De eeuwige jeugd

Terug in de tijd in Amsterdam

Gisteren werd alweer voor de 23e keer het jaarlijkse Pleinfestival door het Max Euwe-Centrum georganiseerd. De langslopende toeristen keken in ieder geval hun ogen uit hoe een stel maffe schakers het wat onhandig ingerichte plein hadden omgetoverd tot een ware schaakspeeltuin, waar jonge schaaktalenten simultaans afraffelden, de mindere goden hun hoofden pijnigden over schaakproblemen en een stel 30-jarigen vanwege het 30-jarig bestaan van het Max Euwe-Centrum een zeskamp tegen elkaar speelden.

Traditioneel is het Huttontoernooi het laatste toernooi waar je als jeugdspeler aan mee mag doen. Ondanks dat ik doorgaans als een krant speelde op het toernooi, heb ik er wel goede herinneringen aan. De mensen, de sfeer en de gezamenlijke afsluiting maakten het een bijzonder toernooi. Helaas is het na je 20e gedaan met de pret. Zoals ik zelf zei:

"Hoewel ik het schaken altijd erg spannend vond, was het wel een mooie tijd. Toernooien als Hoevelaken, Hengelo [ONJK, tegenwoordig gehouden in Borne] en de schoolschaakkampioenschappen; ze brengen mooie herinneringen bij me naar boven.

Maar langzaamaan begon ik me te realiseren dat het einde in zicht was. Zo mocht ik in 2005 voor de laatste keer meedoen aan de JCC [Jeugdclubcompetitie]. En in 2006 zou ik steeds m’n laatste toernooi spelen. Mijn laatste PJK [Persoonlijk Jeugdkampioenschap], mijn laatste keer Hengelo, mijn laatste keer Eindhoven [NK Rapid] en mijn laatste keer Hutton."

Of toch niet? In 2009 werd er op het NK Rapid de leeftijdscategorie tot 25 ingevoerd, waardoor ik nog een paar jeugdtoernooitjes kon meepikken. Ik heb er nog altijd spijt van dat ik het toernooi in 2011 liet schieten. Gelukkig kreeg ik nu een herkansing: het NK 30-jarigen.* Een toernooi met leeftijdsdiscriminatie! Dat vond ik te leuk om te laten schieten!

Voor mij was het alweer een tijdje geleden dat ik voor het laatst op de voormalige gevangenisbinnenplaats te bewonderen was. Vijf jaar geleden speelde ik namens het jubilerende BSG in een teamwedstrijd tegen twee andere jubilerende clubs (Wageningen en Caïssa). Destijds viel de schaakdag een beetje in het water vanwege de langdurige regen, waardoor ik met gemengde gevoelens op het evenement terugkijk.

In ieder geval leek het me leuk om weer wat collegaschakers te zien. De afgelopen jaren ben ik het contact met de schaakwereld langzaam verloren, maar nu ik weer wat meer schaakritme heb, overweeg ik voorzichtig een comeback. Om de een of andere reden heb ik vroeger nooit veel contact met schakers van mijn leeftijd gehad. Ik zag ze toch te veel als concurrenten en ik vond het moeilijk om de zaken op en naast het schaakbord van elkaar te scheiden. Hoe kon je na afloop van de partij een leuk gesprek hebben met iemand die je compleet van het bord had geveegd? Inmiddels ben ik wel wat wijzer geworden en ga ik er wat makkelijker mee om.

Aanvankelijk hadden 9 spelers zich voor het toernooi opgegeven. De lage opkomst had misschien ter maken met het NK Internet, dat tegelijkertijd werd gehouden, of omdat het niet goed was aangekondigd (dat was via Facebook goed mogelijk geweest). Van die 9 deelnemers trokken de 3 zwaksten zich terug toen een dag van tevoren de deelnemerslijst werd doorgemaild. Het leverde een flink sterk deelnemersveld op (okeej, als L'Ami en Smeets hadden meegedaan was het nog veel sterker geweest) met Sander van Eijk als hoogsteratinghouder en daaronder vijf spelers die elkaar qua rating heel weinig ontliepen.

De ratings bleken redelijk te kloppen, want Sander verpletterde de rest met gigantische cijfers. Met 9½ uit 10 werd hij afgetekend eerste (Redmar Damsma hield hem in de laatste partij op remise), waardoor hij 100 euri (en een beeldje) naar Drente mee kon nemen. Op grote achterstand kwam de rest binnenhobbelen. Sebastiaan Smits werd tweede en ging naar huis met 50 euri, terwijl ikzelf heel toepasselijk 30 euri won met de derde prijs.

De plek in de middenmoot was beter dan wat ik op voorhand had verwacht en het had zelfs nog mooier kunnen zijn, want bij het ingaan van de laatste ronde stond ik stevig op de tweede plaats. Een halfje in twee partijen tegen Sebastiaan was voldoende voor de tweede plaats. Helaas kwam dat er niet. In de eerste partij ging het mis met een paard dat bijna in het centrum werd ingesloten en in de tweede partij liet ik me in een gewonnen stelling in de laatste seconden van de partij de kaas van het brood vreten, zodat ik toch met een beetje gemengde gevoelens op de dag terugkijk.

Het positieve overheerste echter, want ik was weer een beetje onder de mensen en dat deed me goed. Inmiddels zijn de meesten van ons een nieuwe fase in hun leven ingegaan. De opleidingen zijn afgerond en nu is het werken, werken en nog eens werken. Tot je 67e of zo. Of misschien langer, maar daar weet Martijn van der Eijk alles vanaf. In ieder geval kreeg ik het voor elkaar om een aantal functionele gesprekken met anderen aan te knopen en dat was al heel wat. Via de drukke winkelstraten liep ik samen met de twee andere prijswinnaars en Kevin Tan terug naar het station. In de trein viel ik zowat in slaap, moe van het nadenken en de vele indrukken die ik had opgedaan, maar al met al was ik wel tevreden. Over 5 (of 6?) jaar ben ik weer van de partij!

* Iedereen uit 1985 en 1986 mocht meedoen, wat betekende dat er ook 29-jarigen (zoals ik) en 31-jarigen mee konden doen. Vier jaar geleden schijnt het NK 25-jarigen gehouden te zijn en dat toernooi was toegankelijk voor mensen uit 1986 en 1987, wat ook wel logischer is aangezien het Max Euwe-Centrum eind 1986 is opgericht.

Clubkampioen!

Afgelopen seizoen deed ik voor het eerst in jaren weer mee in de interne competitie van BSG. Het doel was om wat wedstrijdritme op te doen en om eventueel voor het clubkampioenschap te gaan. Dat zou moeten kunnen, want naast FM Henk was ik de enige speler met een rating van boven de 2200. Het was nog een hele beproeving. Waar Henk iedere week zonder al te veel problemen een tegenstander op zijn rug legde, ging het bij mij veel moeizamer of zelfs helemaal niet. Henk domineerde de competitie (hij verloor geen enkele partij en stond in 28 partijen slechts 8 halfjes af), en ik kwam uiteindelijk na een eindsprint toch nog als tweede binnen. Mijn redding waren de play-offs, die dit jaar voor het laatst gehouden worden. Ondanks alles was het kampioenschap nog gewoon mogelijk!

De play-offs werden gehouden tussen de top 4 in de interne. Naast mijzelf en Henk waren Theo Slisser en Rein Brouwer van de partij. Omdat Henk de competitie had gewonnen, zou hij bij gelijk eindigen kampioen zijn. Ik wist dus wat me te doen stond. Ons onderlinge treffen stond echter gepland in de tweede ronde. In de eerste ronde mochten we met wit tegen de outsiders. Ik mocht tegen Theo, die zelfs nu hij bijna 80 is nog altijd voor iedereen gevaarlijk is.

Doordat ik zo op mijn eigen partij gefocust was, had ik helemaal niet gezien dat Henk niet verder was gekomen dan remise, wat betekende dat ik op poleposition voor het kampioenschap stond. De rest van de week kon ik daar lekker van genieten, maar ik maakte me ook een beetje zorgen. Met wit zou Henk er vol voor gaan. Zou hij een krachtig nieuwtje hebben voorbereid? Of zou hij een opening spelen waarvan hij wist dat ik er geen hout van kon? Ik moest het maar afwachten. Ik bereidde me lichtjes voor en ik besloot voldoende nachtrust te pakken.

Gisteren was dan de grote dag. Nu moest het dan gebeuren. Voor mij was het een spannende dag, want ik was nooit eerder clubkampioen geweest, maar ik vermoedde dat de druk voor Henk nog wel groter was. Zijn titel stond op het spel. Ik was slechts de uitdager. In de pissende regen fietste ik naar het Denksportcentrum. Ik was al verzopen voordat ik de straat uit was, zoiets had ik nog nooit meegemaakt. Helemaal doordrenkt en met een klef notatieboekje begon ik in de koude benedenzaal aan de partij.

De partijen worden mede mogelijk gemaakt door TuxTown Chessgame-Replayer.

Gelukt! Ik had de aanval op de koppositie afgeslagen en met 2 uit 2 stond ik er florissant voor. En het werd nog beter, want achter me bleek Theo van Rein te hebben gewonnen, wat betekende dat Theo als enige van de achtervolgers op één punt stond. En van hem had ik al gewonnen, dus was ik al kampioen! Ik werd meteen door iedereen gefeliciteerd en tevreden fietste ik naar huis. Hier had ik een jaar naartoe gewerkt en het doel was bereikt. Het voelde een beetje onwennig.

Rosberg slaat terug in Bakoe

De Grand Prix van Europa heeft in de loop der jaren de nodige memorabele momenten opgeleverd. Wat te denken van Senna's magische optreden in de pissende regen in Donington? Of Schumacher die het kampioenschap in 1997 in Jerez in zijn voordeel probeerde te beslechten door rivaal Villeneuve van de baan te rammen? Herbert die op de Nürburgring in de wisselende weersomstandigheden een race won waar niemand rekening mee had gehouden? Of Alonso die zich in de haven van Valencia van de elfde plek naar de zege knokte? Tegen dat geweld kon Europese Grand Prix van dit jaar, gereden op het nieuwe stratencircuit in het Aziatische Azerbeidzjan, niet op. Rosberg won met overmacht voor Fattle en Pérez.

Aan de kust van de Kaspische Zee was een nieuw Monaco uit de grond gestampt. Het ruim zes kilometer lange parcours kronkelde door het hart van Bakoe. Het beneden de zeespiegel liggende circuit was plaatselijk erg krap, maar de vangrails stonden overal venijnig dichtbij. Het grote verschil met andere stratencircuits was het gi-gan-ti-sche rechte stuk. Ruim twee kilometer lang konden de coureurs het gaspedaal tot op de bodem intrappen, wat betekende dat er prima ingehaald kon worden. De verwachting was dan ook dat de race niet, zoals gebruikelijk, op een saaie optocht zou uitdraaien.

Rosberg lost Luis af

Wel legde het enorme rechte stuk de dominantie van de Mercedes-motoren pijnlijk bloot. Vooral Luis was aanvankelijk goed op dreef. Nadat de wereldkampioen het circuit aanvankelijk maar niks vond, stelde hij zijn mening na de goed verlopen vrije training drastisch bij. Moeiteloos schudt hij de ene na de andere snelle ronde uit zijn Mercedes. Tot zaterdagmiddag staat er geen maat op hem, maar in de kwalificatie is alles anders. "Ik kwam niet in m'n ritme", merkte de 31-jarige Brit na afloop beteuterd op, nadat hij in de kwalificatie alle uitloopstroken van het circuit had gezien. Een kus met de vangrail betekende dat hij als tiende moest starten.

Teamgenoot Rosberg kan zijn geluk niet op. Hij eist zonder problemen de poleposition op en dat kon hij wel gebruiken na twee dramatisch slecht verlopen races. Tweede was podiumbeklimmer Pérez, die met zijn Force India op de lange rechte stukken prima uit de voeten kon. Vanwege een versnellingsbakwissel moet de Mexicaan echter als zevende starten, zodat Ricciardo naast Rosberg op de tweede startrij staat. Teamgenoot Max heeft het minder voor elkaar: hij wordt tot tweemaal toe (!) door Bottas in de weg gereden, zodat hij met een negende plek, direct achter Bottas, genoegen moest nemen en dat was hem allerminst een genoegen.

Voorzichtig begin

Vanwege het lange rechte stuk was een goede uitgangspositie naar verwachting echter niet zo belangrijk als anders, zeker omdat de race naar verwachting zeer chaotisch zou worden. De GP2-races in het bijprogramma van de Formule 1 liepen uit op ware veldslagen, waarin de coureurs elkaar constant de vangrails in zaten te drukken en de safetycar om de haverklap moest uitrukken. Dan kon er van alles gebeuren. Uit de muur blijven was dus het devies en dat had iedereen goed in zijn oren geknoopt, want de start verloopt nagenoeg incidentloos. Alleen Haryanto komt de eerste ronde niet schadevrij door.

Rosberg weet zijn leidende positie gemakkelijk vast te houden. Ricciardo weet op zijn beurt de Ferrari's zonder al te veel problemen voor te blijven. Max is kwelgeest Bottas voorbij, terwijl Luis het rustig aandoet en nog steeds tiende ligt. Met z'n drieën gaan ze voorbij Kwjat, die zich knap als zevende had gekwalificeerd, maar in de race als een baksteen terugvalt en al gauw met een kapotte ophanging moet opgeven.

Het hoofdteam van Red Bull vergaat het op dat moment weinig beter. Hun superzachte banden zijn al binnen vijf ronden kapot en dus verliezen de paarse bolides in de subtop gauw terrein. Max wordt op het lange rechte stuk aan de tand gevoeld door Bottas. De Fin perst zijn auto er in de eerste bocht langs, waarna Luis in zijn spoor meegaat. Het is voor Max het sein om zijn banden maar te verwisselen. Teamgenoot Ricciardo, die de Fattle voorbij ziet zeilen, doet de volgende ronde hetzelfde, zodat de Red Bulls zich in de staart van de middenmoot terugvinden.

Betweter

De eerste serie pitstops is in volle gang en Ferrari deelt Fattle mede dat hij zo naar binnen moet. Met het fiasco in Canada in het achterhoofd trekt de Duitser de bedachte strategie in twijfel, waardoor de Italianen Räikkönen maar naar de pits halen. Fattle rijdt ondertussen in niemandsland: Rosberg is al aan de horizon verdwenen, maar ondertussen rijdt hij het groepje met Pérez, Bottas en Luis ook steeds verder op achterstand. Luis vliegt voorbij Bottas en nadat iedereen gestopt is vindt hij zich op een vijfde plek terug, achter Rosberg, de Ferrari's en Pérez. Zou hij nog naar de tweede plek kunnen rijden?

Het antwoord is nee, want halverwege de race verliest Luis veel snelheid omdat een schakelaar in de verkeerde stand staat. Teamgenoot Rosberg heeft hetzelfde probleem. Gelukkig voor de Finse Duitser weet hij het probleem te verhelpen voordat hij veel van zijn voorsprong heeft moeten inleveren. Luis is minder gelukkig. Hij heeft geen idee wat er aan de hand is en wat hij moet doen. Vanwege de strenge regels omtrent het radioverkeer mag zijn team ook geen instructies geven, zodat de steeds radelozer wordende Luis het podium uit het zicht ziet raken.

Bij de Ferrari's gaat ondertussen ook niet alles naar wens. Fattle is door de pitstops achter Räikkönen terechtgekomen en hij wil zijn teammaat graag voorbij. De Fin zit op hete kolen omdat hij een tijdstraf heeft gekregen voor het rijden over de witte lijn van de pitingang, een lijn die daar ligt om ongelukken als met Berger en Patrese te voorkomen. Nadat hij Fattle erlangs heeft gelaten, heeft hij Pérez vlak achter zich rijden. Vanwege de straf hoefde de Mexicaan Räikkönen alleen maar tot aan de finish te volgen om de derde plek op te eisen.

Slotoffensief

De Fin slaagt er uiteindelijk wel in om ruim veertig ronden op één setje banden af te leggen. Dat lukt de Red Bulls niet. Net als in Canada moeten de paarse bolides twee keer hun banden laten wisselen, waar hun concurrenten veelal met één bandenwissel kunnen volstaan. Het gevolg is dan ook dat ze zich na hun tweede stop weer in de staart van de middenmoot terugvinden en een stevige inhaalrace moeten rijden.

Dat lukt de Toro Rosso's niet eens, want uiteindelijk moet Science ook opgeven. Vervolgens gaat het hard, want even later geeft Wehrlein op als hij geen remmen meer heeft en tot slot moet ook Alonso opgeven met een probleem aan de versnellingsbak. Maar de crashes blijven uit en dus komt de safetycar, tegen alle verwachtingen in, niet op de baan.

In de slotfase doen de Red Bulls nog aan schadebeperking. Achtereenvolgens vliegen Ricciardo en Max langs Massa en Hülkenberg, waarna Max nog aan de staart van zijn teamgenoot komt. Voor Hülkenberg, die na een verprutste kwalificatie op een kansloze bandenstrategie zat, waren de druiven opnieuw zuur, want hij moest toezien hoe teamgenoot Pérez weer eens het podium haalde, terwijl hijzelf een paar puntjes voor de moeite kreeg. In de laatste ronde gooide Pérez zijn wagen nog langs die van Räikkönen, die vanwege motorproblemen ook niet meer zo snel ging, zodat de tijdstraf ook niet meer uitmaakte. Luis behaalde een weinig hoogstaande vijfde plaats, voor Bottas, de Red Bulls, Hülkenberg en Massa.

Maar de winnaar was de man die de hele race onzichtbaar was. Middels een doodeenvoudige zege maakte Rosberg Canada weer ongedaan en herwon hij het momentum in de titelstrijd. Fattle werd op grote achterstand tweede en Pérez stond voor de tweede keer in drie races op het podium. Dat was ook wel het enige opmerkelijke wapenfeit van de toch wel tamelijk saaie Grand Prix van Europa in Azië. Zodoende kende een mooi raceweekend geen waardige afsluiter. Het enige positieve van de race was dat de titelstrijd er waarschijnlijk spannender op is geworden.

Het EK zonder Oranje

Geen wuppies, juichpakken of versierde straten: Nederland zit er niet bij en dus is er van enige Oranjekoorts geen sprake. Bijna onopgemerkt begon afgelopen vrijdag het Europees Kampioenschap Voetbal. Doordat bijna alle Europese landen zich voor het kampioenschap geplaatst hadden, moest het kaf in de poulefase meer dan ooit tevoren van het koren gescheiden geworden. Dat leverde echter niet meteen enorme inmaakpartijen op. De kneusjes weerden zich kranig.

Wodkaverbod

Dat moest Engeland ondervinden tegen Rusland. De pain in the ass van Europa leek de zege in de tas te hebben, maar liet zich ver in de blessuretijd alsnog lelijk beetnemen. De Russische "supporters" waren zo in de wolken vanwege het volkomen onverdiende gelijkspel dat ze meteen maar met de Engelsen op de vuist gingen, wat Rusland een voorwaardelijke schorsing opleverde. Nog zo'n geintje en ze kunnen weer terug naar Siberië. Niet dat dat veel uit zal maken, want door de nederlaag tegen Slowakije is de kans dat ze de achtste finale halen ongeveer zo groot als de kans dat de Crim weer in Oekraïense handen terechtkomt. Ondertussen staat de snor van Europa nog achter buurland Wales, dat zijn eerste wedstrijd wel won.

Duel der angstgegners

Ook Portugal baalde van een gelijkspel. Voor de wedstrijd werd er met niets dan een zege rekening gehouden tegen IJsland, maar uiteindelijk kwamen de Portugezen met de 1-1 zelfs nog bijna goed weg ook. Sterspeler Ronaldo wist geen bal fatsoenlijk te raken en was alleen bedreven in het trekken van verongelijkte gezichten. Voor Portugal voelde de remise als een nederlaag, maar dat er nog Nederlanders met droge ogen konden beweren dat het een verrassende uitslag was, was gezien de EK-kwalificatiereeks merkwaardig te noemen. De vulkaaneilandbewoners zijn lastig te bespelen en voor iedereen gevaarlijk.

Hamilton wint, Rosberg baalt en Ferrari faalt

Na vier dominante overwinningen leek het erop dat Nico Rosberg echt kanshebber was voor de titel, maar sinds de controversiële botsing in Spanje is hij geen schim meer van zichzelf, terwijl het sindsdien bij Luis wel op rolletjes loopt. De wereldkampioen won in Canada voor de tweede keer op rij, waardoor hij Rosberg, die opnieuw een wanprestatie leverde, alweer bijna heeft bijgehaald.

Op het snelle Circuit Gilles Villeneuve was Mercedes weer het te kloppen team. Het verschil met de rest is echter verrassend klein. In een vrij matige ronde eist Luis de pole op. Hij is slechts enkele honderdsten sneller dan Rosberg en ook Fattle zat akelig dichtbij. Met een vierde (Ricciardo) en vijfde (Max) plek zat ook Red Bull er goed bij, terwijl Räikkönen opnieuw teleurstelde met een zesde tijd.

Bij de start is alles anders als Fattle fantastisch van zijn plek komt en de Mercedes meteen het nakijken geeft. De grijze bolides hebben bij het ingaan van de eerste bocht alleen oog voor elkaar en niet voor de baan. Luis drukt Rosberg van de baan, waarna de Finse Duitser het hazenpad kiest en dat moet bekopen met het verlies van een heleboel plaatsen. Max profiteert van de verwarring en rukt op naar de derde plaats, voor Ricciardo en Räikkönen.

Ondertussen rijdt Fattle op zevenmijlslaarzen weg bij Luis. Hij is al een paar seconden bij de Mercedes vandaan gereden als hij zich voor de chicane verremt en rechtdoor moet. Luis zit meteen weer in de kofferbak van de viervoudig wereldkampioen, die de chicane uiteindelijk nog twee keer zou afsnijden.

Vanwege de lange rechte stukken verwachtte het team van McLaren niet veel van de race. Desondanks kwalificeert Alonso zich voor de derde keer op rij in de top 10. In de race volgt dan alsnog de verwachte terugval. Teamgenoot Button maakt het niet mee, want al na tien ronden blaast hij zijn Honda op. De zwarte bolide staat wat ongelukkig in de berm op het lange rechte stuk en dus worden de coureurs even in toom gehouden met de virtuele safetycar.

Als er een boek bestaat over het verkloten van races, dan hebben de strategen van Ferrari dat boek de afgelopen winter helemaal van achter naar voren doorgelezen, want ze komen op het dubieuze idee om beide rijders naar de pits te halen voor nieuwe banden. Voor Räikkönen, die Ricciardo met geen mogelijkheid bij kon benen, was het nog wel te begrijpen, maar voor Fattle, die de plek van zijn teamgenoot innam, was het een grote gok.

De Ferrari's kwamen de pits uit op de superzachte banden, wat betekende dat de rode bolides in ieder geval nog een keer naar de pits moesten komen voor de zachte banden, die door Pirelli voor de race verplicht waren gesteld. De overige teams namen die strategie niet over. Zij hoopten gewoon met één bandenwissel te kunnen volstaan.

In ieder geval had Luis de leiding weer in handen, terwijl Fattle zich nog langs de Red Bulls moet werken. Zonder veel problemen zeilt de Ferrari met startnummer 5 langs de paarse bolides: Ricciardo krijgt hij voor de haarspeldbocht te pakken, Max blaast hij op het lange rechte stuk met behulp van DRS finaal voorbij, zodat hij weer tweede ligt. Het is voor Red Bull het startsein om hun coureurs op nieuwe banden te zetten. Max komt als eerste in de kopgroep binnen, gevolgd door Ricciardo, Massa, Bottas en tot slot raceleider Luis.

Waar Max de zwak rijdende Räikkönen na zijn stop nog net voorblijft, doet Ricciardo dat niet, waardoor zijn race langzaam het putje ingaat. Hij komt de Ferrari maar niet voorbij, terwijl Bottas achter hem erg hongerig oogt. Halverwege de race schiet Ricciardo in de chicane met rokende banden rechtdoor, waarna Bottas hem gemakkelijk voorbij kan gaan. Vervolgens haalt de steeds geïrriteerder ogende Australiër een setje nieuwe banden, waardoor er een dikke streep door de van tevoren bedachte strategie gaat. Hij komt weer achter Räikkönen, die even daarvoor was gestopt, op de baan.

Aan kop is de leiding weer in handen gekomen van Luis als Fattle voor de tweede keer stopt. Na zijn stop is hij weer een fractie sneller dan de Mercedes en dus begint er een race tegen de klok. Kon Fattle Luis nog bedreigen? Hoe goed Luis' race is, blijkt wel als Max stil begint te vallen. Achter hem komen Bottas en Rosberg steeds dichterbij en dus moet Red Bull met tegenzin hun voorste wagen voor de tweede keer de pits in halen. Max komt opnieuw voor de deur bij Räikkönen de baan op en hervat de race als vijfde.

Rosberg is tot leven gekomen en in de slotfase lijkt hij zowaar de grootste kanshebber op de laatste podiumplaats. Hij hoeft alleen nog maar Bottas in te halen. Het lukt niet, want hij moet nog een tweede stop maken vanwege een lekke band. Het betekent dat hij terugvalt tot achter Ricciardo. Hij weet de Australiër vrij eenvoudig te kloppen, waarna hij ook Räikkönen in de pan hakt. Vervolgens vliegt hij op Max af, die op zijn beurt op Bottas zit te jagen.

In de slotfase is het mooiste wel weer van Max' ultrazachte banden af en dus kan hij een aanval op Bottas' derde plek wel op zijn buik schrijven. Met nog tien ronden te gaan zit Rosberg aan de staart van zijn Red Bull. Het is slechts een kwestie van tijd voordat de Mercedes met startnummer 6 de Red Bull met startnummer 33 passeert. Of niet? Max verdedigt keer op keer de binnenkant en weet de klassementsleider steeds achter zich te houden. Wat hij ook probeert, hij komt er niet langs. Rosberg laat zich even terugzakken, om het vervolgens nog een keer te proberen. In de een-na-laatste ronde heeft hij een goede slipstream. Max remt laat, Rosberg remt nog vijf meter later en duikt als eerste de chicane in. Maar dan wel met de achterkant eerst. Overdwars komt de grijze bolide op de uitloopstrook tot stilstand, waarna Rosberg nog net op tijd weg is om Räikkönen en Ricciardo voor te blijven.

Even later komt Luis als winnaar over de streep. Hoewel Fattle hem lange tijd heel langzaam binnen zat te hengelen, kwam zijn overwinning nooit echt in gevaar. Een paar foutjes in de slotfase bezegelden Fattles lot. Bottas kwam na een voortreffelijk gereden race als derde over de finish, voor Max, Rosberg, Räikkönen en Ricciardo. Op meer dan een ronde achterstand reden Hülkenberg, Science en Pérez nog net in de punten.

Met zijn vijfde overwinning op het Canadese stratencircuit verkleinde Luis zijn achterstand op Rosberg naar negen punten en dat had na Spanje waarschijnlijk niemand verwacht. De titelstrijd ligt weer volledig open en Rosberg oogt met de race kwetsbaarder. Kan hij het tij volgende week in Azerbeidzjaan keren?

Play-offs, here I come!

Gisteren werd in een bijna uitgestorven Denksportcentrum de laatste ronde van de interne competitie van BSG gespeeld. Een competitie die helemaal door FM Henk werd gedomineerd. Maar volgende week begint hij, net als zijn drie rivalen, gewoon weer op nul in de play-offs. Het is misschien wel de laatste keer dat de kampioensvierkamp wordt gespeeld. Op de ALV van vorige week werd namelijk besloten om voortaan de kampioen gewoon weer via de competitie te bepalen. Dat is natuurlijk wel zo makkelijk en ook zo eerlijk. Het voornaamste bezwaar was dat in het nieuwe systeem de periodewinnaars zich voor de play-offs zouden plaatsen, wat kon betekenen dat er driekamp gehouden moest worden en daar was niemand echt enthousiast over (omdat elke speler dan een vrije ronde zou hebben).

Dit jaar gaat de top 4 van de interne de play-offs spelen. De eindstand van de competitie was gek genoeg niet meteen beschikbaar, wel de eindstanden van de eerste en van de tweede periode. Voor zover ik het kan nagaan is de stand als volgt:

   Speler          1e periode 2e periode Totaal
1. H van der Poel  1065       1171,7     2236,7
2. J de Groote      935,7      895       1830,7
3. T Slisser        989,5      761       1750,5
4. T de Ruiter      840,5      812       1652,5

Vandaag of morgen hoop ik een mailtje te krijgen over het meespelen in de play-offs voor het clubkampioenschap bij BSG. Afgaande op de onderlinge scores in de interne maak ik best een kans: 1 uit 2 tegen Henk, 1½ uit 2 tegen Theo en 2 uit 2 tegen Tom. Erg overtuigend waren de partijen alleen niet, dus zal ik in de play-offs uit een ander vaatje moeten tappen om kampioen te worden. Mijn speelschema ziet er als het goed is zo uit:

Maandag 13 juni: Theo
Maandag 20 juni: Henk
Maandag 27 juni: Tom

Dat biedt kansen, al zal het lastig worden om tegen FM Henk met zwart een goed resultaat te behalen. Wel heb ik een witpartij meer tegen de andere twee, maar dat is ook geen garantie gebleken voor succes (aan het begin van het seizoen verloor ik met wit bijna van Theo). Goed voorbereiden dus en hopen dat de rest elkaar punten afpakt.

In ieder geval kende ik gisteren een slechte generale:

De partij wordt mede mogelijk gemaakt door TuxTown Chessgame-Replayer.

Het geluk van een kampioen heb ik in ieder geval al, nu het spel nog... Play-offs, here I come!