Hamilton oppermachtig, Ferrari witheet

Geen tegenaanval en geen schadebeperking

Na vier stille weken werd in de Ardennen het Formule 1-seizoen weer hervat. Plaats van handeling was het 7 kilometer lange circuit van Spa-Francorchamps met de beruchte Eau Rouge. Mercedes was ook nu weer de torenhoge favoriet, maar de concurrentie had de messen geslepen. Zo hoopte Ferrari, dat voor de zomerstop het momentum had veroverd door een fraaie zege in Hongarije, het gat met Mercedes verder te dichten. De Italianen kwamen bedrogen uit, want waar Luis zonder problemen won, viste de rode renstal lelijk achter het net.

"This isn't slowmotion," aldus David Coulthard die de on-boardbeelden van Jenson Button van vernietigend commentaar voorzag. Want McLaren was, nog meer dan Ferrari, gebrand op resultaten na een desastreuze seizoensstart. Het grote probleem van het team is nog altijd de zwakke Honda-motor die het zichzelf in de maag heeft gesplitst. In België leek het wel alsof Honda nog een stap terug had gedaan, want in de speedtraps waren Button en Alonso net zo traag als de Manors en hun antieke Ferrari-motoren. De rest van het veld was veel en veel sneller. Dat was nog eens extra pijnlijk nadat Honda-baas Arai had beweerd dat de nieuwe motor met de Ferrari-motoren kon wedijveren. Door een stortvloed aan straffen voor het wisselen van motoronderdelen gingen de zwarte bolides als laatste van start.

Aan de andere kant van de startopstelling waren de Mercedes te vinden. Waar Luis zich iedere sessie flink verbetert, doet Rosberg dat in veel mindere mate. In de beslissende sessie moet hij dan ook een halve seconde op zijn teamgenoot toeleggen. Achter de Finse Duitser is een groot gat naar de rest. Uiteindelijk neemt Bottas de derde plek in. Fattle is slechts negende, al mag hij na een straf van Grosjean als achtste starten. Nog minder vergaat het Räikkönen, die in de kwalificatie stilvalt en na een versnellingsbakwissel in de achterhoede moest starten. Hij startte nog wel voor local hero Max, die vanwege een zoveelste motorwissel alleen de McLarens achter zich had.

Dubbele spanning

Veel coureurs uit positie: dat beloofde wat voor de race. De start beloofde extra spannend te worden, vooral ook omdat de communicatie tussen pitmuur en coureur aan banden was gelegd. De coureurs moesten het nu helemaal zelf doen en dat zou in theorie tot onvoorspelbaardere starts moeten leiden.

Voor het zover is, staat Hülkenberg met een kapotte auto op de startopstelling. Al in de opwarmronde voelde de Duitser dat er iets mis was. Toen het veld aan zijn tweede opwarmronde begon, werd Hülkenbergs Force India de pits in geduwd, om er niet meer uit te komen. Bij de tweede opwarmronde kreeg Science een probleem, waardoor hij op grote achterstand aan de race begon.

De Mercedes hebben ook geen geweldige start: Luis behoudt net de leiding, terwijl Rosberg terugvalt naar de vijfde plaats. Pérez heeft de beste start gemaakt. Hij is naar de tweede plaats opgerukt en als Luis over de kerbstones van de Eau Rouge stuitert, ziet hij kans in de slipstream van de Mercedes te komen. Even ligt de Mexicaan een neuslengte voor, maar bij het aanremmen van Les Combes houdt Luis de binnenbocht, zodat hij de leiding herovert.

Na Luis en Pérez komt de altijd vrolijke Ricciardo, die eveneens twee plekken heeft goedgemaakt bij de start. In de subtop is het een drukte van jewelste. Zo ontdoet Rosberg zich aan het eind van de eerste ronde van Bottas, die een bocht later ook Fattle erlangs ziet glippen. Meteen daarna valt Pastoor opeens stil. Achter hen komen Max en Räikkönen vanuit de achterhoede langzaam opzetten. Ze rekenen allebei Ericsson in, waarna ze naar de kluit in de subtop rijden, waar de Williams' het tempo drukken. De witte bolides gaan totaal niet als de brandweer op hun eerste set banden en doordat ze met veel vleugel rijden, zijn ze erg kwetsbaar op de rechte stukken. Massa wordt met behulp van DRS zelfs overklast door Kwjat, terwijl Bottas Grosjean ziet passeren.

De pitstops beginnen al in de zevende ronde. Ricciardo gaat Pérez door een vroege stop voorbij, terwijl Max' progressie in de subtop wordt gestuit als hij tegelijk met Massa naar de pits gaat. Na de stop zit hij nog een ronde gevangen achter Nasr, totdat hij hem bij Blanchimont er buitenom naast zet. Het kost hem wel een hoop tijd en dus verliest hij Massa, die op de hardere banden een beter tempo rijdt, uit het oog. Zelfs Räikkönen, die twee ronden later stopt, komt voor Max terug op de baan. Een strategische misser van Toro Rosso dus.

Bandenproblemen

Dat was nog niks vergeleken met Williams, dat het voor elkaar kreeg om een verkeerde band onder Bottas' auto te schroeven. Naast drie gele banden kreeg de Fin ook een witte band gemonteerd. Vroeger was het heel gewoon dat coureurs met verschillende compounds in de rondte reden, maar tegenwoordig is dat strikt verboden. Bottas kwam er met een drivethroughpenalty nog redelijk mild vanaf.

De banden slijten in een enorm tempo en dus wordt het halverwege de race alweer tijd voor de tweede serie pitstops, maar niet voordat Grosjean eerst Ricciardo en later Pérez de oren wast. Pérez gaat maar meteen naar de pits en precies op dat moment valt Ricciardo stil. Op het traagste punt van het circuit komt zijn Red Bull niet meer op gang en dus kan hij uitstappen. Hoewel het wrak niet op een erg gevaarlijke plaats staat, komt de virtuele safetycar toch de baan op. Een aantal coureurs, waaronder Max, grijpt de neutralisatie aan om een nieuw setje banden te halen.

Grosjean, Pérez, Massa en Räikkönen gaan het proberen om de halve raceafstand op een set banden af te leggen. Kwjat is in de subtop de enige die out of sync is: hij haalt later in de race nieuwe banden, zodat hij in de slotfase een stuk sneller is. Max doet ongeveer hetzelfde: hij haalt nog een vierde setje banden om in de slotfase aan te kunnen vallen.

Een geheel andere strategie kiest Fattle, die door een 1-stopstrategie naar een derde plaats is opgerukt, ver achter de Mercedes. In zijn spiegels wordt Grosjean steeds groter, maar echt bedreigen kan de Zwitserse Fransoos hem ook niet.

Achter hen stormt Kwjat langs de ene na de andere bolide. Eerst is Räikkönen aan de beurt, daarna Massa en vervolgens zelfs Pérez. Een vijfde plaats is het maximale, want Fattle en Grosjean liggen te ver voor. Max rekent ondertussen af met Bottas, waarna hij eveneens op jacht ging naar meer.

Ineens is alles anders als Fattle aan het eind van de Eau Rouge een klapband krijgt. De Duitser moet nog bijna een volle ronde op eieren rijden en finisht na een bandenwissel teleurstellend als twaalfde, buiten de punten. Na afloop was hij witheet op Pirelli en hield hij een tirade die zo vaak gecensureerd werd dat het klonk alsof er doorlopend met de OV-chipkaart werd in- en uitgecheckt.

Fattles pech (of was het een kwestie van slecht risicomanagement?) zorgde ervoor dat Grosjean naar het podium ging. Terwijl Fattle met zijn zwalkende bolide de groep met Kwjat, Pérez, Massa en Räikkönen in de weg reed, profiteerde Max, die in een keer het gat dichtrijdt en in de slotronde Räikkönen aan de tand voelt. Op het lange rechte stuk is hij erlangs, maar bij het remmen vergaloppeert hij zich, waardoor Räikkönen er weer langs kan. Toch mag Max tevreden terugkijken op zijn aanvallend gereden race. De laatste punten waren voor Bottas en Ericsson.

Vooraan won Luis. Hoewel Rosberg hem in de race redelijk kon bijhouden, leek het er niet op dat Luis echt het achterste van zijn tong liet zien. Zonder veel problemen boekte de wereldkampioen weer een zege, waardoor hij het gat naar Rosberg vergrootte tot 28 punten, meer dan een overwinning. Door zijn nulresultaat raakte Fattle verder achterop. Van de tegenaanval van Ferrari kwam vooralsnog niks terecht. In plaats daarvan ging alles mis wat mis kon gaan.

Ik ben angstig-obsessief

Vandaag is voor mij een bijzondere dag. Een beetje trieste dag ook, want vandaag ben ik precies twee keer zo jong als mijn moeder. Helaas ziet het er niet naar uit dat ik op korte termijn vader word.

Het is al heel lang een frustratie in mijn leven: het lukt me niet om een vriendin te krijgen, ondanks dat ik dat graag wil. Een vriendin hebben lijkt me duizenden keren leuker dan al het andere in de wereld en dan overdrijf ik waarschijnlijk niet eens. Helaas heb ik geen idee wat ik moet doen om een meisje aan de haak te slaan. In het ‘echte’ leven is het voor mij zo goed als onmogelijk om een leuke (vrijgezelle!) meid wat beter te leren kennen en op internet is het al helemaal een kansloos verhaal.

Waarschijnlijk is het al aan het eind van de basisschool misgegaan. Eerst overleed mijn lievelingsoma, daarna had ik een vreselijk laatste jaar op de lagere school (nog bedankt meneer De Vries!) en raakte ik bij de overgang naar de middelbare school al mijn vrienden van de lagere school kwijt. In de nieuwe groep hoorde ik er niet echt bij. De sfeer was vijandig en ik voelde me totaal niet op m’n gemak.

Echt hersteld van die jaren ben ik nooit. De lol van de puberteit is dan ook volledig langs me heen gegaan. Daar kwam nog bij dat toen ik me eindelijk tot meisjes aangetrokken voelde, ik ze als hogere wezens beschouwde. Niet alleen waren ze veel leuker om te zien, ze waren bijvoorbeeld ook communicatief veel sterker. En wij mannen dan? Wij zorgden alleen maar voor oorlogen, we waren zwakker, want we leefden veel minder lang en we dreigden volgens sommige onderzoekers zelfs overbodig te worden of uit te sterven. Cartoons zoals Johnny Bravo en strips als de Donald Duck leken het beeld alleen maar te bevestigen dat mannen strontvervelend, makkelijk te manipuleren en absoluut niet aantrekkelijk waren.

En er waren meer jongens van mijn leeftijd die hetzelfde dachten. Toen ik in Utrecht ging studeren stelde een student (een man uiteraard) tijdens de introductieweek de retorisch bedoelde vraag: “Wat hebben mannen dat vrouwen niet hebben?” Dat was in lijn met de hersenspinsels van een excentrieke schaakvriend, die zich eveneens niet kon voorstellen dat vrouwen op mannen konden vallen. Hij kon het zichzelf in ieder geval niet voorstellen als hij een vrouw was geweest.

Zelf heb ik ook altijd het idee gehad dat ik me enorm moest uitsloven om bij iemand in de smaak te vallen. Dat ik altijd iets moest doen om de aandacht vast te houden. Desondanks leek mijn droom een aantal jaren geleden uit te komen: ik werd verliefd op een heel bijzonder meisje. Ik voelde me geweldig en ik dacht eindelijk echt gelukkig te worden, maar in plaats daarvan kwam ik al snel in een inktzwarte nachtmerrie terecht. Sindsdien ben ik nooit meer echt gelukkig geweest.

De vraag is natuurlijk waarom het zo mis is gegaan. Afgaande op wat me gezegd is, trok ik de conclusie dat ik niet goed of niet aantrekkelijk genoeg was. Het was een treurige conclusie en het beetje ego dat ik nog had werd erdoor aan flarden geschoten. Een interview met hoogleraar sociale psychologie en relatie-expert Roos Vonk in het laatste nummer van New Scientist liet een nieuw licht op de zaak schijnen.

Een deel van het interview ging namelijk over hechtingsstijlen bij intieme relaties en daar begon het interessant te worden. Er werden vier verschillende typen hechtingsstijlen onderscheiden, gebaseerd op twee eigenschappen: het beeld dat je over jezelf had en het beeld dat je over de ander had.

Een positief zelfbeeld gekoppeld aan een positief beeld van anderen levert een veilige hechtingsstijl op en dit is bij de meeste mensen het geval. Een negatief zelfbeeld zorgt voor angstige/gespannen hechtingsstijlen en een negatief beeld van anderen zorgt voor afwijzende hechtingsstijlen.

Het was niet moeilijk om mezelf in deze matrix te plaatsen. Mijn zelfbeeld is door alle eerder beschreven factoren niet positief, maar ik vertrouw een ander wel gauw. Ik kwam dus in het kwadrant “angstig-obsessief” uit en dat klopt helemaal. Ik citeer hier en in het vervolg de internetpagina Binding en intimiteit – Een kwestie van vertrouwen:

“Angstig-obsessieve mensen hebben dit vertrouwen (dat ze waardevol genoeg zijn om geliefd te worden) niet, ze zijn bang om verlaten te worden. Ze willen het liefst helemaal samensmelten met een ander en maken zich in relaties veel zorgen of de partner wel echt van hen houdt.”

Ik was verliefd op iemand die hoogstwaarschijnlijk “angstig-vermijdend” was. Dat gaf precies de dynamiek die in het artikel beschreven werd:

“Angstig-vermijdende mensen zijn in hun hart bang om afgewezen te worden, omdat ze denken niet leuk genoeg te zijn, en stellen zich daarom eveneens terughoudend op in relaties. Anders dan afwijzende mensen verlangen ze wel naar binding en intimiteit, maar ze durven zich niet echt te geven.”

“Angstig-vermijdende mensen hebben eveneens een laag zelfvertrouwen, maar zij hebben tevens weinig vertrouwen in anderen: Ik ben niet OK, jij bent niet OK. Ze hebben wel een sterk verlangen naar binding – net zo sterk als de angstig-obsessieve mensen – maar wanneer de intimiteit in een relatie groeit, trekken ze zich terug: het bekende aantrekken-afstotenpatroon. Ze hebben het idee dat de partner afknapt als ‘ie hen écht leert kennen, en dat willen ze voorkomen.”

Inderdaad kwamen we in een situatie waarbij we elkaars slechte eigenschappen steeds meer versterkten, waardoor de boel kapotging. Ook deze dynamiek wordt beschreven in het artikel. Uiteindelijk werd mij van alles verweten, waaronder dat ik obsessief was:

“Het is denkbaar dat mensen obsessiever worden wanneer ze een partner hebben die vermijdend is, en dat ze juist vermijdender worden wanneer ze een partner hebben die er erg bovenop zit (obsessief). Voor een deel zal dit zeker meespelen, omdat de hechtingsstijl van de partner de eigen hechtingsstijl beïnvloedt. Maar het omgekeerde speelt ook mee: angstig-obsessieve mensen hebben een bepaald beeld van relaties (bijvoorbeeld dat je altijd enorm je best moet doen om liefde te winnen) en zijn wellicht onbewust geneigd om partners te kiezen die dat beeld bevestigen.”

Het is jammer om dit te moeten constateren nu het te laat is. Als het probleem eerder in kaart was gebracht, had er gerichte hulp kunnen komen. Als er was ingezet op het verbeteren van mijn zelfbeeld, dan had de toekomst er volgens de matrix heel wat zonniger voor me uitgezien. Met een beetje goede wil waren we er dan wel uit gekomen en hadden we de tijd van ons leven gehad. En heel misschien was ik dan nu wel vader geweest…