Buluitreiking

Het is inmiddels alweer 2011 en ik vond dat dit bericht er nou echt wel een keer op moest staan. Het gaat over een gebeurtenis van alweer twee maanden geleden: de Buluitreiking. Op woensdag 10 november 2010, inmiddels 9 weken geleden, kreeg ik mijn diploma. Het was de afronding van drie jaar Aarde en Economie.

Het was een gewone schooldag, de dag van de Buluitreiking. Vanwege mijn hertentamen van het tweedejaarsvak Kwartairgeologie behoorde ik tot de tweede groep studenten die hun Bul kregen; degenen die afgelopen zomer geen hertentamen hadden, kregen hun Bul een maand eerder. Van een zo'n snelle student kreeg ik een beetje een beeld van wat zo'n uitreiking nou inhield. Volgens hem was het een vrij informele gelegenheid, hoewel dat ook wel zou zijn gekomen doordat zijn groep kleiner was, namelijk vier mensen. De "herkansers" waren met z'n veertienen.

Maanden voordat het zover was, zaten m'n ouders al aan m'n kop te zeuren wie ik uit zou nodigen. Iedere student mocht namelijk tien mensen uitnodigen. Dat werden dus vooral familieleden: m'n ouders en grootouders, m'n tante en natuurlijk Ewood. Verder had ik een aantal medestudenten uitgenodigd, zoals Rvv en Roel. Rvv was helaas verhinderd, Roel kwam braaf naar de zitting.

Toen de grote dag eenmaal was aangebroken, had ik eerst nog verplichtingen op de VU, waarna ik naar m'n huisje kwam. De rest van de familie zou er ook rond dat moment zijn, maar vreemd genoeg moest ik na aankomst nog een hele tijd op ze wachten… Het werd flink druk in het huisje. Ik werd gesommeerd om te douchen en iets "nets" aan te trekken. Speciaal voor deze gelegenheid had ik een overhemd aan. Ik zag het maar als een offer: de overige 8900 dagen van m'n leven kon ik fijn aandoen wat ik wilde. 😉

In de woonkamer was taart en thee. Ik kreeg om de een of andere manier het idee dat de hele middag meer in het teken stond van m'n moeder en m'n tante dan de afgestudeerde zelf. Zo moest ik maar met blote handen proberen mijn taartje op te vreten en werd er zuchtend en steunend theewater opgezet. Het weer was overigens erg fraai voor de tijd van het jaar: het zonnetje scheen uitbundig. Ewood wilde zelfs buiten gaan tafeltennissen…

Nadat m'n grootouders mijn kamertje nog hadden gezien, gingen we weer naar de uni. We zetten de auto's maar achter de uni neer, waarna we via een omweg in het Wis- en Natuurkundegebouw aankwamen. Daar moesten we in zo'n trapvormig lokaal zijn op de eerste etage. Ik liep dus de trap op, waarna m'n tante me terugriep omdat m'n grootouders met de lift moesten… Het lokaal had ik gauw gevonden en we bleven bovenin (en dus achteraan) zitten. We waren er vroeg en we konden iedereen aan zien komen. Van de veertien studenten waren de meesten van mijn jaar, maar de rest kende ik amper of in het geheel niet.

Om vier uur zou de uitreiking dan echt beginnen. Volgens het rooster zou ik als derde aan de beurt zijn. Ik was daarom ook flink zenuwachtig. Als eerste waren Marloes van P. en Joris H. aan de beurt, twee slimme en vooral ijverige studenten. Ik zou daarna komen, wat ik wel een eer vond. Ik ging bijna kapot van de spanning, toen opeens een andere naam werd omgeroepen. Ik was opgelucht, maar ik vroeg me wel af waarom ik in de rangorde was gedaald…

Om beurten werden de studenten naar voren geroepen, waar ze tegenover een rij van professoren en de studiebegeleidster moesten zitten. Vervolgens zou de docent die de student had begeleid bij de scriptie een praatje houden. Dat duurde bij sommige studenten wel lang: zo ging Henri de G. een heel verhaal houden over de wet van Zipf en daarbij herhaalde hij bijna het college dat hij een paar dagen daarvoor had gegeven…

Na zeven studenten was het tijd geworden voor een pauze. Het was echter geen gewone "rustpauze", maar een actieve pauze. We moesten namelijk de opleiding beoordelen. De kleurenblinde professor Jan V. (bekend van het veldwerk in Kampen) liet ons drie gekleurde briefjes zien, die we in de vakjes moesten proppen. We moesten aangeven welke vakken makkelijk of juist moeilijk waren en hoe we de afstemming vonden tussen Aardwetenschappelijke en Economische vakken.

Jan V. legt uit

Na wat nadenken wist ik de juiste papiertjes in de juiste vakjes te plaatsen. Ik vind dat er te veel oog is voor aardwetenschappen (en dus te weinig oog voor economie), maar desondanks voel ik me wel vooral aardeconoom. Van de economie snap ik nog steeds niet heel veel…

Na de korte pauze kwamen de laatste zeven studenten aan bod. Ik had mijn eigen begeleider al gezien. Naarmate er minder mensen overbleven, wist ik dat mijn beurt steeds waarschijnlijker werd. Helemaal op het einde, toen ik bijna uitgedroogd was van het zweten, moest ik verschijnen. Ewood glipte stiekem achter me aan om foto's te schieten.

Toen zat ik daar. Voor me een aantal wijze heren en achter m'n rug keken ook nog eens honderd mensen toe. Gelukkig hoefde ik daar niet zo aan te denken toen ik er eenmaal zat. Men was namelijk dolenthousiast. Er werd vermeld dat ik in die drie jaar 225 studiepunten had gehaald, wat ik niet helemaal snapte. Daarnaast was m'n begeleider, Vincent van den B., nog zenuwachtiger dan ik. Hij vertelde over mijn scriptie. Het enige wat ik me er nog van herinner, is dat hij geen snars had begrepen van sommige delen van de scriptie. 😛 Er werd mij ook verteld waarom ik als laatste was: men was niet zeker of mijn begeleider er wel op tijd kon zijn… Iets met congressen en zo.

Ik kreeg mijn diploma en een antiek doosje met snoepjes erin. Ik moest nog een verklaring ondertekenen, waarna de uitreiking was bexc3xabindigd. Het leukste zou echter nog moeten beginnen: de borrel na afloop. Dat bleek echter niet zo'n succes…

Ik volgde mijn medestudenten naar de "Stuka". In deze studentenkamer hadden we een week van tevoren besloten hoe de borrel zou worden gefinancierd: iedere student kreeg twintig euro subsidie en daarnaast zouden we per persoon tien euro betalen. Iedereen zou dus voor dertig euro bijdragen. Ik nam aan dat dat voor mij en m'n familie wel genoeg was. We zouden misschien voor de gezelligheid een drankje halen, waarna we uit eten zouden gaan.

De Stuka, een kamer ter grootte van nog niet eens een klaslokaal, met een bar erin, stond helemaal vol met mensen. Sterker nog: steeds meer mensen stonden in de gang. Het verbaasde me enorm dat de borrel in de Stuka werd gehouden en niet in de zogenaamde "Tuinkamer", die vele malen groter is. Als echte studieverenigingnoob dacht ik dat met de "Houtzagerij" de "Tuinkamer" werd bedoeld. Als ik had geweten dat het de Stuka was, dan had ik wel gezegd dat dat nooit ging passen, hoewel ik bescheiden genoeg ben om te veronderstellen dat ik niet de enige zou zijn die dat zou opvallen. De actieve leden van de studie- of studentenvereniging viel het blijkbaar niet op.

In ieder geval stonden wij in de gang te wachten, want de mensenmassa in de Stuka stond muurvast. Na wat toiletbezoeken besloten we maar naar een bekend restaurant in Muiden te gaan. Roel ging ook weg. Ik probeerde hem nog over te halen om op mijn kosten wat te consumeren, maar hij zag er blijkbaar ook geen gat meer in. Daarmee kwam er een vrij onbevredigend einde aan de uitreiking.

Ik vond me op dat moment een beetje voor lul staan tegenover m'n ouders. Daarnaast had ik graag nog even met andere studenten en vooral docenten willen spreken. Dat hadden m'n ouders vast ook leuk gevonden. Nu vertrokken we maar, op weg naar de bolides. Ditmaal besloot ik via de ziekenhuiskant terug te lopen, wat wel ietsjes sneller was.

Het was een uur of zes en we stonden bij het wegrijden al gauw in een file. Gelukkig konden we wel doorrijden toen we Amsterdam eenmaal uit waren. Op goed geluk vielen we een van de meest overschatte restaurants binnen: Floris V in Muiden. Het was er erg druk en we moesten bij de bar wachten totdat er plaats was. Mij werd nog een kopje thee aangeboden en even later was er een tafel vrijgekomen. Helaas was het de tafel bij de deur. Ik zat aan het hoofd van de tafel, waardoor ik iedere keer de volle laag kreeg als er weer mensen binnenkwamen (of weggingen.) De buitendeur was namelijk om de een of andere reden nog gewoon open, waardoor het effect van de tussendeur teniet werd gedaan.

Op de menukaart was weinig variatie, dus koos ik maar wat ik altijd koos. In het restaurant kon ik nog wat lullen met m'n opa. Volgens mij ging het vooral over de Friese taal. Na afloop reed ik met m'n pa mee en zetten we m'n grootouders thuis af. Die avond kon ik lekker in m'n eigen nest liggen. Ik had de uitreiking maar mooi overleefd. In ieder geval had ik een titel binnengehaald, dus die kan ik te pas en te onpas voor m'n naam zetten. 😛

Nasleep

De dag erna kreeg ik een mailtje van de studiebegeleidster/coördinator, die me feliciteerde:

Beste Jesper,

Jammer dat ik jou en je fanclub gemist heb gisteren na afloop van de buluitreiking. Ik moest alle spullen terug brengen na afloop, maar ik had je bij de borrel graag nog eens willen feliciteren, en ook je ouders (was toen erg druk, ik zag je in ieder geval niet). Dan doe ik dat nu per email: super knap gedaan van je, perfect op tijd afgestudeerd, en met een hele mooie scriptie zo te horen! Complimenten. Wil je ook je ouders van harte feliciteren namens mij?

Vriendelijke groeten,

(De studiebegeleidster)

Ik reageerde in een vrij uitgebreide reactie, waarin ik ook maar even vroeg hoe ze aan die 225 studiepunten kwamen. Volgens m'n eigen telling kwam ik op 183, wat overigens drie punten meer is dan noodzakelijk. Ik weet eerlijk gezegd ook niet waarmee ik die extra punten heb verdiend, temeer omdat ik voor de zomer nog een 6-puntenvak dacht te moeten herkansen… Ik vermoedde dat studiepunten uit eerdere studies erbij waren opgeteld of zo, maar daar heb ik helaas nog steeds geen antwoord op gekregen.

Weer een paar dagen later kwam de eerste e-mail over de kosten van de borrel:

Hallo allemaal, 

Hopelijk heeft iedereen het naar zijn zin gehad op de borrel vorige week! Helaas is het feest een beetje uit de hand gelopen. Er zijn namelijk 5 fusten bier op gegaan, in plaats van de begrootte 2,5 fust, die normaal is voor een grote afstudeerborrel. Wat dit precies betekend voor de kosten is nog niet bekend, maar het vraagt waarschijnlijk om een andere verdeling van de kosten dan van tevoren afgesproken was, als straks de rekening veel hoger blijkt te zijn dan verwacht.

(…)

[Datum en naam afzender zijn bij de weblogbehirder bekend]

Okee… Daar was ik dus blij mee. Bleek er ongemerkt ineens 250 (?) liter bier doorheen te zijn gegaan. Ondanks dat er veel meer geconsumeerd werd dan voor was ingekocht, heeft niemand aan de bel getrokken. Nogal gepikeerd schreef ik een boze e-mail terug:

Beste XXX,

Fijn om te horen dat een aantal mensen het naar zijn zin heeft gehad. Er waren echter ook mensen, waaronder ikzelf, die niet of nauwelijks hebben kunnen profiteren van de borrel, omdat het zo ONGELOOFLIJK druk was. Ik had graag nog even na willen babbelen, maar doordat de hele Stuka volstond met mensen, is dat er niet van gekomen. Er was geen doorkomen aan en doordat het er niet op leek dat het gauw rustiger zou worden, zijn we maar eerder dan gepland uit eten gegaan. Nodeloos om te zeggen dat we geen drankje wisten te scoren. Mijn ouders en ik waren erg teleurgesteld over deze onbevredigende afloop. Ik begreep ook niet waarom de borrel niet in de "Tuinkamer" o.i.d. werd gehouden. Als ik had geweten dat de borrel zou plaatsvinden in de Stuka, had ik NOOIT ingestemd met die eigen bijdrage van tien euro. Ik hoop dus maar dat de overige kosten enigszins redelijk zullen worden verdeeld, maar dat neemt niet weg dat ik van de borrel zonder te drinken een kater heb overgehouden.

Met vriendelijke groet,

(Behirder)

Zo, dat was eruit. 😛 Anderen reageerden later naar alle geadresseerden. Het bleek dat een aantal "ouderejaars" het op een zuipen had gezet. De meeste aarde-en-economiestudenten beweerden al vroeg te zijn vertrokken, omdat het zo druk was. Daarom verbaasde het ons ook dat het budget flink was overschreden, temeer omdat we al dertig euro per persoon bij zouden leggen. De aarde-en-economiestudenten weigerden voornamelijk uit principe om extra te betalen, vooral ook omdat er eerder afspraken waren gemaakt over de kosten. De ouderejaars gingen in de tegenaanval door onder andere te suggereren dat de Aardeconomen en hun aanhang misschien ongemerkt voor een hoger bedrag hadden geconsumeerd dan ze zelf dachten. Daarnaast stelden ze dat het lullig was dat sommigen honderd euro moesten bijleggen. Het leidde tot irritatie over en weer.

Overigens gaat het gerucht dat er ook biologen waren die gratis pilsjes zaten weg te tappen op onze subsidie. Die kosten waren dus moeilijk meer te verhalen. Afgaande op de e-mails, heeft de studievereniging 1300 (!) euro uitgegeven aan hapjes en drankjes, wat een wel erg forse budgetoverschrijding moet zijn geweest (14 x € 20 subsidie per persoon = € 280 subsidie, ofwel: er moest in totaal € 1000 worden bijbetaald.) Uiteindelijk sleepte het conflict een maand voort. Inmiddels heb ik nog steeds geen rekening ontvangen. Waarschijnlijk heeft GeoVusie de financiële tegenvaller inmiddels wel weer gedicht met sponsoropbrengsten. Dan maakt die tien euro ook niet meer uit.

De buluitreiking markeerde het einde van mijn tijd bij de Faculteit der Aard- en Levenswetenschappen. Mijn computeraccount werd rond die tijd geblokkeerd, waardoor ik niet meer op de computers in het W&N-gebouw kan inloggen, zoals in de "klokkamer". Vanaf dat moment was ik eigenlijk een echte econoom.