Trash pressure
Na twee leuke weken van voorbereiding stond nu dan eindelijk het "echte" veldwerk op ons te wachten. Van maandag 15 t/m vrijdag 19 juni zaten we in Kampen. Kamperen in Kampen. Dat klonk leuk, maar alleen al aan het opzetten en vooral het afbreken van m’n tent had ik geen zin…
Na mijn rol als groepsleider tijdens het SGS-Rapidschaakkampioenschap stapte ik voor de één-na-laatste keer m’n bed in. Nog twee nachtjes goed slapen en dan maandag vroeg naar Camps. Zo had ik het me voorgesteld. De docent had ons weliswaar aangeraden om al op zondagavond naar de camping te komen, maar waarom zou ik naar die vent moeten luisteren? Ik ging toch zeker niet NOG EEN DAG LANGER veldwerk houden? Daar had ik echt geen trek in.
De klap was dan ook groot toen ik zondagochtend te horen kreeg dat ik die dag al zou gaan in verband met logistieke problemen. Mijn ouders konden me maandagochtend niet brengen. Nee, zelfs op vrijdagmiddag, als het veldwerk was afgelopen, konden ze me niet ophalen. Ik kon daar natuurlijk weinig tegen inbrengen, maar ik voelde me rot. Nu moest deze Jesper naar het veldwerk, terwijl hij dacht dat de Jesper van de dag erna pas naar het veldwerk zou gaan. Bovendien had ik volgehouden dat ik niet op zondag naar Camps wilde. Dat ik wel op zondag zou gaan voelde als een nederlaag.
Mijn ma vond het een goed idee als ik Rolex zou bellen. Hoewel hij had aangegeven dat hij prima met de trein kon komen, wilde mijn ma hem per se van het station afhalen. Zo gezegd, zo gedaan, en ruim op tijd kwamen we op Naarden-Bussum aan. Rolex had zijn trein gemist en zou pas om 18:40 aankomen, maar toen ik op het perron kwam, zag ik dat er helemaal geen trein aankwam rond die tijd. Dat had ik toch moeten weten? Maar ik heb al langer het gevoel dat het een rommeltje is in m’n bovenkamer. Natuurlijk stap ik altijd op het andere spoor op, maar als ik weer uitstap op Naarden-Bussum, is dat altijd tien voor of "rond". Daarom begreep ik niet waarom ik zo instemmend had geantwoord op Rolex‘ opmerking dat -ie om ongeveer 18:40 zou aankomen. Waarschijnlijk dacht ik dat 'ie met een of andere intercity zou komen.
Hoe dan ook, ik moest nog tien minuten wachten, maar toen de trein stopte, kwamen er veel mensen uit, maar niet Rolex. Vreemd, want hij was moeilijk te missen (twee meter lang + enorme tas.) Bij de volgende trein was het wel raak. Rolex‘ verweer was dat de trein die hij wilde nemen niet reed omdat het zondag was. Dat had ik nog nooit meegemaakt, maar aangezien ik weinig reden had om aan zijn woorden mag twijfelen, had ik er weer wat bijgeleerd.
Met z’n drieën reden we naar Camps. Het weer was opgeknapt en ik had er nog wel vertrouwen in dat ik de week zou doorkomen. Na nog een rondje Camps hadden we de camping vrij snel gevonden. Maar hoe kom je er op? Via zo’n intercom wist Rolex contact te leggen met… meneer Wagten Donk… Blijkbaar had de VU de camping ingenomen of zo, want ik had natuurlijk verwacht de campingeigenaar te spreken.
Hoe dan ook, m’n ma reed het terrein op, waar al twee groepen studenten hun tentjes hadden opgezet. Wij gingen maar bij het "rustige" groepje staan. Iets verderop stond het drukke groepje, met de wat populairdere kinderen. Daar hoorde ik niet thuis.
M’n ma had al gauw contact met mijn medestudenten en wisselde in die korte tijd meer woorden met die chickies dan ik in de voorbije jaren had gedaan. Van een afstandje keek ik stilletjes toe. Het werd tijd om m’n tentje op te zetten. Hoewel ik de nodige kampeerervaring zou moeten hebben, is het niet echt mijn ding. Door wat hulp van o.a. Rolex was m’n tentje in ieder geval al snel opgezet. Rolex had een eenvoudiger tentje. Binnen de kortste keren was het ding opgezet. En dan nog de ruimte die dat ding inneemt: bijna niks! Ongelooflijk. Terwijl ik zat te sleuren met allerlei tassen, had Rolex zijn hele uitrusting op zijn rug.
Desondanks was er iets misgegaan met Rolex‘ tas. De rits sloot niet meer goed, waarschijnlijk omdat de tas toch te vol zat. "Trash pressure" noemde ik dat. Rolex gaf het fenomeen de naam "luggage pressure", wat iets positiever klinkt. Waarschijnlijk omdat het zijn eigen spullen waren.
Relaxen
Langzaam maar zeker druppelden er nog wat studenten binnen, waaronder Paul C., die in een mini-Suzuki een paar chickies kwam afleveren. Hij had dus de tijd van z’n leven. Wij konden slechts lachen om zijn te heet gewassen auto.
De eerste avond va het veldwerk was een relaxte dag. De zon ging onder en dat betekende tijd voor spelletjes. Die avond keek ik mee hoe het spel Koehandel werd gespeeld. Op een bankje onder een lantaarnpaal werden dieren verhandeld. Gek genoeg geen koeien, al zou je dat wel verwachten. Het spel duurde tot na middernacht, waarna we als laatste onze tent in kropen. Nu zouden de vijf zware dagen volgen…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten