niemand begreep dan ook waarom Van Marwijk de immer tegenvallende Van Persie er niet direct uithaalde. De Arsenal-speler zou in de finale gaan schitteren, zo beweerde half Nederland ineens. Van Marwijk dacht er hetzelfde over, maar weer kon Persie het in hem gestelde vertrouwen geen moment terugbetalen. Wat een zakkenvuller.

Eigenlijk waren er maar weinig Oranjespelers die een acceptabel niveau bereikten. Keeper Stekelenburg was de beste man bij Nederland. Hij pakte een aantal onmogelijke ballen, al dan niet met geluk. Zijn fout tegen Uruguay is hem daarmee dubbel en dwars vergeven. Ook Giovanni speelde een puike wedstrijd. Zonder echt goed te spelen zorgde Spanje ervoor dat de Nederlandse verdediging in zijn voegen kraakte. Het gebrek aan scorend vermogen aan beide kanten zorgde ervoor dat het op een verlenging uitdraaide. Daarin kreeg Heitinga schlemielig zijn tweede gele kaart en kon vanaf de bank toekijken hoe Nederland de penalty's zou nemen.

Het liep echter anders. In plaats van dat Nederland een corner kreeg, kreeg Spanje de bal en drukte nu wel af. Met nog een paar minuten te spelen had Nederland een wonder nodig, maar dat kwam niet. Het geluid van de foevoezela's hield op en Nederland verloor voor de derde keer een WK-finale. Hier zullen ze in de toekomst vast nog vaak om worden afgerekend of uitgelachen, maar tegen een scheids die de Nederlanders drie keer zo veel gele kaarten geeft als Spanje is het moeilijk vechten. Blijkbaar profiteerde Spanje van het feit dat ze zo weinig gele kaarten hadden verzameld in het toernooi tot de finale: maar drie. Gezien het spel in de finale snap ik niet hoe dat kan. Blijkbaar durfde die Webb ze vanwege hun vermeende goede reputatie niet al te vaak te bestraffen, maar hoe kun je dan nog objectief zijn? Echt een waardeloze scheids.

Het was Nederland niet gegund om wereldkampioen te worden. Met Spanje is er een zeer matige ploeg wereldkampioen geworden op een zeer matig gespeeld WK. Veel liever had ik gezien dat Duitsland kampioen was geworden. Dat was een veel betere winnaar. Niet dat Nederland zo goed was, maar met een normale scheids denk ik dat ze negen van de tien keer wel hadden gewonnen van Spanje. Naast de schandalige weerstand tegen technische hulpmiddelen heeft de FIFA nog een tweede manier achter de hand om de uitslagen mee te manipuleren: door de scheidsrechters.

En verder was het gewoon een waardeloos toernooi voor heel Afrika en voor het voetbalminnende publiek. Hopelijk kan Nederland zich over twee jaar revancheren op het EK, maar dat is nog heel ver weg. Tot die tijd zal er veel inktvis worden gegeten, heten de Spanjaarden gewoon Spanjolen en is die Webb niet in Nederland welkom.

Soest wint revanchevoetbalmatch van Amersfoort

Amersfoort – Soest 3-5 (3-3)

Enkele weken geleden deden Soest en Amersfoort mee aan het NK Schaakvoetbal. Soest wist met pijn en moeite de vijftiende plek te veroveren, Amersfoort deed het met een vierde plek beduidend beter. Het verschil tussen beide teams bleek bij het schaken te liggen, waarmee Amersfoort op de beslissende momenten een gebrek aan voetbaltalent kon compenseren. Soest kon dat niet en zakte daardoor steeds verder weg op de ranglijst. De enige voetbalwedsttrijd die de ploegen niet verloren was, hoe kan het ook anders, tegen elkaar. Gisteren zouden de clubs eens laten zien wat ze in huis hadden.

Om kwart over zeven stond de witte voor de deur. Hij bracht ondergetekende en een slungel (in het vervolg aan te duiden als "Ewood") mee naar een knollenveld in Amersfoort. Daar was nog niemand en dus ging Behirder zich maar omkleden. Langzaam werd het steeds drukker en werd er wat ingespeeld. Le en La kwamen aanfietsen. Ewood gaf de jarige job twee cadeaus: een soort knuffelbeest en een Schwaffl-spel of zoiets. De teams waren toen bijna compleet; het wachten was op Kevin R. Toen hij er eenmaal was gingen we met de blauwe bal spelen.

De wedstrijd was iets van 8 tegen 8, of 8 tegen 9; Amersfoort had een mannetje te veel of zo, dus kregen wij er een van hun. Gesteund door een numerieke voorsprong, ging Soest in de beginfase voor een vroege goal. Ondanks de pietluttig kleine doeltjes, viel de openingstreffer uiteindelijk toch. Daarna duurde het een hele tijd voordat er gescoord werd. Het spel golfde op en neer. Ondanks dat wij (Soest) steeds tegen de zon in stonden te kijken, werd het 0-2 en zaten we op rozen.

Na de 0-2 ging het echter verkeerd. We verloren geloof ik ons numerieke overwicht en ons verstand. Constant bleef het halve elftal voorin staan, waar niets te halen viel. Ik als verdediger werd er moedeloos van. Linksachter stond Big H. een mannetje te dekken, maar vervolgens kwamen er nog vier aan en die kon ik niet meer afstoppen. Gelukkig sprong Amersfoort ook niet al te zorgvuldig met de kansen om, waardoor we met kunst- en vliegwerk op de been bleven. Pas na heel lang spelen viel de 1-2 dan toch. Het was een goed moment om meer spelers naar achteren te roepen, maar ze bleven vervallen in oude fouten. Het werd 2-2 en zelfs 3-2, waarna ik er niet meer tegen kon. Ik ging ook maar naar voren, de verdediging was niet meer te redden. En juist toen werd de gelijkmaker gescoord.

Inmiddels was het al bijna tien uur en werd er gerept over een tweede helft. Die begon na zonsondergang, waardoor er van een voordelige speelhelft geen sprake meer was. Amersfoort zag een paar man afhaken, net als Soest overigens, en was daardoor in het restant geen partij meer. Op individuele klasse liep Soest uit naar een op voorhand niet verwachte 3-5-zege. Daardoor komt Amersfoort in aanmerking voor de titel "Zwakste Voetbalploeg op het NK Schaakvoetbal". Een klein beetje eerherstel voor Soest. Hopelijk tilde Le niet al te zwaar aan het verlies op zijn verjaardag.

Schade Deutschland, alles ist vorbei

Duitsland, het nieuwe Nederland

Vraag een willekeurige voetbalfanaat in Zuid-Afrika naar Oranje en je krijgt een hele spraakwaterval over je heen doorspekt met superlatieven. Het kleurrijke elftal staat nog steeds bekend om zijn samba-achtige voetbal. Anno 2010 is van die aanstekelijke speelwijze weinig meer over. Alleen het resultaat telt nog. Heel sober wordt er naar de eerstvolgende wedstrijd toegeleefd. Er is weinig plaats voor vreugde naast het veld en bijna nog minder op het veld. Uiterst moeizaam werkt Oranje zich door de rondes heen, maar het resultaat mag er zijn: Nederland staat in de finale!

Waar Nederland erg “Duits” speelt, speelt Duitsland ineens “Nederlands”. Altijd was het een ploeg die matig voetbal koppelde aan goede resultaten, maar dat is de laatste tijd niet meer zo. Ineens wordt er prachtig gecombineerd. Voormalige grootmachten als Engeland en Argentinië werden weggespeeld alsof ze niet op het veld stonden. Voor de gedroomde finale tegen Nederland moest “alleen nog even” Spanje, de Europees kampioen, worden verslagen. Heel Duitsland rekende er dan ook op dat het zou lukken.

Het liep echter anders. Duitsland speelde niet zijn beste spel en de Spanjaarden hadden de overhand. In de eerste helft was het duel nog wel redelijk in evenwicht. Beide elftallen speelden mooi voetbal, maar desondanks kwam de bal amper voor een der beide doelen terecht, waardoor de rust met de brilstand werd ingegaan. Na rust was Spanje beter en beperkte Duitsland zich tot kleine speldenprikjes, die de Spaanse defensie niet konden ontregelen. Spanje had de wedstrijd onder controle en na de 1-0 liepen ze geen gevaar meer.

Voor de Duitsers was het een pijnlijke wedstrijd. Ze dachten de finale binnen handbereik te hebben, maar tegen Spanje kwamen ze er niet aan te pas. Hetzelfde gevoel had Nederland twee jaar geleden, toen ze in de groepsfase enkele Europese grootmachten (Italië, Frankrijk) hardhandig versloegen en vervolgens onverwachts ten onder gingen tegen Rusland. Hetzelfde gold voor Duitsland, dat na de winsten op Engeland (“Geen team”) en Argentinië (“Geen verdediging”) wellicht iets te veel op een wolk ging leven en volkomen verrast werd toen het allemaal wat minder liep. Zodoende stierf Duitsland in schoonheid, een typisch Nederlands fenomeen.

De Nederlandse prestaties van het afgelopen EK zijn later sterk gerelativeerd. Het Italiaanse elftal roestte steeds verder vast en maakte op het WK geen beste indruk, Frankrijk worstelde zich met pijn, moeite en arbitrale hulp naar het WK. Op het WK gingen de spelers en coach rollebollend over straat en verliet Frankrijk met het schaamrood op het hele lichaam het toernooi. Zelfs Zuid-Afrika was te sterk voor het team dat helemaal geen team was.

Overigens is het maar de vraag of Nederland het beter gaat doen dan de Duitsers. Als Nederland het nieuwe Duitsland is van vroeger, belooft het verleden weinig goeds. Zo verloor Duitsland twee jaar geleden de EK-finale van Spanje. Optimistischer is de Duitse inktvis Paul, die voorspelde dat Nederland zou winnen. Het beest blijkt de uitslagen verrassend goed te kunnen voorspellen, dus wie weet wordt het een prachtig WK voor ons. In ieder geval krijgt het WK met Nederland of Spanje een nieuwe kampioen. Zowel Nederland als Spanje zijn goede voetballanden die nog nooit succesvol zijn geweest op het WK. Voor Nederland is het echter alweer de derde finale. Zal het rommelvoetbal wel goed zijn voor goud?

Het foevoezela-WK

Nederland-Brazilië

Drie weken geleden begon het WK voetbal en ik heb er nog geen woord aan vuil gemaakt en dat terwijl ik me twee jaar geleden wel uitleefde op het EK. Dat had te maken met de drukte van de afgelopen weken, mijn afkeer van de foevoezela en het weinig oogstrelende spel. Natuurlijk had ik de Fransen kunnen dissen voor hun dramatische afgang. En wat te denken van de afgang van de Afrikaanse landen? Die bakten er in hun achtertuin weinig van. Fysiek wel sterk, maar helaas niet erg slim. Datzelfde kan gezegd worden van de reacties van de regeringen, die zich ermee gingen bemoeien, vaak op het belachelijke af.

Voor Nederland was het WK min of meer een thuiswedstrijd in Nederlands Afrika. Ondanks dat Afrika aan de verkeerde kant van de Middellandse Zee ligt, waren er toch veel Oranjesupporters gekomen. Daarnaast bevatte de Nederlandse selectie een enorm aantal Champions League-finalisten. De wil om te winnen was er, net als de focus, maar het spel leek nergens naar.

In de groepsfase was dat geen probleem. Tegenstanders als Denemarken en Japan groeven zich in en wisten daarmee het Nederlandse spel te ontregelen, maar heel veel meer dan tegenhouden konden ze niet. Het inmiddels uitgeschakelde Kameroen speelde veel aanvallender en stelde Nederland veel meer op de proef. Uiteindelijk moest Nederland alles op alles zetten om te winnen.

Tegen Slowakije ging het nog moeizamer. De Slowaken begonnen meteen heel fel en kregen snel kansen. Nederland zat vooral veel te prutsen in balbezit. Bommel en Van der Wiel leverden de bal continu in en de kansrijke aanvallen leverden uiteindelijk maar een slap rollertje op. Gelukkig wist Sneijder Robben prachtig aan te spelen, waarna Robben naar binnen draaide en knap scoorde.

Desondanks bleef het spel rommelig en in de tweede helft namen de Slowaken het initiatief over. De Nederlandse buitenspelval werkte voor geen meter en telkens stond zo’n lelijke Slowaak oog in oog met Stekelenburg. De Nederlandse sluitpost kweet zich echter keer op keer goed van zijn taak. Juist in die fase werd het nog 2-0, maar de strijd is nog niet gestreden. Desondanks vertelde de commentator dat Nederland zo goed in staat was de tegenstander zich machteloos te laten voelen. Keep on dreaming… :S

In de laatste seconden van de wedstrijd laat de Oranjedefensie zich opnieuw verrassen en ditmaal wordt er een penalty versierd, die wordt verzilverd. Direct daarna wordt er afgefloten. Oranje is met de schrik vrijgekomen.

DE wedstrijd

Dat zou tegen Brazilië toch beter moeten. De openingsfase was echter niet best. Brazilië was veel gevaarlijker dan Nederland. De verwachting was dat het de richting zou uitgaan van Brazilië-Chili, zeker toen een Braziliaanse aanval moeiteloos door de Nederlandse verdediging sneed. De organisatie was opeens helemaal weg; echt dramatisch verdedigd.

Aan de andere kant lukte weinig tot niets. Robben bleef maar naar binnen draaien, een tactiek die de Brazilianen tot in den treure hadden bekeken. Daar trapten ze dus niet meer in. Ongelooflijk dat Robben niet, zoals de Brazilianen wel deden, gewoon naar voren bleef hollen. Daarnaast bleef Van Persie vuurpijlen van vrije trappen afleveren en bleef het verwoestende schot op het doel uit. Het dieptepunt van de wedstrijd was de corner die Nederland in de 35e minuut kreeg. Robben gaf de bal een zacht tikje en holde toen weg, waarna een Braziliaan de bal maar afpakte. Weg kans. Een dommere actie heb ik dit WK nog niet gezien.

Ondanks dat de Brazilianen voor stonden en de beste kansen hadden, bleef de Braziliaanse coach Dunga zich aan de zijlijn opgefokt gedragen. Na iedere gemiste kans kreeg de dug-out weer een dreun. Misschien had hij een soort voorgevoel, hetzelfde voorgevoel dat er was bij Nederland: ze zouden de wedstrijd gewoon gaan winnen, wat er ook gebeurt. Stekelenburg houdt de Nederlandse hoop nog levend, maar na de eerste helft geeft niemand nog een stuiver voor Nederlands kansen. Behalve de spelers dan.

In de tweede helft had Nederland wat meer in de melk te brokkelen. Het omslagpunt van de wedstrijd komt in de 53e minuut. Sneijder neemt een vrije trap, die netjes op het doel gaat. De Braziliaanse keeper verkijkt zich lelijk op het schot en duikt eronderdoor, waarna hij tot zijn verdriet ziet dat de bal achter hem ligt. Uit het niets is Nederland op gelijke hoogte gekomen. Het is meteen de omslag in de wedstrijd. De Brazilianen verliezen hun zelfvertrouwen, terwijl de Nederlanders ineens alles durven. Halverwege de tweede helft valt de 2-1 zelfs uit een corner. Het tropisch warme Nederland gaat uit zijn dak.

Bij Brazilië gaat het juist de andere kant op. De heethoofden verliezen hun hoofd en beginnen onzorgvuldig en gemeen te spelen. Nou speelden ze de hele wedstrijd al gemeen, maar nu gaan ze over het randje. Felipe Melo krijgt volkomen terecht een rooie kaart als hij op Robben gaat staan. De snelle Oranjespits had het de hele wedstrijd al niet gemakkelijk. Iedereen zocht zijn enkels op.

Met een man meer zou het verdedigen van de voorsprong geen problemen meer moeten opleveren. Dat blijkt tegen te vallen. Brazilië wisselt nog wat spelers en speelt all-in. Nederland heeft nog steeds niet gewisseld en komt ook een paar keer in het nauw. Corner na corner mag Brazilië nemen, maar het levert uiteindelijk niks op. Aan de andere kant helpt Nederland veel kansen om zeep. Uiteindelijk wordt Van Persie vijf minuten voor tijd maar gewisseld voor Huntelaar, maar die krijgt de bal niet eens. Desondanks blijft het 2-1, waardoor Nederland, gezien het spel in de poulefase, verrassend door is.

Het was een ongelooflijke comeback. Na de eerste helft leek het einde van Van Marwijk als bondscoach voorbij, maar door deze glorieuze overwinning is dat weer helemaal anders. Winst en verlies liggen zo dichtbij elkaar, maar helemaal onverwacht is het niet. Je zou kunnen zeggen dat het slimste team heeft gewonnen. Waar Brazilië in god bleef geloven, geloofde Nederland in zichzelf. Daardoor waren ze in staat terug te vechten na een tegenslag. Stekelenburgs reddingen, Robbens loopacties, Van Bommels sociale antenne, Kuijts harde werk en Sneijders blik: aan alles is af te lezen dat ze kampioen gaan worden. Maar dan moeten ze de volgende wedstrijd over vier dagen niet opeens verliezen.