Hamilton slaat terug in Frankrijk

Lewis Hamilton heeft de leiding in het kampioenschap weer overgenomen. De Brit won in Frankrijk met speels gemak, terwijl Sebastian Vettel na een onstuimige openingsronde slechts als vijfde eindigde. Max Verstappen stond voor de derde keer dit seizoen op het podium.

Met een eenvoudige zege had Fattle in Canada de leiding in het kampioenschap heroverd, terwijl Luis daar met hangen en wurgen vijfde werd. Had Ferrari het initiatief in de titelstrijd weer heroverd? Oud-Ferrari-president Luca di Montezemolo dacht van wel. In Frankrijk, op Circuit Paul Ricard, dat voor het eerst in 28 jaar weer een Formule 1-race organiseerde, kreeg de Italiaan in ieder geval ongelijk. De grijze bolides waren niet te houden.

Net als in Spanje had Pirelli een dunnere band had meegenomen en net als daar domineerde Mercedes. Zonder problemen eist Luis in de kwalificatie zijn 75e pole op, met teamgenoot Bottas naast hem op de eerste rij. Fattle haalt met hangen en wurgen de derde plek binnen, voor de Red Bulls van Max en Ricciardo. Rijkunnen stapelde in de kwalificatie zoals gewoonlijk weer fout op fout, waardoor hij met een zesde startplaats genoegen moest nemen.

Fattles enige kans om de Mercedes te verontrusten lag bij de start en dat had hij goed in zijn oren geknoopt. Als de lichten doven, komt hij goed van zijn plaats. Hij weet de grijze bolides echter niet voorbij te komen, waarna hij zich op de eerste bocht verkijkt en vol op Bottas klapt. De Mercedes gaat dwars, terwijl de Ferrari zijn voorvleugel verliest. De achtervolgers rijden over de uitloopstroken langs de chaos, waarna de Fransen Ocon en Gasly elkaar in de volgende bocht elimineren.

Winnaar van de chaos in de eerste bocht is Science, die achter Max naar de derde plek is opgerukt. Door de troep op de baan wordt de race geneutraliseerd, waardoor Fattle en Bottas weer achter het veld aan kunnen sluiten. Bij de hervatting klieft Fattle gemakkelijk door het veld heen. De vrees dat de race in een optocht zou uitmonden bleek totaal ongegrond. In de subtop baant Rijkunnen zich eveneens makkelijk een weg naar voren nadat hij bij de start zelfs nog een plek was kwijtgeraakt.

Vooraan mondt de race wel in een optocht uit. Luis rijdt langzaam weg bij Max, die op zijn beurt hard wegloopt bij Science. De Renault-coureur kan Ricciardo niet heel lang achter zich houden, waardoor Red Bull, dat motorleverancier Renault voor de Franse Grand Prix de wacht aan had gezegd, al vroeg in de race twee auto’s in de top drie heeft. Kort daarna ziet Science ook Rijkunnen erlangs glippen en aan de horizon verdwijnen.

Aan diezelfde horizon zijn ook donkere regenwolken te zien. Zou het gaan regenen? Red Bull gelooft van niet, dus halen ze Max halverwege de race naar de pits voor nieuwe banden. Hij blijft Fattle net voor. Ricciardo, die het gat naar zijn teammaat bijna had dichtgereden, stopt even later en komt precies achter de Duitser op de baan, wat hem een hoop tijd kost.

Fattle valt uiteindelijk wel ten prooi aan Ricciardo en teamgenoot Rijkunnen, die als laatste in de kopgroep gestopt was. De Fin gaat in de slotfase als de brandweer en verdringt Ricciardo zelfs nog van het podium. Fattle gaat tegen het eind van de race nogmaals naar de pits. Zijn stop is traag omdat hij nog een tijdstraf voor de botsing bij de start moet uitzitten, maar hij blijft vijfde.

Achter hem had Bottas met pijn en moeite naar de zesde plaats opgewerkt, totdat hij eveneens nog een keer zijn banden laat wisselen. Zijn stop is echter ongelooflijk traag, waardoor hij drie plekken moet inleveren. Vandoorne krijgt hij nog te pakken, net als Science, die in de slotfase vermogen verliest, maar meer dan een zevende plek werd het niet voor de ongelukkige Fin.

Science’ enige geluk is dat de race in de laatste ronden wordt geneutraliseerd als Strolls linker voorband op hoge snelheid uit elkaar spat. Eerder in de race had de Canadees een enorme flat spot op zijn band geremd, een beschadiging die de band uiteindelijk fataal werd. Door de neutralisatie loopt de race, waarin overigens geen spatje regen viel, met een sisser af. Luis wint onbedreigd, voor Max, Rijkunnen en Ricciardo. Fattle wordt vijfde, voor de sterk rijdende Magnussen en Bottas. De laatste punten zijn voor Science, Hülkenberg en de voorbeeldig rijdende Leclerc, die voor de vierde keer dit seizoen in de punten reed.

Een elfde plaats betekende dat Grosjean puntloos bleef, terwijl Vandoornes twaalfde plaats als een klein wonder beschouwd mag worden. In de staartgroep eindigden Ericsson, Hartley en Sirotkin, terwijl Alonso als laatste eindigde na een erbarmelijk gereden race. Het enige geluk voor McLaren was dat Force India eveneens niet tot scoren kwam, want nadat Ocon bij de start werd geëlimineerd, vond Pérez halverwege de race in de pits zijn Waterloo.

Door zijn overwinning herstelde Luis de in Canada opgelopen schade, waardoor hij met 145 WK-punten uit acht races de stand aanvoert. Fattle likte ondertussen zijn wonden na een smadelijke nederlaag, want door zijn gestuntel bij de start liet hij dure punten liggen. Gelukkig kan hij volgende week in Oostenrijk alweer orde op zaken stellen.

Er geen kaas van gegeten hebben

Hatsjoe, snotterdesnotter, proest! Het is inmiddels alweer een week geleden dat ik aan mijn eerste Nederlands Kampioenschap Lightning Chess meedeed en dus heeft het verslag ervan weer veel te lang op zich laten wachten. Mijn excuus is dat ik kort na het toernooi getroffen werd door een flinke verkoudheid waar ik nu nog niet van hersteld ben.

Het was alweer een enorm lange tijd dat ik Peter voor het laatst gezien had. In de goede oude tijd deden we vaak samen mee aan toernooien, of kwamen we elkaar op de clubavond of bij de schaaktrainingen van het Loensreptiel tegen. Daarna kwam zijn pilotenopleiding ertussen en vloog hij uit, zodat ik hem jarenlang niet meer gezien had. Slechts door lollig bedoelde Facebook-berichtjes kreeg ik vaag een idee wat hij op allerlei uithoeken in de wereld uitspookte.

Ditmaal was Peter voor een paar daagjes in Nederland. Hij had op de toernooikalender gezien dat er welgeteld één schaaktoernooi was waar hij aan mee kon doen en dat was dus het NK Lightning Chess. Het toernooi heeft zijn naam te danken aan het speeltempo van 2 minuten per persoon per partij; dat is toch ruim zestig keer zo snel als een normale partij. In ieder geval leek Peter het leuk om het toernooi met Ewood en mij te spelen. Hij zou ons dan naar het toernooi rijden, dat in het Willem II-stadion werd gespeeld.

Ewood kwam bij mij overnachten. Hij pakte meteen toen hij was aangekomen een schaakbord, zodat we alvast ingeschaakt waren. Nou, dat heb ik geweten. In het begin kon ik dankzij wat toevalligheidjes nog wat partijen winnen, maar daarna was mijn creativiteit op en had ik steeds meer het gevoel tegen een muur te vechten.

De volgende ochtend was het lastig om uit bed te komen. Hoewel het me een goed idee leek om wat sap in te slaan, had ik weinig zin om op de vroege ochtend naar de winkel te gaan. Gelukkig had ik nog twee flesjes ijsthee in de koelkast. Vaak haalde ik voor een KNSB-wedstrijd twee flesjes sap in huis, waarvan ik er dan met pijn en moeite één leeg wist te drinken, zodat de andere in de koelkast zijn beurt moest afwachten. Nu was zijn tijd dan toch gekomen, wat mij weer een ochtendwandeling uitspaarde.

Ewood hield ondertussen contact met Peter, die verwoede pogingen deed om op het juiste adres aan te komen. Hij was niet de eerste die door de routeplanner naar de verkeerde kant van de straat werd gestuurd. Nadat Ewood hem zo goed en kwaad als maar kon de juiste richting in had gestuurd, kwam er een grijze Opel onze kant op rijden. “Dat is echt een auto voor Peter”, merkte Ewood bij het zien van het stipje op. Hij had gelijk, want nadat het stipje tot iets driedimensionaals was uitgegroeid, bleek Peter inderdaad achter het stuur te zitten. Hij was in al die jaren geen spatader veranderd. De tijd leek bij hem te hebben stilgestaan.*

Ewood kende zijn plaats en nam plaats op de achterbank, naast de zakken drop. Ik nam dus maar plaats voorin, wat betekende dat ik gedurende de ruim een uur durende heenreis Peters voornaamste gesprekspartner was. Hij was behoorlijk openhartig en vertelde zonder schaamte over al zijn belevenissen. Voordat ik er erg in had, waren we al in Tilburg aangekomen.

In de ontvangsthal zaten ook Robert Klomp en Erika Sziva met hun boekenstand De Beste Zet. Ze hadden weer eens een heel scala aan schaakboeken uitgestald. Ze herkenden me meteen en we maakten een babbeltje. Ewood en Peter waren ondertussen al naar de speelzaal gegaan, dus ging ik maar gauw achter ze aan, zodat ik kon zien hoe ze elkaar te lijf gingen. Tot mijn opluchting werd Peter ongeveer op dezelfde manier geplukkeld als ik. Misschien stak Ewood wel in een dusdanig goede vorm dat hij het toernooi kon winnen…

Om elf uur zou het toernooi dan eindelijk beginnen. Bij het welkomstpraatje slaagde toernooiorganisator Frans Peeters erin meer verwarring dan duidelijkheid te scheppen. Het kwam erop neer dat de indelingen en standen op internet kwamen te staan en dat de deelnemers zelf via hun telefoon moesten achterhalen tegen wie ze moesten spelen. Ik vond het een beetje vreemd, want tegenwoordig mag je je telefoon in een normale partij niet eens bij je hebben. Zelf had ik mijn telefoon niet eens meegenomen, dus hoopte ik maar via het scherm te kunnen achterhalen tegen wie ik moest.

Dat lukte uiteindelijk gemakkelijk. Wel zat ik in een poule met een hoop onbekende gezichten. Peter en Ewood zaten toevallig bij elkaar in de poule. Ruim een half uur later trof ik ze weer aan. Ewood had alleen van Bosboom verloren, Peter had alleen van Ewood en Bosboom verloren. Zelf had ik ook 5 uit 7 gehaald, met onder andere een overwinning op Stefan Colijn, dus was ik ook nog tevreden.

In de tweede ronde bakten we er alle drie weinig van in een sterkere groep. Wat halfjes werden gescoord, maar dat was het wel. Het werd tijd voor de lunch, die bij het entreegeld zat inbegrepen. Het assortiment was heel Nederlands: een broodje kaas of een broodje ham. O ja, je mocht ook nog een stuk fruit pakken. Ewood pakte maar twee broodjes ham, terwijl ik twijfelend een broodje kaas pakte. We namen ook allebei nog een banaan mee. “Ik vroeg nog of er boter op zat!”, klaagde Ewood in de speelzaal toen hij ontdekte dat er een soort mayonaise op zijn brood zat. “Het verschil met boter is dat dit er niet intrekt”, zei hij, waarna hij maar van zijn broodjes begon te eten. Ik deed dus maar hetzelfde. Het broodje smaakte niet eens vies.

Een zelvie met ondergetekende, Peter en Ewood.

Ondanks dat we niet konden schaken, was het wel leuk. Met Manuel Bosboom.

Na de lunchpauze ging mijn spelniveau nog verder door het vriespunt en daar hielpen zelfs grote slokken ijsthee niet meer tegen. Het was alsof ik tegen een onzichtbare muur zat te vechten. Met zwart kwam ik vaak slecht te staan en met wit kwam ik ook geen barkruk meer voorbij. Wel kwam ik om de een of andere reden steeds weer het Melkpak tegen. Hem had ik heel wat hoger verwacht op dit toernooi, maar kennelijk was hij ook niet meer zo goed als hij ooit was. Wel was hij in de tussentijd behoorlijk kaal geworden, net als eerdergenoemde Stefan Colijn en Brent Burg, die al een behoorlijke penaltystip hadden gekweekt. Voor hun had de tijd de laatste jaren duidelijk niet stilgestaan.

Na vier groepsfases was ik tot de grauwe middenmoot afgezakt, waardoor ik me slechts ternauwernood voor finalepoule D plaatste. Peter deed het beter. Door een eindsprint plaatste hij zich voor finalepoule C. Het allerbeste had Ewood het nog voor elkaar, die in de vierde voorronde iedereen de moeder speelde en in de hoogste finalepoule kwam.

Voor de finale lieten we ons oog vallen op het prijzengeld dat nog was te verdienen. Voor Ewood zou het zwaar worden om het prijzengeld binnen te halen, maar ons zou het toch zeker moeten lukken? Het vervolg wees anders uit. Halverwege de finale vroeg Peter hoe het ging, waarna bleek dat we allebei bijna alles verloren hadden. De rek was eruit. Peter eindigde in zijn poule als een-na-laatste, zelf eindigde ik als twee-na-laatste in mijn poule. Ewood eindigde als drie-na-laatste in zijn poule, maar smaakte in ieder geval nog het genoegen om mensen als Benjamin Bok en Manuel Bosboom te vegen. Hij klaagde nog wat over dat hij Hing Ting Lai had laten glippen. Voor de prijzen kwam hij in ieder geval ook niet in aanmerking, dus gingen we direct na de loterij weer terug naar het noorden.

Peter bleef nog een tijd hangen. Hij had een aantal leuke Shin Chan-souvenirs uit Japan meegenomen, die tijdens het eten werden uitgepakt. Ook maakte hij kennis met Bounder, die zich uiteindelijk toch liet zien. Om tien uur verliet hij ons weer, waarna er langzaam een eind kwam aan een intensieve dag.

De dag erna was het broeierig warm en in de nieuwe week leidde keelpijn een behoorlijke verkoudheid in. Misschien was het toch niet zo slim om ijsthee te drinken die al drie jaar over de houdbaarheidsdatum was…

* Tijddilatatie zou een verklaring kunnen zijn, al is dat effect waarschijnlijk niet groot genoeg, omdat de snelheden die vliegtuigen bereiken in de regel ver onder de lichtsnelheid liggen.

Vettel wint slaapverwekkende Grand Prix van Canada

Dankzij een eenvoudige zege heeft Sebastian Vettel de leiding in het kampioenschap weer overgenomen van Lewis Hamilton, die in Canada slechts als vijfde over de streep kwam.

Bijna geen sport is zo voorspelbaar als de Formule 1, waarin de winnaars van vandaag de winnaars van morgen zijn. De topteams liggen nog steeds mijlenver voor op de rest, McLaren komt iedere race weer met nieuwe excuses voor het pijnlijke gebrek aan snelheid en de titelstrijd gaat weer tussen Luis en Fattle.

De eerste races waren voor Fattle, maar daarna sloeg Luis terug. Hij tilde er ook niet zo zwaar aan dat Fattle in Monaco wat punten goedmaakte, want het snelle Circuit Gilles Villeneuve in Canada was hem op het lijf geschreven. In zijn jacht op de zevende overwinning op het stratencircuit moesten hij en teamgenoot Bottas het wel met een oude motor doen, in tegenstelling tot de concurrentie.

Luis’ kansen op de overwinning kregen op zaterdag al een flinke knauw, want waar Bottas in de spannende kwalificatiesessie nog de tweede plek achter Fattle opeiste, kwam hijzelf na een matige ronde niet verder dan een vierde plek, nog achter Max. De kwalificatie is altijd al de achilleshiel van de Red Bull geweest, dus was de Nederlander positief verrast door de snelheid van zijn bolide.

In de race had hij maar één tactiek: vol in de aanval. Daarbij werden hij en teamgenoot Ricciardo geholpen door hun agressieve bandenkeuze. Waar de teams van Ferrari en Mercedes op de (hardere) ultrazachte band startten, startten de Red Bulls op de (zachtere) hyperzachte band, wat in de beginfase een voordeel zou moeten zijn. Bij de start zet Max zijn auto dan ook naast die van Bottas. De Fin geeft niet op en haalt de Nederlander in de tweede bocht weer in. Achter hen gaat Ricciardo Rijkunnen wel voorbij.

Net als het lijkt dat iedereen de start ongeschonden is doorgekomen, klappen Hartley en Stroll op elkaar. De Canadees kreeg een lekke band op het moment dat Hartley naast hem zat, waardoor de twee bolides met een harde klap het strijdtoneel verlieten. Door de ravage kwam de safetycar even op de baan.

Bij de herstart rijdt Fattle gauw weg bij Bottas, die Max in zijn kofferbak heeft zitten. Een paar ronden kan hij de Mercedes bijhouden, maar dan begint hij terrein te verliezen omdat zijn banden sneller afbouwen. Achter hem kan Luis, die over problemen met zijn powerunit klaagt, hem ook niet bedreigen. Hetzelfde geldt voor Ricciardo en Rijkunnen, die wat fantasieloos hun rondjes reden.

Meer strijd was er achter hen, waar de teams van Renault en Force India om de zege in het B-klassement vochten. Force India deelde bij de start de eerste tik uit: Ocon glipte voorbij Hülkenberg. Renault sloeg meteen terug: Science beukte Pérez bij de herstart van de baan. De arme Mexicaan verloor door een rit over het gras een heleboel plaatsen, terwijl Science onbestraft bleef. De twee Renaults zaten vervolgens Ocon op te jagen. Inhalen lukte niet, maar Force India besloot de Fransen de helpende hand toe te steken door de Fransoos voor hun neus naar de pits te halen. De pitstop liep vervolgens in de soep, dus bleven Hülkenberg en Science hem na hun stop gewoon voor.

De pitstops in de subtop zijn voor Red Bull het sein om Max maar naar de pits te halen. Opmerkelijk genoeg sluipt Luis achter hem aan de pitstraat in. Ze komen precies voor de wederom ijzersterk rijdende Leclerc op de baan. Luis zwabbert in zijn eerste ronde op nieuwe banden alle kanten op, waardoor hij ook nog zijn plek verliest aan Ricciardo, die een ronde later stopt.

De koplopers rijden nog veel langer door op hun ultrazachte banden. Pas halverwege de race laten ook zij nieuwe banden omleggen. Eerst gaat de totaal onzichtbare Rijkunnen naar de pits, daarna Bottas en vervolgens Fattle, die daardoor aan de leiding blijft.

Door de pitstops ligt Max weer derde, voor teamgenoot Ricciardo, die Luis en Rijkunnen in zijn kofferbak heeft zitten. Op nieuwe banden rijdt de Fin gauw naar de staart van Luis toe, om zich vervolgens te laten afzakken, klagend over te hoge remtemperaturen. Luis kan op zijn beurt ook niet veel uitrichten, terwijl Max langzaam maar zeker bij Ricciardo aan de horizon verdwijnt.

In de slotfase worden zelfs de Renaults op een ronde gezet. Treffender kan de dominantie van de drie topteams niet geïllustreerd worden. Bottas verslikt zich in Science en gaat wijd, waardoor hij tijd verliest. Max ruikt bloed en rijdt het gat dicht, maar verder dan dat komt hij niet, ook omdat een of ander omhooggevallen modelletje de race twee ronden te vroeg afvlagde, dus finisht de top 3 op de plekken waar ze begonnen waren.

Door de overwinning nam Fattle de leiding in het WK over van Luis, die tussen Ricciardo en Rijkunnen in als vijfde eindigde. Renault was best of the rest met een zevende plaats voor Hülkenberg en een achtste voor Science. Ocon reed na zijn mislukte pitstop de hele race vlak achter de gele bolides aan en finishte als negende. Het laatste punt was voor Leclerc.

Buiten de punten finishten Gasly en Grosjean, die vanwege motorproblemen achteraan gestart waren. Grosjean reed tot zijn late stop nog in de punten, maar kon het verloren gegane terrein in de slotfase niet meer heroveren. Daarmee deed hij het overigens nog beter dan Magnussen, die twee plekjes lager eindigde dan waar hij gestart was. Pérez herstelde zich niet meer van de opdoffer van Science en eindigde troosteloos als veertiende. Helemaal achterin eindigden de usual suspects Ericsson, Vandoorne en Sirotkin, terwijl Alonso zijn 300e race voortijdig moest beëindigen door een kapotte uitlaat. Daarmee was hij de enige coureur die de verder erg bloedeloze Canadese Grand Prix met een technisch defect moest staken.