Hoelang gaat dit nog goed?

De tijden van de prachtige combinaties en 90 procent balbezit liggen al ver achter ons. Liever lelijk winnen dan in schoonheid sterven. Of lelijk verliezen, zoals vier jaar geleden. Met die instelling gaat het Nederlands Elftal ook onder Van Gaal de confrontatie met de rest van de wereld aan. En niet onverdienstelijk, want Nederland staat na vier gewonnen wedstrijden in de kwartfinale van het Wereldkampioenschap Voetbal.

Op een zwaar mondiaal eindtoernooi kun je echter niet na iedere gewonnen wedstrijd op je lauweren gaan rusten. Je kunt geen moment verslappen, want dan ga je eraan. De vraag is dan ook hoelang het nog goed gaat voor Nederland. Het spel is niet om aan te gluren. Nauwelijks balbezit. Lage passzuiverheid. Veel overtredingen om verdedigend op de been te blijven. Altijd maar weer afhankelijk zijn van een of twee bevliegingen van Robben. Zijn dat de eigenschappen van een land dat wereldkampioen gaat worden?

Chili con carne

"Willhellmöss von Nassaue, bin ich von Deutschem blut." Het zal voor de spelers niet meevallen om het volkslied nog een beetje fatsoenlijk en accentloos mee te blèren. Maar toch: de "Duitse" tactiek pakte in de laatste groepswedstrijd tegen Chili geweldig uit. Nederland had aan een gelijkspel genoeg en hield daarom steeds tien man achter de bal. Zoals de commentator meende te moeten opmerken: "Als het aan Van Gaal lag, viel er helemaal geen doelpunt. Dan is het doel bereikt." Nederland liet Chili eerst uitrazen, om in het laatste kwartier van de wedstrijd genadeloos toe te slaan: het werd 2-0.

Met een perfecte score eiste Nederland in de poule des doods de groepswinst op. Chili moest in de achtste finales tegen thuisland Brazilië opboksen en dat deden ze helemaal niet onaardig. Alleen die strafschoppen... Na drie missers lagen ze er alsnog uit.

Manchester - Bayern München

Nederland trof in het tropische Fortaleza het op papier mindere Mexico, maar in de praktijk bleek daar weinig van: Nederland oogde ook nu weer erg roestig en dat hield de hele eerste helft aan. Pas in de tweede helft, nadat Mexico op voorsprong was gekomen, gooide het de schroom van zich af en begon weer wat meer naar voren te voetballen. Met de moed der wanhoop, dat wel. Pas nadat Depaay erin kwam voor de onzichtbare Verhaegh en Huntelaar Van Persie uit zijn lijden kwam verlossen, kwam het duel tot leven. Mexico leek van slag en plotseling was het stevig eenrichtingsverkeer naar het Mexicaanse doel en daar kon zelfs de drinkpauze niks aan veranderen (de mussen vielen dood van het dak van het stadion). Corner na corner mocht Robben nemen, maar veel leverde het niet op. Tot drie minuten voor tijd, toen de bal voor de voeten van de verder zwak spelende Schneijder kwam. In een streep verdween de bal achter keeper Oxxio. In de blessuretijd kwam het Bayern München-scenario helemaal uit voor Mexico: Robben deed alsof hij struikelde, waarna Huntelaar vanaf de stip de 2-1 scoorde.

Het geluid van de foevoezela's laaide op de en Mexicanen, die even daarvoor nog zo vrolijk waren geweest, zaten nu in zak en as. Met 6-0 verliezen, dat is nog tot daaraan toe, maar zo'n scoreverloop is wel de grootste kwelling voor een voetbalsupporter. Voor Nederland was het daarentegen een geweldige ontknoping. In plaats van een smadelijke uitschakeling kan Nederland zich volgende week zaterdag tegen Costa Rica of Griekenland plaatsen voor de halve finale. Zo onvoorspelbaar en raadselachtig kan dit balspelletje dus zijn. De vraag is alleen: hoelang gaat dit nog goed?

King Loek weer Internetschaakkampioen

Tussen de schwalbes, verprutste penalty's en karatetrappen door werd vandaag het Nederlands Kampioenschap Internetschaak gespeeld. De voorrondes werden afgelopen week gehouden. De vier dagwinnaars zouden de twaalf op voorhand geplaatste spelers komen vergezellen in de finale. Mij leek het een keer leuk om mee te doen. Niet dat ik de kans groot achtte dat ik wel even zou winnen, maar een paar puike partijen spelen en enigszins hoog eindigen vond ik al prima. Helaas werd het weer een avond van de verprutste openingssystemen, gemiste kansen en stomme blunders. Uiteindelijk scoorde ik precies 50% en daarmee deed ik het ongeveer even goed (of slecht) als de voorgaande keren. Ter illustratie twee diagrammen:

Meng - Apenhoofd. Zwart aan zet.

Het hoogtepunt van het toernooi beleefde ik al in de tweede ronde, toen ik tegen de uiteindelijke toernooiwinnaar mocht. Ik speelde voor mijn doen een goede partij, al lukte het afmaken me niet echt. Gelukkig hielp mijn tegenstander een handje mee en ineens had ik weer een gewonnen stelling. Met nog een tiental seconden speelde ik 78...Th2+ en won niet. Een ander schaakje was dodelijk: 78...Df5 is mat. Niet gezien.

Dieptepunten had ik verder genoeg. Om de een of andere reden bleef iedereen met wit maar dezelfde opening (1.e4 e5 2.Pf3 Pc6 3.d4 exd4 4.Lc4 Pf6 5.e5 d5 6.Lb5 Pe4 7.Pxd4) tegen me spelen. Fantasieloos? Dezelfde trainer? Of hadden ze mijn zwakke plek ontdekt? Mijn score was er in ieder geval niet best tegen.

Een stelling die ik met zwart wel erg vaak op het bord kreeg.

De eerste voorronde werd enigszins ontsierd door een vreemd voorval. Nick Maatman (Nederlands kampioen <20 van vorig jaar) werd abusievelijk niet ingedeeld (de toernooileider "zag" hem niet; zoiets komt wel vaker voor, maar ik weet niet wat de precieze oorzaak ervan is), waardoor hij uiteindelijk, met twee ronden achterstand aan het toernooi begon. En warempel, hij rolde iedereen op. Na acht overwinningen op rij had hij bij het ingaan van de laatste ronde de ongedeeld eerste plek in handen. Maar toen ging alles mis. Internetproblemen, gauw naar een andere computer overgestapt en met enige clementie van de toernooileider kon hij, vele minuten later, alsnog zijn partij spelen. De concurrenten hadden inmiddels al gewonnen en Pieter Deep, die ook het Apenhoofd al op zijn rug had gelegd, voelde de sterkste schaker van het toernooi flink aan de tand. Hij leek te gaan winnen, maar verprutste het, waardoor het remise werd. Maatman was tevreden: hij had zijn voorsprong geconsolideerd en dacht op basis van onderlinge score te hebben gewonnen. Het indelingsprogramma dacht er anders over en wees op basis van weerstandspunten Roger Meng aan als winnaar. "Dien maar een protest in bij Koos Stolk", bitste de wedstrijdleider, die het gedoe onderhand wel zat was geworden.

De overige voorrondes heb ik niet meegedaan. Het feit dat Loek van Wely de tweede voorronde won, doet vermoeden dat ik er ook helemaal niks te zoeken had. Piet Peelen en Milan Mostertman waren de laatsten die zich voor de finale plaatsten.

Vandaag was dan de finale. Zestien spelers verschenen aan de start van het knock-outtoernooi. Hieronder een overzicht van de handles en de namen die daarachter schuilgingen (mijn excuses alvast voor het schrijnende gebrek aan creativiteit bij de schakers):

Kingloek - Loek van Wely
Woef - Erwin l'Ami
Kemps - Robin van Kampen
SipkeErnst - Sipke Ernst
Roelie - Roeland Pruijssers
Titan1 - David Klein
Dennis de Vreugt - Dennis de Vreugt
Thomaswillemze - Thomas Willemze
Christov - Christov Kleijn
Rambi - Frank Kroeze
Enschede - Floris van Assendelft
Rogerztm19 - Roger Meng
John Keating - Piet Peelen
Milan Mostertman - Milan Mostertman
Bolwerk - Peter Bolwerk
Thomasb98 - Thomas Beerdsen

Achtste finale

Bij de eerste ronde werd gelijk het kaf van het koren gescheiden: het was de sterkste tegen de zwakste. Dat leverde ook een aantal spannende pairings op, maar aan de hoogste borden werden het toch behoorlijke walk-overs. De enige match die niet in een 2-0-overwinning eindigde, was die tussen Roeland Pruijssers en Roger Meng (daar hebben we hem weer). Meng won de eerste partij, waarna Pruijssers de zaken in de twee daaropvolgende partijen weer rechtzette. Enigszins verrassend was hoe Dennis de Vreugt en mijn clubgenoot Thomas Willemze zich lieten wegzetten door Frank Kroeze en Christov Kleijn. Het was natuurlijk ook de schuld van het format: twee mindere partijen en je ligt eruit.

Een aantal fragmenten:

Loek van Wely - Thomas Beerdsen, wit aan zet.

Tijd voor een trucje: 13.Pxd5! Zwart kan niet nemen vanwege dameverlies en na 13...Pxg3 14.Pxe7+ Dxe7 15.hxg3 staat wit een gezonde pion voor.

Floris van Assendelft - David Klein, zwart speelt 28...Lc8!?

Na het geniepige 28...Lc8 ging wit meteen voor de bijl: 29.Pxf4? gxf4+ 30.Kxf4 Lxa6 en hij was een stuk kwijt. 29.Pb4 had daarentegen uitkomst geboden.

De uitslagen van de achtste finale.

Kwartfinale

Heel wat lager lag het tempo in de kwartfinale. Ditmaal begonnen de op papier zwakkere spelers met wit en ze scoorden goed: drie remises en een overwinning. Voor Roeland Pruijssers zou het daar echter bij blijven tegen Van Wely, die de daaropvolgende partijen won en zich voor de halve finale plaatste. Meer weerwerk kregen Robin van Kampen (van Frank Kroeze) en Sipke Ernst (van Christov Kleijn), maar uiteindelijk wonnen ze nog vrij comfortabel met 3½-1½. De langste match was die tussen de solide verdedigers Erwin l'Ami en David Klein. Na zeven partijen had L'Ami eindelijk de benodigde drie overwinningen te pakken.

Nog een aantal partijfragmenten:

Sipke Ernst - Christov Kleijn, wit aan zet.

Ongelijke lopers, dus erg lastig om dit nog met wit te winnen. Ernst had een mooi plan: met de vrijpion zwarts koning weglokken en dan met de koning naar zwarts loper lopen. Het pakte perfect uit:

Sipke Ernst - Christov Kleijn: wit staat gewonnen.

De zwarte vrijpionnen worden door de loper tegengehouden, dus kan de witte koning ongestoord de g-pion naar de overkant helpen. Mooie eindspeltechniek!

Sipke Ernst - Christov Kleijn, wit aan zet.

In dat licht bezien was het ook raar dat hij hier niet naar het brutale 35.Txd5! greep. Ongelijke lopers, dat zeker, maar in dit geval staat zwart kansloos tegen het binnendringen van de witte stukken. Na het gespeelde 35.Lf3? Dh3+ 36.Ke2 e4! kwam wit zelfs in de problemen. De partij eindigde echter in een draw.

David Klein - Erwin l'Ami, wit aan zet.

Vorig jaar werd Anand nog verketterd omdat hij geen antwoord had op het Berlijns van Carlsen. Erwin l'Ami heeft het Berlijns al vele jaren op zijn repertoire staan en toch weten maar weinig witspelers hoe ze het aan moeten pakken. In deze partij had Klein uit de losse pols twee pionnen geofferd, maar hij heeft toch wel lekkere compensatie: de torens zijn actief en hij heeft een mooie vrijpion. Zwart heeft echter weinig zwaktes en hij dreigt te consolideren. Wat nu? 27.e7? was niet de oplossing: na 27...Pd6! kwam Klein niet verder dan het flashy 28.Txc7+ Kxc7 29.Txd6, maar dat leverde niks op, waarna zwarts materiële voorsprong beslissend was. Sterker was het simpele 27.Tf7, waarna zwart nog een zware pijp gaat roken. Interessante kost, dat wel.

De uitslagen van de kwartfinale.

Halve finale

In de halve finale stonden in de ene ring Loek van Wely en Sipke Ernst tegenover elkaar, en in de andere Erwin l'Ami en Robin van Kampen. Ditmaal was L'Ami het snelst klaar. Hoewel de match nog vredelievend begon, was daar na de eerste ronde geen sprake meer van: L'Ami won de volgende vier partijen en kon toezien hoe Ernst tot tweemaal toe op voorsprong kwam tegen Van Wely. Op het eind ging alles mis voor Ernst, waardoor hij zijn 2-1-voorsprong zag veranderen in een 2-4-nederlaag.

Loek van Wely - Sipke Ernst, zwart aan zet.

Dat dat niet had gehoeven, blijkt wel uit dit fragment. Van Wely bleef dapper op de winst spelen, maar had dat, zoals in twee andere partijen, eigenlijk met een nul moeten bekopen. Ernst zag zich hier echter geconfronteerd met een lastig probleem: wit dreigt de afleidingsmanoeuvre 47.Txa2+, waarna hij promoveert. Ernst ging dat liever uit de weg met 46...Kg3? 47.Txa2 Te8 48.Kd6 f3, waarna hij de nodige tempi tekortkwam en verloor. En dat terwijl hij met het agressieve 46...f3! 47.Txa2+ Txa2 48.e8D Te2! fraai had kunnen winnen.

Sipke Ernst - Loek van Wely

De zesde partij was het breekpunt in de match. Ditmaal had Ernst het zichzelf heel wat moeilijker gemaakt en moest hij met een stuk tegen drie gevaarlijke pionnen opboksen. Wit staat al bijna mat, dus voorkwam Ernst die ellende met 31.Tad7. Maar dat geeft de a-lijn weg en na 31...Txd7 32.Txd7 Da5 kwam de dame op bezoek. Wat had Ernst dan wel moeten doen? Hij had moeten gaan voor 31.Td4, waarna zijn stelling overigens nog steeds geen pretje is. Na deze nederlaag kwam Ernst er niet meer aan te pas.

De uitslagen van de halve finale.

Finale

De finale ging dus tussen Loek van Wely, de internetkampioen van 2011 en 2013, en Erwin l'Ami, die een tijdje terug zijn leeftijdsgenoot Jan Smeets in een drie uur durende schaakmarathon volledig kansloos had gelaten. De winnaar zou degene zijn die als eerste vijf partijen had gewonnen. We kregen nog net geen toestanden als Karpov - Kasparov, maar de finale duurde enorm lang. De spelers waren enorm aan elkaar gewaagd, wat resulteerde in negen remises. In het begin had L'Ami licht de overhand, maar tegen het einde sloeg Van Wely drie keer achter elkaar onverbiddelijk toe, waardoor hij op matchpoint kwam. L'Ami rechtte de rug en kwam weer terug tot 4-4. Had hij het momentum om de match alsnog te winnen? Het antwoord was nee, want hem overkwam hetzelfde als Kortsjnoi tegen Karpov: direct na de gelijkmaker scoorde Van Wely het winnende doelpunt. Zodoende kwam er na achttien partijen een einde aan de finale en mag Van Wely zich voor de derde keer internetkampioen noemen. Maar hij heeft er hard voor moeten werken!

Loek van Wely - Erwin l'Ami, wit aan zet.

Hoewel de finale zich niet zo leende voor partijfragmenten (veel remises, weinig interessante fouten), vond ik dit wel een aardige: na een mislukte Koningsindiër staat zwart met de rug tegen de muur. Zwart heeft geen tegenspel en wit heeft veel spel op de damevleugel. Wat doet hij dus? 19.c6!? Het idee was dat zwarts paard de rest van de partij op b8 moet blijven staan, waar het de zwarte stukken danig in de weg zit. In het vervolg ruilde Van Wely alle overige stukken en won na veel tijdrekken vanwege zwarts toeschouwer op b8.

Dat bracht me tot de einduitslag:

De uitslagen van de finale.

Al met al was het een leuke en leerzame schaakmiddag. Ik verheug me al op het kampioenschap van volgend jaar. Hopelijk speel ik dan ook eens een paar goede partijen in de voorronde(s).

Mercedes allesbehalve oppermachtig op Red Bull Ring

Na afloop van de Canadese Grand Prix kon het team van Red Bull lekker genieten van hun verrassende zege en nu het Formule 1-circus naar hun nieuwe thuiscircuit kwam, zag het er helemaal goed voor ze uit. De Formule 1 deed namelijk voor het eerst in elf jaar weer de voormalige A1-Ring aan. Het tegen een bergwand geplakte circuit was door de frisdrankfabrikant opgekocht en weer op de Formule 1-kalender gezet. De Red Bull Ring, zoals het circuit nu heet, was het decor van alweer de achtste race van het seizoen.

Brazilië - Mexico

De Canadese Grand Prix had een lange nasleep: waar Mercedes zijn wonden nog zat te likken na de smadelijke nederlaag, vochten Massa en Pérez een loopgravenoorlog uit over hun spraakmakende botsing in de laatste ronde van de race. Waar de Mexicaan tot tweemaal toe als schuldige werd aangewezen en vijf plekken op de startopstelling kon inleveren, behaalde Massa tot verrassing van iedereen de poleposition.

Geen Mercedes, geen Red Bull

Het hele weekend hebben de coureurs al de grootste moeite om bij het uitkomen van de bochten binnen de baanmarkeringen te blijven. In de kwalificatie gaan veel coureurs over het randje, waardoor hun rondetijd zonder pardon geschrapt wordt. Luis is daar uiteindelijk het grootste slachtoffer van. Hoewel het bij Mercedes aanvankelijk nog op rolletjes loopt, hebben ze in de beslissende sessie de grootste moeite op de superzachte banden en dan is daar ineens het team van Williams. De witte bolides zetten de Mercedes-coureurs flink onder druk. Luis pusht als een dolle en gaat in zijn eerste vliegende ronde te wijd bij het uitkomen van de één-na-laatste bocht. Die ronde wordt hem dus afgenomen. Zijn tweede vliegende ronde duurt welgeteld twee bochten lang, want dan staat de Mercedes met startnummer 44 achterstevoren in de uitloopstrook. Het betekende ironisch genoeg dat Rosberg door de gele vlaggen zijn tijd niet meer kon verbeteren, waardoor Massa de poleposition pakte, voor Bottas in de tweede Williams. Luis reed geen tijd en mocht slechts als negende starten.

De Red Bulls waren voor eigen publiek nergens. Op de vele rechte stukken verloren de door Renault aangedreven bolides simpelweg veel te veel tijd. Ricciardo hield de schade met een knappe vijfde plek achter Alonso nog beperkt, maar Fattle stelde enorm teleur met slechts een dertiende tijd. Volgens Red Bull-bobo Helmut Marko moest de viervoudig wereldkampioen maar beter zijn best doen. Ofwel: hij moest niet steeds in 't zwembad rondhangen, maar als een toegewijde professional elke tiende uit de auto persen die erin zat. Dat Kwjat met de Toro Rosso zelfs nog een stuk sneller was, maakte het er alleen nog maar gênanter op.

Merkwaardige race

De startopstelling beloofde een vurige race. Zouden de Williams' met hun gigantische rechtelijnsnelheid de Mercedes achter zich kunnen houden? Of konden ze slechts tot de pitstops tegenstribbelen? Rosberg heeft Bottas in ieder geval bij de start te pakken, maar doordat hij wat momentum verliest in de eerste bocht, haalt de Fin hem op het rechte stuk zonder problemen weer in. Ondertussen stormt Luis naar voren en aan het eind van de eerste ronde zit hij al in de kofferbak van Rosberg.

Suzie is niet te doorgronden

Vooraan lopen de Williams' aanvankelijk op zevenmijlslaarzen bij de Mercedes vandaan. Minder vergaat het Fattle, die in de tweede ronde zijn zoveelste technische storing krijgt en plotseling stilvalt. Na zijn uitvalbeurten in Australië en Monaco, kon ook in Oostenrijk een DNF achter zijn naam gezet worden.

Of niet? Als het veld een ronde later langs de kruipende Red Bull raast, komt Fattle weer op gang, waarna hij uitgerekend zijn teamgenoot in de weg zit. "For some reason I got drive again." Dat de Red Bull weer een of ander onopgehelderd probleem had, bleek wel uit het feit dat Fattle en Ricciardo hun inhaalknop niet meer mochten gebruiken. Voor Fattle was er geen eer meer te behalen en na nog een botsing met Gutiérrez gaf hij de pijp aan Maarten.

Williams aarzelt en valt terug

De Mercedes slaan hun slag bij de pitstops. Rosberg en Luis stoppen eerder dan de Williams'. Massa stopt een paar ronden later en komt achter Rosberg, maar nog wel voor Luis de baan op. Hij laat de deur in de tweede bocht wijd open staan, waardoor Luis hem alsnog te grazen neemt. Bottas stopt een ronde later en ook hij komt achter Rosberg, maar voor Luis en Massa (!) op de baan. Hij laat zich echter niet de kaas van het brood vreten en blijft tussen de Mercedes rijden.

Het Pérez-treintje

De verrassende leider is op dat moment Pérez, die vanaf de zestiende plek was gestart. Rosberg zit op de staart van de Mexicaan, maar hij komt er niet voorbij. Of was hij druk bezig zijn auto heel te houden? In ieder geval klinken er onheilspellende berichten over de boordradio. De temperaturen van de remmen liepen te hoog op. Zou er weer hetzelfde gebeuren als in Canada? Dat lijkt wel mee te vallen en na een paar langzame ronden heeft Rosberg wel weer genoeg van de achtervleugel van de Force India gezien. Hij zet even aan en steekt voorbij Pérez, waarna Bottas hetzelfde doet. Luis glipt er ook langs, waarna Pérez Massa in zijn spiegels heeft. Het zal toch niet weer... Van een echt gevecht is geen sprake, want Pérez gaat kort daarna naar de pits voor zijn eerste bandenwissel.

Alonso naar de leiding

Rosberg aan kop: zou hij eindelijk bij zijn achtervolgers weg kunnen lopen? Het antwoord is nee, want Rosberg worstelt met zijn auto. Hij lijkt een remprobleem te hebben en schiet in de eerste bocht zelfs even van de baan. Bottas en Luis zitten gelijk weer in zijn kofferbak. Als de tweede serie pitstops in aantocht zijn, voert Rosberg even het tempo op. Luis gaat in de 39e ronde naar de pits. Zijn pitstop is slecht, maar doordat Williams ook nu weer te traag reageert door Bottas nog twee ronden langer op oude banden door te laten rijden, wint hij er wel een plek mee. Na de pitstops van Rosberg en Massa is de leiding in handen van Alonso. De Spanjaard is het hele weekend ijzersterk, want hoewel hij niet voor de overwinning in aanmerking komt, haalt hij het maximale uit de auto. Of zoals iemand opmerkte:

The only laptime I can’t put into context is Alonso’s. It is impressive that he is only 0.526 of pole position, I mean we know that the Ferrari engine sucks yet he beat all the Renault powered and half the Mercedes powered teams. We also know that the F14T isn’t as good as the Mercs and the Bulls in generating downforce so we can’t say that sector 3 suited him. And last but not least he isn’t the best qualifier, what happened then?

Briljante strateeg

Als Alonso zijn laatste stop heeft gemaakt, is hij zesde. Voor hem houdt Pérez voor de tweede keer in de race Massa op. De Braziliaan komt er niet voorbij, maar wordt door zijn team gerustgesteld. "We think Pérez has to stop again." Ja, duh! Pérez moest nog op de superzachte banden rijden. Door zijn late stop valt hij terug tot de achtste plek, nog voor teamgenoot Hülkenberg, die Ricciardo in zijn kofferbak heeft zitten. Pérez maakt ondertussen jacht op Magnussen, die zich in de eerste bocht verremt en zijn plek kwijt is. Ondertussen valt Button door een compleet onnavolgbare strategie voorin weg.

De laatste ronde

Ondertussen komt Alonso nog aan de staart van Massa, die moet uitwijken voor een stilvallende Vergne. Daar blijft het echter bij en in de slotfase stelt Massa zijn vierde plaats veilig. Luis is er alles aan gelegen om Rosberg in de slotfase nog de oren te wassen. Hoewel hij het gat naar Rosberg bijna heeft dichtgereden, komt hij niet binnen de seconde. Geen DRS dus. Pas in de laatste ronde mag hij het inhaalhulpmiddel gebruiken en prompt verremt Rosberg zich in de derde bocht. Daar blijft het echter bij en dus wint Rosberg de uitputtende Oostenrijkse Grand Prix. Luis werd tweede, voor Bottas en Massa, die ongetwijfeld had gehoopt zijn teammaat in de race voor te kunnen blijven. Alonso werd vijfde, voor Pérez, Magnussen en Ricciardo, die Hülkenberg in de laatste ronde nog de oren waste. Het laatste puntje is voor Räikkönen.

Hoezo thuisvoordeel?

Uiteindelijk zouden slechts drie wagens de finish niet halen. Ironisch genoeg waren dat drie Red Bulls: naast Fattle zagen de Italiaanse Red Bulls van Kwjat en Vergne het zwart-wit geblokt niet. Kwjat reed een prima race totdat zijn rechter achterwielophanging brak en hij uit de Pirelli-bocht vloog. Vergnes bolide braakte tegen het eind van de race zijn remmen uit. Voor de rest gebeurde er niet zo veel. De bandenslijtage stelde weinig voor en de meeste pitstops leken te worden gemaakt omdat de banden fysiek helemaal versleten waren, maar niet omdat ze amper grip meer gaven.

In ieder geval was de race een worsteling voor Mercedes, hoewel ze toch mooi op vijandig terrein het maximale resultaat boekten. Maar toch: de betrouwbaarheidsproblemen blijven de kop opsteken en dat moet toch maar een keer afgelopen zijn, voordat het echt veel punten kost.

Wat nou "poule des doods"?

Na de wuppies, welpies en beesies had de Oranjekoorts bij het huidige WK Voetbal nog geen epidemische proporties aangenomen; slechts een of ander juichpak vond gretig aftrek. En waarom zou het ook? Na de afgang op het EK van twee jaar geleden waren de verwachtingen laaggespannen. En in een poule met wereldkampioen Spanje en lastige klanten als Chili en Australië leek het bereiken van de achtste finales al een welhaast onmogelijke opgave.

Hoe anders is de stemming nu het toernooi een week aan de gang is. Spanje blijkt er geen pepernoot van te bakken en voor hen dreigt een afgang van dezelfde epische proporties als die van Nederland op dat beruchte EK in Oekraïne. Na twee wedstrijden heeft Nederland zich al voor de knock-outfase geplaatst en dat is iets waar wij kaaskoppen heel trots op mogen zijn. De revanche voor 2010 is al genomen, nu op naar de finale! Maar dan moet het geen herhaling van 2008 worden. Eerst maar een verslagje van de eerste wedstrijden:

Spanje: één zwaluw maakt nog geen zomer

Aanvankelijk leek het er nog niet op dat Nederland af zou rekenen met het trauma van vier jaar geleden. De manier waarop het gouden trio en De Jong de notoire gelekaartengever Rizzoli in de openingsfase uittestten, deed angstig veel denken aan hoe Nederland in de finale in Zuid-Afrika voor de dag kwam. De Spanjaarden liepen blokjes om de Nederlanders heen en al snel hadden ze de achillespees van het in de blauwe tenues gehulde elftal ontdekt. Toch was Nederland niet kansloos: een slap inschietende Schneijder was dicht bij de 1-0. Dat leek een dure misser te worden toen halverwege de eerste helft het onheil echt losbarstte: De Koesman kreeg geel en vrijwel direct daarna versierde Djego Costa een strafschop met een onvervalste schwalbe. Xabi de Duitser Alonso benutte het buitenkansje.

In de knoop

Het achteruit combinerende Nederland raakt na de treffer met zichzelf in de knoop. Meestal is Cillessen het eindstation van zo’n combinatie, waarna hij de bal blind naar voren poeiert, vaak recht in de voeten van een Spanjaard, of scheef over de zijlijn. Daarnaast klapte de Spaanse buitenspelval keer op keer dicht en werd het nog bijna 2-0. De misser van David Sielva bleek een kostbare, want vlak voor rust kopt Van Persie op aangeven van Blind een fantastische manier de 1-1 binnen.

Afgedroogd

In het begin van de tweede helft regent het dat het giet en dan is Oranje in zijn element. Als de bui is overgewaaid, regent het doelpunten. Robben zet Oranje kort in de tweede helft op voorsprong en dan gaat het hard. De benzine is op bij de wereldkampioen en hun doelgebied lijkt wel een schiettent. Het houdt maar niet op. 3-1 door De Vrij die een vrije trap in het doel frommelt. 4-1 door Van Persie die er als de kippen bij is om een flater van Caziejas af te straffen. 5-1 door Robben die voor de tweede keer de keeper en twee verdedigers de baas is. In de slotfase mag het op apegapen liggende Spanje blij zijn dat het niet ook nog 6-1 wordt.

Oranje maakt verwachtingen waar die er niet zijn

Zodoende boekte Oranje een sensationele en totaal onverwachte overwinning op de wereldkampioen. Geen hond had serieus rekening gehouden met een overwinning van het kleurrijke elftal, zeker met het desastreus verlopen EK van twee jaar geleden in het achterhoofd. Of om te spreken met de woorden van de heer Snoeks: “Het elftal heeft verwachtingen waargemaakt die er niet waren.”

Ultieme revanche

Lowie was ook in zijn nopjes. De winnaar heeft altijd gelijk en dus kon hij weer mooi laten zien hoe slim hij wel niet was en hoe dom de rest was. Hij beweerde dat hij na 22 jaar in het vak eindelijk had ingezien dat je niet altijd aanvallend voetbal kunt spelen, een opmerking die zijn zeven maanden oudere collega Del Bosque mooi in zijn zak kon steken.

Spanje en Australië: een wereld van verschil

Dat er in vijf dagen veel kan veranderen, bleek in de wedstrijd tegen Australië wel. Het kanariegele team uit Upside-Down was in het zuiden van Brazilië heer en meester. Of althans, in de openingsfase van de eerste helft was dat zo. Nederland speelde slap en had veel overtredingen nodig om op de been te blijven. Het verdedigende 5-3-2-systeem kwam tegen de behoudender opererende kangoeroes totaal niet uit de verf. Nederland kwam amper van zijn eigen helft af. En dan was daar ineens de 1-0. Robben sneed op topsnelheid door de Australische verdediging en schoot beheerst langs de keeper. Australië had echter direct een antwoord klaar: vanaf de aftrap knalde Kehil de gelijkmaker erin. Het slapende Nederland was weer terug bij af.

Opschudding

Ook na het merkwaardige doelpuntenintermezzo blijft Australië de betere ploeg. Nederland komt er voetballend nauwelijks aan te pas: het lukt vaak nog wel om Cillessen aan te spelen, maar heel veel verder dan dat komt Nederland niet: zodra ze een beetje naar voren spelen, winnen de Australiërs de kopduels, als ze tenminste geen duw krijgen. Opmerkelijk genoeg krijgt Kehil, de maker van de 1-1, vlak voor rust de eerste gele kaart van de wedstrijd. En wat voor een! Hij bezorgt boksbal Martins-Indy een hersenschudding door hem met grof geweld onderuit te beuken. Lowie bracht daarom meteen Depaay in het veld en veranderde daarmee ook maar van systeem.

Gevloek

Oranje maakt na de theepauze niet meteen meer indruk dan in de eerste 45 minuten: vanaf de aftrap komt Australië al bijna op voorsprong. Toch krijgt Oranje ook kansen: Schneijder komt in de buurt van het Australische doel en dat is al heel wat: de Utrechtse ukkepuk had dusdanig ruzie met de bal dat als hij zijn voeten had laten spreken, er waarschijnlijk een hele scheldkanonnade uit was gekomen.

Verkeerde hoek

De scheidsrechter was ook niet echt op dreef. Deelde een gele kaart uit aan Van Persie in een onschuldig duel en gaf daarna een strafschop aan Australië vanwege aangeschoten hands van Jan Matig. Cillessen dook ditmaal de verkeerde hoek in: 2-1 voor Australië door Jedinak. Toch kreeg Oranje vanaf dat moment meer grip op de wedstrijd. Australië dook de hoek in waar de klappen vielen en kort na de 2-1 scoorde Van Persie de gelijkmaker.

Tandvlees

Angstgegner Australië schakelde een tandje bij en wist Oranje bijna weer pijn te doen. Cillessen keert een schot met kunst- en vliegwerk en in de daaropvolgende tegenaanval haalt Depaay verwoestend uit: 3-2! Wim ‘Lex en Maxima ogen heel wat gelukkiger dan afgelopen zondag tijdens het WK Hockey in eigen land, toen Australië met 1-6 (!) te sterk was. Die kant gaat het nu niet op, maar toch is de wedstrijd allesbehalve een gelopen koers: het blijft een flipperkast. Hoewel Oranje langzaam wat meer in zijn comfortzone komt, trekt de Australische zuidwesterstorm aan. Gelukkig is De Jong de rots in de branding, waardoor Oranje, ook enigszins geholpen door het besluiteloze spel van de gebuidelde kanaries, de 3-2-voorsprong over het laatste fluitsignaal tilt. Een draak van een wedstrijd, maar wat geeft het. Oranje heeft zes punten uit twee duels en kan al van de achtste finales gaan dromen, waarin Brazilië waarschijnlijk de tegenstander zal zijn. Als dat maar goed gaat.

Frankrijk

De afgelopen weken smaakte ik het genoegen om twee keer naar Frankrijk te mogen afreizen. Drie weken terug was ik met iemand wiens naam ik niet zal onthullen een weekendje naar Parijs. Ik zal mijn reisgenoot in dit verhaal aanduiden met professor Viltstift, of gewoon de professor.

Vrijdag

Het avontuur begon op een vrijdagochtend. We hadden afgesproken op Utrecht Centraal en al direct kwam er een kink in de kabel: vanaf mijn station werd omgeroepen dat de trein naar Utrecht helemaal niet zou rijden, dus moest ik de trein naar Amersfoort pakken en dan op het grote station van Hilversum op de volgende trein naar Utrecht wachten. Het zou me zeker een kwartier gaan kosten en ik was er helemaal niet blij mee. Ik sms’te maar dat ik later zou komen. Vervolgens kwam de trein naar Utrecht er gewoon aan en was alle paniek voor niets geweest. Ik snapte geen jota van wat de NS allemaal aan het doen was.

Op het station kwamen we elkaar weer tegen, waarna we nog wat spullen voor de lange busreis haalden. De professor nam een heleboel lekkernijen mee voor het thuisfront en zwaarbeladen stapte hij de bus in. De buschauffeur, van wie ik de nationaliteit niet kon herhalen omdat hij amper een woord sprak, was lekker op dreef. Luid toeterend manoeuvreerde hij zijn logge bus door het drukke stadsverkeer, alsof het een Renault Clio was. Dat er geen ongelukken gebeurden, was wel het grootste wonder van de reis.

Ondanks de halsbrekende momenten waren we door de files een uur achter op schema geraakt. Om half negen kwamen we eindelijk aan, waarna we ons hotel maar probeerden te vinden. Daar konden we onze spullen droppen, waarna we een hapje gingen eten. Uiteindelijk lieten we ons naar binnen lullen door een of andere vage mafkees in een ledig restaurant. Onder het toeziend oog van de restauranteigenaar en een andere pipo zat ik maar m’n spaghetti naar binnen te slurpen. Restaurants zonder klandizie roepen altijd wantrouwen op. Het deed me denken aan mijn veldwerk in Oostenrijk, toen we met een hele groep op zoek waren naar een goed restaurant en daarbij een arme Griek in de kou lieten staan:

“Uiteindelijk kwamen we twee restaurants tegen: een restaurant dat uitpuilde van de mensen en een Griek, waar gek genoeg niemand zat. De Griek was heel blij met potentiële klanten en hij liet ons enthousiast de menukaart zien. Wij waren nog niet zo zeker. Een aantal van ons wilde niet naar de Griek, dus liepen we weer verder, om uiteindelijk bij het restaurant ernaast uit te komen.”

Na de niet al te succesvolle maaltijd gingen we de Eiffeltoren, toch de trots van de stad, bekijken. Gesteund door een paar reisgidsen wisten we de in 1889 voltooide stalen constructie te bereiken.

De Parijse metro: een rammelkast uit het jaar nul.

De Eiffeltoren was mooi verlicht en erg toegankelijk. Om middernacht ging het ding helemaal knipperen en gek doen. 

De Eiffeltoren met zwaailicht.

Onder de Eiffeltoren.

De Eiffeltoren naast een lantaarnpaal.

We zochten maar even een terrasje op om even wat te drinken. De professor was helemaal uit zijn hum toen hij de rekening kreeg. Hij vond vier euro voor een cola echt niet kunnen en weigerde fooi te geven. Ik probeerde hem tevergeefs tot rust te manen met een warrig verhaal over grondprijzen, maar dat had weinig effect.

Zaterdag

Op de zaterdag sliepen we lekker uit, waarna de professor me een college plantenkunde gaf. We gingen naar het Plantenmuseum en het National Natural History Museum, twee musea die op een steenworp afstand van ons hotel stonden.

Wel mooi, al die opgezette dieren, maar de samenhang ontbrak een beetje.

We hadden het al gauw weer gezien en dus gingen we naar de volgende attractie: het Palais de la Decouverte. Zoals bij alle musea kreeg de professor korting. Ter compensatie gingen we voor drie euri extra een film over planeten bijwonen. Ik moest meteen aan het Planetarium in Artis denken, waar ik als klein door planeten gefascineerd jochie een voorstelling van enkele prominente Sesamstraat-figuren kreeg te zien die in hun lelijke eend de ruimte onveilig maakten. Na afloop mokte ik dat je met een auto helemaal niet van planeet naar planeet kan reizen, en al zou je dat wel kunnen, dan zou het alsnog krankzinnig lang duren. Domme volwassenen! In Frankrijk pakten ze het heel anders aan. Ik kon slechts de woorden van een hit uit 2000 van een bekende Britse rockband verstaan, want daarna ging het over in het Frans. Een sterrenhemel werd aan de binnenkant van de koepel geprojecteerd, waarna een of andere maffe Fransoos een heel verhaal over de sterren en sterrenbeelden ging geven. Ik dommelde langzaam weg.

Het vervolg maakte echter veel goed. In het interactieve museum waren de vele verschillende wetenschappelijke disciplines waren goed vertegenwoordigd. Zelf kon ik met mijn tengels maar niet afblijven van een met zand gevulde slinger die zogenaamde Lissajous-figuren uittekende. Fascinerend ding. 

Lekker interactief bezig in het Nint/New Metropolis/Nemo van Parijs.

Professor Viltstift vond het aardwetenschappelijke echter interessanter, dus stond ik ook vaak bij het gedeelte van geologie en aardbevingen te kijken. Het schema was echter krap en dus gingen we door naar het volgende doel: de Mont Martre.

Voor het zover was, gingen we eerst nog even eten. Deze mafkees had gelukkig nog wel wat klandizie, maar van de rauwe homp vlees en het primitieve toiletgebouwtje werd ik niet vrolijk. De professor werd niet bepaald vrolijk van de rekening toen hij ontdekte dat er zes euro in rekening was gebracht voor een colaatje.

Vervolgens klommen we de Mont Martre op. Aan de top ervan stond de Cœur Sacré, een kerk die de professor graag wilde zien. Ik genoot maar van het uitzicht op de stad, hoewel ik me niet erg op gemak voelde in die pislucht en door die vage typetjes die op me af kwamen.

Uitzicht op Parijs.

Idem, met langzaam invallende duisternis.

We daalden weer af richting de Arc de Triomphe. Ondertussen nam de professor nog een ijsje, waarna we langzaam naar beneden liepen.

Het park was afgesloten en deze man kwam vast te zitten in de muur.

Even later waren we dan eindelijk bij de triomfboog en triomfantelijk haalde ik mijn fototoestel tevoorschijn.

Arc de Triomphe by nite.

Een close-up.

Wat een kutfoto.

Op de terugweg naar het hotel liepen we dit ook nog tegen het lijf:

Zo'n Le Mans-auto.

De Taureau Rouge, zo te zien de auto waarmee Jaime Alguersuari en Sebastien Buemi in 2011 wat zevende en achtste plaatsen scoorden.

Zondag

Op de slotdag gingen we nog een kerkdienst bijwonen. Ach ja, voor wat hoort wat, maar wat al die mensen toch naar zo’n kerk trekt, zal voor mij altijd een raadsel blijven. Al die belerende versjes verkondigen dezelfde boodschap en allemaal bezitten ze eenzelfde vermoeiende melodie met totaal niet lopende zinnen. Saai!

Gelukkig gingen we daarna eten in een tent die de professor nog van een eerder bezoek kende. Vervolgens kwam het klapstuk van de reis: een bezoek aan het grootste museum ter wereld, het Louvre. De professor verkondigde optimistisch dat alle musea in Frankrijk op zondag gratis toegankelijk waren. Druk was het zeker en we stonden ook een hele tijd in de brandende zon voor de ingang. We konden gratis naar beneden, maar daar bleek dat we alsnog entreegeld moesten betalen. Bij het afgeven van de bagage legde een medewerker uit dat de musea alleen op de eerste zondag van de maand gratis waren.

Anyway, we hadden nog een heleboel te ontdekken in het museum. In de paar uur die we nog ter beschikking hadden, bekeken we vooral de “meesterwerken” van de Hollandse en Vlaamse schilders. Ondertussen kon ik amper meer op m’n poten staan van het vele lopen. Op de terugweg naar het hotel liepen we ook nog even langs de Notre Dame.

De Notre Dame. De klokkenluider heb ik gelukkig niet gezien.

De professor ging gauw zijn trein halen. De mijne vertrok twee uur later, dus had ik nog alle tijd om wat te gaan eten en de route naar het station te vinden. De terugweg met de Thalys verliep heel wat sneller dan de heenweg met de bus. Uiteindelijk kwam ik nog voor middernacht thuis aan, waar een boender met smart op me zat te wachten.

Toulouse

Afgelopen week woonde ik mijn eerste conferentie bij. In Toulouse had de International Transport-Economics Assosiation (ITEA) zijn jaarlijkse conferentie georganiseerd, samen met het Snoring TIGER Forum en mijn begeleider leek het een goed idee als ik erheen zou gaan. Het idee is als volgt: breng een groot aantal bekende en minder bekende transporteconomen bij elkaar en laat ze naar elkaars presentaties luisteren. Mijn ervaring is dat er niet heel veel uitkomt, terwijl je wel de hele tijd in de stress zit vanwege die presentatie die je zelf moet geven.

De organisatie was wel top, je werd er echt als een vorst behandeld. Wel waren er de nodige minpuntjes. Zo waren de avondmaaltijden wel erg laat ingepland en werden ze voorafgegaan door museumbezoeken en langdradige leuterverhalen. Daarnaast kreeg iedereen een lelijke tas met een stroeve rits cadeau, waarin allerlei propagandamateriaal zat, maar geen programmaboekje.

In ieder geval kon ik mijn draai nooit echt vinden op de conferentie. Gelukkig hielpen de bemoedigende woorden van Jean Loulou me wel een beetje over het dooie punt. Ik was blij dat de presentatie uiteindelijk best goed ging, dat ik het stadje Carcassonne heb gezien en dat ik weer heelhuids in Nederland ben aangekomen. Wel weet ik dat ik het een volgende keer heel anders (minder braaf) ga aanpakken en dat is misschien wel de belangrijkste les die ik deze week heb geleerd.

Ricciardo wint, Mercedes verliest in ongelooflijke Canadese Grand Prix

Zou Mercedes alle races van het seizoen winnen? De overmacht van het Duitse merk was zo gigantisch groot dat niemand op een scenario als Monza 1988 rekende. En toch was het na zeven races zo: Mercedes verknoeide het en Ricciardo pakte een overwinning waar geen hond rekening mee had gehouden.

In de kwalificatie zag het er allemaal nog goed uit voor Mercedes: de grijze bolides waren opnieuw ongenaakbaar. Verrassend genoeg was Rosberg ook nu een fractie sneller dan Luis. Ditmaal bleef de Mercedes met startnummer 6 in de slotsessie gewoon op de baan en van de ijzige rivaliteit van twee weken geleden leek weinig meer over. Red Bull verraste met een derde plek van Fattle. Tussen hem en Ricciardo stonden de Williams', die dankzij de Mercedes-motoren als de brandweer gingen. De Ferrari's kwamen er daarentegen nauwelijks aan te pas: Alonso was met hangen en wurgen zevende, Räikkönen tiende, zelfs nog achter Vergne in de Toro Rosso.

Bij de start probeert Luis de verhoudingen al meteen weer recht te zetten. Hij komt beter weg dan Rosberg, maar die laat geen ruimte, waardoor Luis even door het gras moet en zijn plek verliest aan Fattle. Fijn zo'n teammaat... Daar kan Bianchi over meepraten, want een paar bochten later glijdt teamgenoot Chilton sullig tegen hem aan, waardoor hij gelanceerd wordt en zijn wagen compleet afschrijft. Chilton komt een bocht verder met een gebroken voorwielophanging, wat zijn eerste uitvalbeurt in zijn carrière betekent.

Het betekent ook dat de safetycar op de baan komt. Als het circuit na acht ronden eindelijk wordt vrijgegeven, heeft Luis Fattle al snel weer te pakken. De Mercedes' verdwijnen al snel weer aan de horizon. De eerste serie pitstops vindt al vroeg in de race plaats en leidt tot de nodige positieveranderingen. Vooraan gebeurt echter weinig: Luis komt een ronde na Rosberg binnen, waardoor de volgorde ongewijzigd blijft. Wel voert Luis het tempo na de pitstops op en rijdt hij het gat naar zijn teamgenoot snel dicht. Rosberg gaat prompt in de fout en snijdt de laatste chicane af. Hij behoudt echter zijn positie en komt er met een waarschuwing vanaf.

De race neemt een onverwachte wending als beide Mercedes-coureurs kort achter elkaar klagen over een gebrek aan vermogen. Van het ene op het andere moment verliezen de Mercedes een paar seconden per ronde. Luis lijkt wat minder problemen te hebben en hij hengelt zowaar Rosberg nog binnen. De Finse Duitser heeft een slechte tweede stop, waardoor hij zijn plek verliest aan Luis, die op zijn beurt Massa voor moet laten. Voor Luis begint de ellende dan pas echt. Hij verremt zich hevig in de haarspeldbocht en ziet Rosberg weer passeren. Vervolgens gaat hij ook in de chicane rechtdoor, waarna er een onheilspellende rookpluim uit zijn rechter achterwiel opstijgt: de remmen hadden het begeven en na een langzame ronde kon Luis zijn bolide gedesillusioneerd bij zijn team afleveren.

Erg lang kan Massa niet van de unieke koppositie genieten: hij wordt voor de tweede keer binnengeroepen en valt terug tot nog achter teamgenoot Bottas. Die krijgt van zijn team te horen dat hij Massa erlangs moet laten, dus onderneemt hij een wilde inhaalactie op Hülkenberg, waardoor beiden veel snelheid verliezen en Massa erlangs kan. De Braziliaan maakt vervolgens jacht op het groepje voor hem, waar Pérez de twee Red Bulls in zijn nek heeft hijgen. De energiedrankjes zijn in de bochten sneller, maar komen op het rechte stuk tekort om de Mexicaan in te halen. Aan de andere kant is Pérez niet in staat om echt in de buurt van Rosberg te komen. De Mercedes-coureur verliest veel tijd op de rechte stukken, maar doordat hij veel sneller is in de bochtige eerste sector, blijft hij steeds buiten bereik.

De ronden tellen af en het wachten is op een inhaalactie. Pas als Pérez' remmen minder worden, gebeurt er van alles. Ricciardo gaat de Force India brutaal voorbij, waarna hij jacht maakt op Rosberg. Al snel heeft hij het gat dichtgereden en kan hij de Mercedes op het lange rechte stuk (!) eenvoudig passeren. Achter hem ontdoet Fattle, die via de pitstops achter zijn teamgenootje was geraakt, zich eveneens van Pérez. Hij krijgt echter de schrik van zijn leven als Massa bij het ingaan van de laatste ronde vol op de Force India klapt. Met een noodgang suizen de twee bolides de muur in. Wonder boven wonder missen ze Fattle, die vanuit zijn linker ooghoek een Williams voorbij ziet stuiteren. De brokkenpiloten kunnen gelukkig nog heelhuids uitstappen.

Door het ongeluk komt de safetycar op de baan en dus rijdt Ricciardo op zijn dooie gemak naar de overwinning. En wat voor een! De uitzinnige Australiër is door het dolle heen vanwege de mijlpaal. Voor Rosberg telden alleen de 18 punten die hij ondanks alle ellende nog wist te pakken. Fattle completeerde het podium.

Achter de rug van de grote namen bracht Button vanuit het niets zijn McLaren als vierde over de streep, voor Hülkenberg en Alonso. Bottas kwam niet verder dan een magere zevende plaats, voor Vergne, Magnussen en Räikkönen. Buiten de punten eindigde Subtiel, die in zijn hopeloos trage Sauber op een ronde werd gezet en daardoor slechts als dertiende werd geklasseerd. Gutiérrez viel in de slotfase uit en werd nog als veertiende en laatste geklasseerd in de Canadese slijtageslag, waarin naast Marussia ook Caterham en Lotus een dubbele DNF lieten noteren.

Zodoende boekte Ricciardo zijn eerste overwinning in een merkwaardige en chaotische race. Hopelijk wordt zijn carrière succesvoller dan die van Alesi, die hier negentien jaar geleden zijn enige zege boekte. Rosberg vergrootte zijn voorsprong op Luis in het WK naar 22 punten, zodat hij zich ook een beetje de winnaar van het weekend mocht voelen.

PS.: Na afloop kregen Chilton (volkomen terecht) en Pérez (volkomen belachelijk) een gridstraf voor de volgende race voor hun aandeel in de ongelukken.