De week van de 18 punten

Tentamenweek

Vorige maand had ik de tweede tentamenweek van mijn Master STREEM. Omdat de afloop nog lange tijd onbekend was, durfde ik er niet over te schrijven. Inmiddels heb ik alle tentamenuitslagen binnen en kan ik tevreden mededelen dat ik de drie vakken ook daadwerkelijk heb gehaald. Van tevoren had ik getekend voor twee gehaalde vakken, dus dit was een mooie bonus.

Het studiejaar 2010-2011 begon zwaar. De master bleek erg wiskundig en ik kreeg geregeld nare flashbacks uit mijn econometrietijd. Hoe gek was ik dan ook dat ik drie (in plaats van de gebruikelijke twee) vakken koos voor de tweede periode. Ik ben echter iemand die soms de neiging heeft om nu veel te doen, zodat ik het later (binnenkort alweer) rustiger aan kan doen. Dat leek me geen gek idee met de Masterthesis in het vooruitzicht.

Ik kon uit vijf vakken kiezen: Environmental Economics, Regional and Urban Economics, Applied Transport Economics, Geographic Information Systems en Network Analysis. Ik zal de vakken in het vervolg in het Nederlands aanduiden. In ieder geval moest ik twee "kernvakken" kiezen, die ik dikgedrukt heb afgebeeld. Naast de twee kernvakken in deze periode, is er in de volgende periode nog een ander kernvak, Transport Economics (dus zonder "Applied" ervoor) en dat ga ik dan maar volgen, want ik had maar een van de twee kernvakken gevolgd. Dat was namelijk Regionale Economie, vooral ook omdat milieueconomie me niet zo aansprak na mindere ervaringen eerder in het jaar. Verder heb ik nog steeds een bloedhekel aan (Arc) GIS, dus bleven er nog twee vakken over: Netwerkanalyse en Transporteconomie (hoewel het bijvoeglijk naamwoord "toegepast" hier wel aan had kunnen worden toegevoegd.)

In ieder geval had ik drie vakken en kon ik met eentje nokken als het te veel werd. Jammer genoeg gold dat niet voor Regionale Economie, wat een "kernvak" was en me al spoedig te ingewikkeld werd. De colleges waren rommelig: de ene docent klepte moeiteloos anderhalf uur aan een stuk door over niks, terwijl de ander op het schoolbord een ingewikkeld model zat uit te leggen. Veel begreep ik er niet van.

De andere vakken gingen beter. Met Netwerkanalyse zat ik voornamelijk in de klas met studenten die "Business Administration" deden. Blijkbaar word je al toegelaten tot die Master als je het IQ van een zeehond hebt, want hoewel Netwerkanalyse helemaal geen moeilijk vak was, stond ik versteld van wat mijn "gelegenheidsklasgenoten" allemaal niet wisten. Zelf profiteerde ik nog wat van grijze econometriekennis, toen de algoritmes van Prim en Dijkstra werden opgenoemd. De opdrachten waren dan ook geen probleem voor mij.

Het vak Transporteconomie had ik les van twee docenten: de ene docent, Jos, was een gedegen docent die ook een luisterend oor had voor de zes studenten die het vak volgden. Bij de andere docent, Jasper, had ik vaak bijna privéles. Het was geen onaardige man, maar het lesgeven had hij gewoon niet in de vingers. Dat deed Jos beter. Hij uitte daarnaast kritiek op de master. Het eerste blok was te zwaar en er waren te veel onderwerpen. Bovendien moesten de docenten de leerlingen beter motiveren. Dat hoorde ik graag. 😉 Ik besloot later ook m'n Masterscriptie bij hem te schrijven.

Presentatie

Ondertussen moest ik voor Regionaal een presentatie houden over een artikel. Het artikel, dat ging over de correlatie tussen stadsgrootte en misdaad, begreep ik half. Mijn makker leek het beter te begrijpen. Samen zaten we dagenlang op het verslag te ploeteren. Ik had de samenvatting geschreven en nog wat onbelangrijke dingen; hij had de rest gedaan. In de presentatie zou ik ook het eerste deel doen. Tot mijn schrik moest ik opeens als eerste beginnen. Daar stond ik dan. Ik had nog nooit in het openbaar Engels (of iets wat erop moet lijken) gesproken. In ieder geval niet veel meer dan een paar woordjes. Ook had ik nog geen goede volzinnen bedacht en bijna verlamd van schrik kon ik niet veel meer doen dan een onsamenhangend verhaal brabbelen. Daar kwam nog bij dat ik geregeld niet de juiste woorden kon vinden. Het enige waar ik wel tevreden over was, was de uitspraak, of in ieder geval mijn pogingen ertoe om een Engelse uitspraak aan te houden, zoals de luchtstroom vanuit de longen niet onderbreken aan het eind van een woord, om zo de eindklankverscherping te voorkomen. De meervouds-s'jes kwamen er daardoor vaak uit als z'jes en dat klinkt inderdaad een stuk mooier. Na mijn gestamel kwam mijn teamgenoot, die niet de mooiste Engelse uitspraak heeft, maar wel duidelijk was. Hij beantwoordde ook de gestelde vragen. Ik stond er maar een beetje bij. De meeste vragen begreep ik niet (ik kon het niet verstaan, of er zaten woorden in die ik niet kon thuisbrengen) en ik was blij dat ik m'n kop verder kon houden. Uiteindelijk bleek onze presentatie bijna drie kwartier te hebben geduurd. In de pauze kreeg ik een voorzichtig compliment van een medestudent, waar ik wel blij mee was. Dan zal het wel niet heel slecht zijn geweest…

Na ons moesten overigens nog drie groepen. De presentaties en aansluitende discussies duurden steeds korter, waardoor we uiteindelijk om half zes naar huis konden. Ik was blij dat het erop zat. Uiteindelijk kregen we een mooi cijfer voor de presentatie en het verslag. Daar was ik blij mee, al had ik er pas iets aan als ik ook een voldoende zou halen voor het tentamen. Dat leek me bijna net zo onwaarschijnlijk als een koudegolf in februari.

Tentamenweek

Een week na mijn presentatie was de laatste les. We hadden lekker een week om ons optimaal voor te bereiden op de tentamens. Dat zag ik wel zitten, maar toen ik die week in Amstelveen kwam, bleek het internet het weer niet te doen. Daarnaast liep ik in de eerste nacht keelpijn op, waardoor ik ook niet echt productief was. Die vrijdag ging ik ziek naar huis.

Gelukkig ging het daar weer langzaam beter met m'n gezondheid. Ik besloot de hele tentamenweek "thuis" te blijven, aangezien bijna niemand meer in Amstelveen bleef. Omdat ik steeds pas rond etenstijd tentamen had, maakte de extra reistijd me ook niet zo veel uit, terwijl m'n ma fijn rekening met me kon houden met het avondeten.

Maandag had ik om half zeven (!) het tentamen van Netwerkanalyse. Die middag werkte ik een magnetronmaaltijd naar binnen, waarna ik stelde dat ik ook best naar het station kon fietsen. Dat lukte ook wel, maar ik voelde me niet erg op m'n gemak. Gelukkig ging ik niet op m'n bek, dus kwam ik heelhuids aan. In Amsterdam moest ik op zoek gaan naar de Medische Faculteit. Het Medische-Faculteitgebouw is via het ondergrondse gangenstelsel vrij eenvoudig te bereiken vanuit de VU. Bovengronds was het wat moeilijker om de juiste ingang te vinden, al lukte me dat uiteindelijk wel. Vervolgens probeerde ik het lokaal te vinden. Toen ik te ver was doorgelopen, zag ik ineens een bordje met het juiste lokaalnummer. Een geruststelling, ik had het gevonden! Ik liep erheen en net op dat moment hadden twee STREEM-chicks het lokaal eveneens gevonden. We stonden er een beetje te wachten en te kleppen en te luisteren. Vervolgens kwam de docent eraan en hij zei dat het lokaal al bij de ingang stond aangegeven.

Het tentamen was niet zo moeilijk en ik besloot al vrij snel de vrieskou weer in te gaan, om weer voorbereid te zijn op het volgende tentamen.

Die dinsdag had ik een dag vrij om voor Transporteconomie te leren. Ik had van dit vak eveneens een samenvatting gemaakt, zodat ik het beter kon leren. Echt heel moeilijk was het vak niet, dus wilde ik het graag halen. Dat ik voor Regionaal eigenlijk amper iets geleerd had, boeide me niet zo. Ik wilde de vakken halen die ik kon halen.

Het tentamen was op woensdagmiddag om een uur of drie. We zaten in een vrij klein en vooral kil klaslokaal. Omdat we een vaste plaats hadden, zat ik op een rotplek op de voorste rij. Het tentamen ging ook niet al te best. Keer op keer werden er k-vragen gesteld. Ik probeerde de vragen naar vermogen te beantwoorden, maar ik vreesde dat het wel heel spannend zou worden of ik het wel zou halen. Dat ik daarnaast m'n gum niet had meegenomen, hielp ook al niet. Ik verliet daarom al vrij snel ontgoocheld de zaal.

Die avond ging ik nog wat leren voor Regionaal. Het lukte niet echt. M'n gedachten waren nog te veel bij mijn verprutste tentamen. Ik probeerde wat algemene wijsheden te onthouden voor Regionaal en verder hoopte ik er maar het beste van.

Donderdag, weer om drie uur en weer in hetzelfde lokaal, zou ik mijn laatste krachtsinspanning van het jaar moeten leveren. Een grote groep studenten stond buiten het lokaal. Er werd wat ontspannen gepraat door sommigen, terwijl anderen juist op het laatste moment nog wat kennis tot zich probeerden te nemen.

Ditmaal zat ik veilig aan de rand en kon ik me snel uit de voeten maken met m'n verkouden kop. Ik zat naast Evelyn, de stud die eerder dit jaar mijn groepsgenootje was. Misschien kon ik bij d'r afkijken, of misschien zou ze aan mijn gekrabbel kunnen zien dat ik er echt niks van had begrepen. Wel gaf ze me tijdens het tentamen een zakdoek (wat gek genoeg door een Nieuw-Zeelandse student "tissue" werd genoemd en niet "handkerchief"), omdat ze gek werd van mijn gesnif. "Please take this!", lachte ze naar me. Het was een beetje een neerbuigend lachje, vond ik, maar ach, verder was het wel aardig.

Het tentamen was opvallend makkelijk. Bij veel vragen had ik het idee dat ik een adequaat antwoord kon geven en bij andere vragen schreef ik steeds iets met "Muth-condition". Alleen een vraag op het einde, waar ik een enorm verhaal moest schrijven, wist ik weinig te bedenken. Voordat ik mezelf zou vastlullen, was ik gestopt. Ik hoopte er misschien nog wat punten voor de moeite voor te krijgen, al dacht ik dat ik het ook zonder die punten wel gehaald zou hebben.

Ik moest nog een paar weekjes wachten op het antwoord, maar toen kreeg ik een e-mail van de uni met daarop de bevestiging dat ik Regionaal had gehaald en wel met een zeven. Dat voelde goed, want zoiets had ik op voorhand in ieder geval niet verwacht. Een week later kreeg ik ook de bevestiging dat ik Netwerk had gehaald. Dat verbaasde me niet zo. Het wachten was op Transport. Dat kon nog alle kanten uit. Volgens de voorlopige cijfers had ik het net gehaald, dus hoopte ik maar dat de eindcijfers niet zouden veranderen. Gisteren kreeg ik dan EIN-DE-LIJK het bevestigende mailtje: ik had het inderdaad gehaald.

Daarmee kreeg de tentamenweek met hindernissen in ieder geval een goed einde. Van de eerste twee periodes heb ik alleen Micro-economie niet gehaald. Dat vak ga ik volgend schooljaar volgen (de herkansing was in de week voor de tentamenweek) en hopelijk steek ik er dan meer van op dan nu.

Buluitreiking

Het is inmiddels alweer 2011 en ik vond dat dit bericht er nou echt wel een keer op moest staan. Het gaat over een gebeurtenis van alweer twee maanden geleden: de Buluitreiking. Op woensdag 10 november 2010, inmiddels 9 weken geleden, kreeg ik mijn diploma. Het was de afronding van drie jaar Aarde en Economie.

Het was een gewone schooldag, de dag van de Buluitreiking. Vanwege mijn hertentamen van het tweedejaarsvak Kwartairgeologie behoorde ik tot de tweede groep studenten die hun Bul kregen; degenen die afgelopen zomer geen hertentamen hadden, kregen hun Bul een maand eerder. Van een zo'n snelle student kreeg ik een beetje een beeld van wat zo'n uitreiking nou inhield. Volgens hem was het een vrij informele gelegenheid, hoewel dat ook wel zou zijn gekomen doordat zijn groep kleiner was, namelijk vier mensen. De "herkansers" waren met z'n veertienen.

Maanden voordat het zover was, zaten m'n ouders al aan m'n kop te zeuren wie ik uit zou nodigen. Iedere student mocht namelijk tien mensen uitnodigen. Dat werden dus vooral familieleden: m'n ouders en grootouders, m'n tante en natuurlijk Ewood. Verder had ik een aantal medestudenten uitgenodigd, zoals Rvv en Roel. Rvv was helaas verhinderd, Roel kwam braaf naar de zitting.

Toen de grote dag eenmaal was aangebroken, had ik eerst nog verplichtingen op de VU, waarna ik naar m'n huisje kwam. De rest van de familie zou er ook rond dat moment zijn, maar vreemd genoeg moest ik na aankomst nog een hele tijd op ze wachten… Het werd flink druk in het huisje. Ik werd gesommeerd om te douchen en iets "nets" aan te trekken. Speciaal voor deze gelegenheid had ik een overhemd aan. Ik zag het maar als een offer: de overige 8900 dagen van m'n leven kon ik fijn aandoen wat ik wilde. 😉

In de woonkamer was taart en thee. Ik kreeg om de een of andere manier het idee dat de hele middag meer in het teken stond van m'n moeder en m'n tante dan de afgestudeerde zelf. Zo moest ik maar met blote handen proberen mijn taartje op te vreten en werd er zuchtend en steunend theewater opgezet. Het weer was overigens erg fraai voor de tijd van het jaar: het zonnetje scheen uitbundig. Ewood wilde zelfs buiten gaan tafeltennissen…

Nadat m'n grootouders mijn kamertje nog hadden gezien, gingen we weer naar de uni. We zetten de auto's maar achter de uni neer, waarna we via een omweg in het Wis- en Natuurkundegebouw aankwamen. Daar moesten we in zo'n trapvormig lokaal zijn op de eerste etage. Ik liep dus de trap op, waarna m'n tante me terugriep omdat m'n grootouders met de lift moesten… Het lokaal had ik gauw gevonden en we bleven bovenin (en dus achteraan) zitten. We waren er vroeg en we konden iedereen aan zien komen. Van de veertien studenten waren de meesten van mijn jaar, maar de rest kende ik amper of in het geheel niet.

Om vier uur zou de uitreiking dan echt beginnen. Volgens het rooster zou ik als derde aan de beurt zijn. Ik was daarom ook flink zenuwachtig. Als eerste waren Marloes van P. en Joris H. aan de beurt, twee slimme en vooral ijverige studenten. Ik zou daarna komen, wat ik wel een eer vond. Ik ging bijna kapot van de spanning, toen opeens een andere naam werd omgeroepen. Ik was opgelucht, maar ik vroeg me wel af waarom ik in de rangorde was gedaald…

Om beurten werden de studenten naar voren geroepen, waar ze tegenover een rij van professoren en de studiebegeleidster moesten zitten. Vervolgens zou de docent die de student had begeleid bij de scriptie een praatje houden. Dat duurde bij sommige studenten wel lang: zo ging Henri de G. een heel verhaal houden over de wet van Zipf en daarbij herhaalde hij bijna het college dat hij een paar dagen daarvoor had gegeven…

Na zeven studenten was het tijd geworden voor een pauze. Het was echter geen gewone "rustpauze", maar een actieve pauze. We moesten namelijk de opleiding beoordelen. De kleurenblinde professor Jan V. (bekend van het veldwerk in Kampen) liet ons drie gekleurde briefjes zien, die we in de vakjes moesten proppen. We moesten aangeven welke vakken makkelijk of juist moeilijk waren en hoe we de afstemming vonden tussen Aardwetenschappelijke en Economische vakken.

Jan V. legt uit

Na wat nadenken wist ik de juiste papiertjes in de juiste vakjes te plaatsen. Ik vind dat er te veel oog is voor aardwetenschappen (en dus te weinig oog voor economie), maar desondanks voel ik me wel vooral aardeconoom. Van de economie snap ik nog steeds niet heel veel…

Na de korte pauze kwamen de laatste zeven studenten aan bod. Ik had mijn eigen begeleider al gezien. Naarmate er minder mensen overbleven, wist ik dat mijn beurt steeds waarschijnlijker werd. Helemaal op het einde, toen ik bijna uitgedroogd was van het zweten, moest ik verschijnen. Ewood glipte stiekem achter me aan om foto's te schieten.

Toen zat ik daar. Voor me een aantal wijze heren en achter m'n rug keken ook nog eens honderd mensen toe. Gelukkig hoefde ik daar niet zo aan te denken toen ik er eenmaal zat. Men was namelijk dolenthousiast. Er werd vermeld dat ik in die drie jaar 225 studiepunten had gehaald, wat ik niet helemaal snapte. Daarnaast was m'n begeleider, Vincent van den B., nog zenuwachtiger dan ik. Hij vertelde over mijn scriptie. Het enige wat ik me er nog van herinner, is dat hij geen snars had begrepen van sommige delen van de scriptie. 😛 Er werd mij ook verteld waarom ik als laatste was: men was niet zeker of mijn begeleider er wel op tijd kon zijn… Iets met congressen en zo.

Ik kreeg mijn diploma en een antiek doosje met snoepjes erin. Ik moest nog een verklaring ondertekenen, waarna de uitreiking was bexc3xabindigd. Het leukste zou echter nog moeten beginnen: de borrel na afloop. Dat bleek echter niet zo'n succes…

Ik volgde mijn medestudenten naar de "Stuka". In deze studentenkamer hadden we een week van tevoren besloten hoe de borrel zou worden gefinancierd: iedere student kreeg twintig euro subsidie en daarnaast zouden we per persoon tien euro betalen. Iedereen zou dus voor dertig euro bijdragen. Ik nam aan dat dat voor mij en m'n familie wel genoeg was. We zouden misschien voor de gezelligheid een drankje halen, waarna we uit eten zouden gaan.

De Stuka, een kamer ter grootte van nog niet eens een klaslokaal, met een bar erin, stond helemaal vol met mensen. Sterker nog: steeds meer mensen stonden in de gang. Het verbaasde me enorm dat de borrel in de Stuka werd gehouden en niet in de zogenaamde "Tuinkamer", die vele malen groter is. Als echte studieverenigingnoob dacht ik dat met de "Houtzagerij" de "Tuinkamer" werd bedoeld. Als ik had geweten dat het de Stuka was, dan had ik wel gezegd dat dat nooit ging passen, hoewel ik bescheiden genoeg ben om te veronderstellen dat ik niet de enige zou zijn die dat zou opvallen. De actieve leden van de studie- of studentenvereniging viel het blijkbaar niet op.

In ieder geval stonden wij in de gang te wachten, want de mensenmassa in de Stuka stond muurvast. Na wat toiletbezoeken besloten we maar naar een bekend restaurant in Muiden te gaan. Roel ging ook weg. Ik probeerde hem nog over te halen om op mijn kosten wat te consumeren, maar hij zag er blijkbaar ook geen gat meer in. Daarmee kwam er een vrij onbevredigend einde aan de uitreiking.

Ik vond me op dat moment een beetje voor lul staan tegenover m'n ouders. Daarnaast had ik graag nog even met andere studenten en vooral docenten willen spreken. Dat hadden m'n ouders vast ook leuk gevonden. Nu vertrokken we maar, op weg naar de bolides. Ditmaal besloot ik via de ziekenhuiskant terug te lopen, wat wel ietsjes sneller was.

Het was een uur of zes en we stonden bij het wegrijden al gauw in een file. Gelukkig konden we wel doorrijden toen we Amsterdam eenmaal uit waren. Op goed geluk vielen we een van de meest overschatte restaurants binnen: Floris V in Muiden. Het was er erg druk en we moesten bij de bar wachten totdat er plaats was. Mij werd nog een kopje thee aangeboden en even later was er een tafel vrijgekomen. Helaas was het de tafel bij de deur. Ik zat aan het hoofd van de tafel, waardoor ik iedere keer de volle laag kreeg als er weer mensen binnenkwamen (of weggingen.) De buitendeur was namelijk om de een of andere reden nog gewoon open, waardoor het effect van de tussendeur teniet werd gedaan.

Op de menukaart was weinig variatie, dus koos ik maar wat ik altijd koos. In het restaurant kon ik nog wat lullen met m'n opa. Volgens mij ging het vooral over de Friese taal. Na afloop reed ik met m'n pa mee en zetten we m'n grootouders thuis af. Die avond kon ik lekker in m'n eigen nest liggen. Ik had de uitreiking maar mooi overleefd. In ieder geval had ik een titel binnengehaald, dus die kan ik te pas en te onpas voor m'n naam zetten. 😛

Nasleep

De dag erna kreeg ik een mailtje van de studiebegeleidster/coördinator, die me feliciteerde:

Beste Jesper,

Jammer dat ik jou en je fanclub gemist heb gisteren na afloop van de buluitreiking. Ik moest alle spullen terug brengen na afloop, maar ik had je bij de borrel graag nog eens willen feliciteren, en ook je ouders (was toen erg druk, ik zag je in ieder geval niet). Dan doe ik dat nu per email: super knap gedaan van je, perfect op tijd afgestudeerd, en met een hele mooie scriptie zo te horen! Complimenten. Wil je ook je ouders van harte feliciteren namens mij?

Vriendelijke groeten,

(De studiebegeleidster)

Ik reageerde in een vrij uitgebreide reactie, waarin ik ook maar even vroeg hoe ze aan die 225 studiepunten kwamen. Volgens m'n eigen telling kwam ik op 183, wat overigens drie punten meer is dan noodzakelijk. Ik weet eerlijk gezegd ook niet waarmee ik die extra punten heb verdiend, temeer omdat ik voor de zomer nog een 6-puntenvak dacht te moeten herkansen… Ik vermoedde dat studiepunten uit eerdere studies erbij waren opgeteld of zo, maar daar heb ik helaas nog steeds geen antwoord op gekregen.

Weer een paar dagen later kwam de eerste e-mail over de kosten van de borrel:

Hallo allemaal, 

Hopelijk heeft iedereen het naar zijn zin gehad op de borrel vorige week! Helaas is het feest een beetje uit de hand gelopen. Er zijn namelijk 5 fusten bier op gegaan, in plaats van de begrootte 2,5 fust, die normaal is voor een grote afstudeerborrel. Wat dit precies betekend voor de kosten is nog niet bekend, maar het vraagt waarschijnlijk om een andere verdeling van de kosten dan van tevoren afgesproken was, als straks de rekening veel hoger blijkt te zijn dan verwacht.

(…)

[Datum en naam afzender zijn bij de weblogbehirder bekend]

Okee… Daar was ik dus blij mee. Bleek er ongemerkt ineens 250 (?) liter bier doorheen te zijn gegaan. Ondanks dat er veel meer geconsumeerd werd dan voor was ingekocht, heeft niemand aan de bel getrokken. Nogal gepikeerd schreef ik een boze e-mail terug:

Beste XXX,

Fijn om te horen dat een aantal mensen het naar zijn zin heeft gehad. Er waren echter ook mensen, waaronder ikzelf, die niet of nauwelijks hebben kunnen profiteren van de borrel, omdat het zo ONGELOOFLIJK druk was. Ik had graag nog even na willen babbelen, maar doordat de hele Stuka volstond met mensen, is dat er niet van gekomen. Er was geen doorkomen aan en doordat het er niet op leek dat het gauw rustiger zou worden, zijn we maar eerder dan gepland uit eten gegaan. Nodeloos om te zeggen dat we geen drankje wisten te scoren. Mijn ouders en ik waren erg teleurgesteld over deze onbevredigende afloop. Ik begreep ook niet waarom de borrel niet in de "Tuinkamer" o.i.d. werd gehouden. Als ik had geweten dat de borrel zou plaatsvinden in de Stuka, had ik NOOIT ingestemd met die eigen bijdrage van tien euro. Ik hoop dus maar dat de overige kosten enigszins redelijk zullen worden verdeeld, maar dat neemt niet weg dat ik van de borrel zonder te drinken een kater heb overgehouden.

Met vriendelijke groet,

(Behirder)

Zo, dat was eruit. 😛 Anderen reageerden later naar alle geadresseerden. Het bleek dat een aantal "ouderejaars" het op een zuipen had gezet. De meeste aarde-en-economiestudenten beweerden al vroeg te zijn vertrokken, omdat het zo druk was. Daarom verbaasde het ons ook dat het budget flink was overschreden, temeer omdat we al dertig euro per persoon bij zouden leggen. De aarde-en-economiestudenten weigerden voornamelijk uit principe om extra te betalen, vooral ook omdat er eerder afspraken waren gemaakt over de kosten. De ouderejaars gingen in de tegenaanval door onder andere te suggereren dat de Aardeconomen en hun aanhang misschien ongemerkt voor een hoger bedrag hadden geconsumeerd dan ze zelf dachten. Daarnaast stelden ze dat het lullig was dat sommigen honderd euro moesten bijleggen. Het leidde tot irritatie over en weer.

Overigens gaat het gerucht dat er ook biologen waren die gratis pilsjes zaten weg te tappen op onze subsidie. Die kosten waren dus moeilijk meer te verhalen. Afgaande op de e-mails, heeft de studievereniging 1300 (!) euro uitgegeven aan hapjes en drankjes, wat een wel erg forse budgetoverschrijding moet zijn geweest (14 x € 20 subsidie per persoon = € 280 subsidie, ofwel: er moest in totaal € 1000 worden bijbetaald.) Uiteindelijk sleepte het conflict een maand voort. Inmiddels heb ik nog steeds geen rekening ontvangen. Waarschijnlijk heeft GeoVusie de financiële tegenvaller inmiddels wel weer gedicht met sponsoropbrengsten. Dan maakt die tien euro ook niet meer uit.

De buluitreiking markeerde het einde van mijn tijd bij de Faculteit der Aard- en Levenswetenschappen. Mijn computeraccount werd rond die tijd geblokkeerd, waardoor ik niet meer op de computers in het W&N-gebouw kan inloggen, zoals in de "klokkamer". Vanaf dat moment was ik eigenlijk een echte econoom.

Tactisch plan takelt Purmerend toe

BSG 1 blaast kampioenschapskansen nieuw leven in

Het was niet zomaar een wedstrijd, de wedstrijd van BSG 1 tegen Purmerend. BSG, dat tegen SOPSWEPS een lelijke misstap had begaan, moest van de ongenaakbare koploper Purmerend winnen om in de race te blijven voor promotie. In een overvol Denksportcentrum slaagde BSG 1 daarin met vlag en wimpel: het werd 7-3. BSG 2 verloor daarentegen nogal sullig van Oud Zuylen en zag daarmee de kampioenschapskansen verdampen.

Vorig jaar liep Purmerend, net gepromoveerd uit de tweede klasse, het kampioenschap mis door in de laatste twee ronden te verzaken. Dat mocht blijkbaar niet nog een keer gebeuren, dus werd Dimitri Reinderman gehaald. Het team werd daardoor een geduchte concurrent voor BSG 1, dat met de komst van Robert Ris eveneens versterkt was. De vraag was welk team er het meest op was vooruitgegaan. Vorig seizoen speelden we in Purmerend met alle geluk van de wereld een gelijkspel bij elkaar. Dat moest nu beter gaan, wilden we de kampioenschapskansen in eigen hand houden.

Blijkbaar had BSG meer geleerd van die bijna-fatale afloop. Destijds speelde BSG doodleuk in dezelfde opstelling als in de wedstrijd daarvoor. Purmerend besloot daarop de eerste borden "op te offeren" en helaas waren ze daar (bijna) succesvol mee, hoewel het natuurlijk ook de verdienste was van de opgeofferde spelers dat ze allebei zonder veel moeite remise maakten. Dit jaar wilde BSG daar niet meer intrappen en dus bedacht meesterbrein Edwin Baart, die grote man, om twee mannen met baarden aan de hoogste borden "op te offeren". Grootmeester Berelowitsch verschool zich aan bord 3. Het wachten was op verrassingen van de uitploeg, maar ze bleken in een "gewone" opstelling te spelen. Sukkels! xD

Wedstrijd

Ondergetekende (met een "baardje van drie dagen", hoewel 'ie zich al maanden niet heeft geschoren…) zat vrolijk aan bord 1. Hij had zich de dag ervoor flink zitten voorbereiden op zijn tegenstander. Grote kans dat dat Reinderman was, die steeds afwisselend aan bord 1 en 3 speelde, hoewel dat in uitwedstrijden juist de plaats was van Yong Hoon de Rover. Aangezien van Reinderman meer partijen waren te vinden, was mijn voorbereiding ook voornamelijk op hem gebaseerd. Tot mijn geluk (?) bleek hij ook echt aan bord 1 te zitten. Hoewel hij zijn best deed om diplomatiek over te komen, zal hij wel in elke vezel van zijn lijf hebben gebaald van de indeling, aan de andere kant zal hij wel hebben gedacht: "Gratis elopunten!" Er ging bij hem al een lampje branden bij het lezen van het volgende berichtje dat MC Jec achterliet op Utrechtschaak:

vr 07-01-2011 12:32 MC Jec

De mogelijke allesbepalende wedstrijd BSG-Purmerend (topduel Reinderman-Berelowitsch) volgen is natuurlijk veel praktischer.

Ik hoopte hiermee te benadrukken dat er een echt topduel aan zat te komen, dus of Purmerend zo vriendelijk zou willen zijn om hun sterkste speler aan het hoogste bord te zetten. Onzin natuurlijk, maar Reinderman zat wel waar we hem hebben wilden. Aan de andere kant: er was een reële kans dat hij aan bord drie zou spelen, waardoor het titanenduel Reinderman - Berelowitsch alsnog op het programma stond. 

In ieder geval zat ik bij het oplezen direct aan m'n bord. De overige rangschikking der spelers ging dan ook volledig langs me heen. Het was nu tijd geworden om de bestudeerde openingen ook in de praktijk toe te passen. Dat ging helaas niet al te best. Blijkbaar zijn die 2600-spelers (ik heb zelfs in de meesterklasse niet tegen zulke sterke spelers gespeeld, een nieuwe ervaring derhalve) toch een maatje te groot voor me. Ik haalde wat systemen door elkaar, waardoor ik slecht kwam te staan. Vervolgens werd ik in hoog tempo van het bord gespeeld. Binnen twintig zetten zat ik tegen een stelling aan te kijken die nog wel het meeste weg had van een pingoruïne. Voor de vorm speelde ik nog wat zetjes door, zodat ik pas zou verliezen als mijn supporters kwamen. Toen ik eindelijk de pion op a2 te pakken had gekregen, vond ik het een mooi moment om te stoppen en gooide ik de handdoek in de ring. Na zijn successen op het Pinkstertoernooi gaat Reinderman gewoon door met winnen in Bussum… De grootmeester vulde de rest van zijn dag noodgedwongen met suffe activiteiten als Donald Ducks lezen. Wie weet heeft hij inspiratie gevonden om zijn schaaklog mee te vullen, al lijkt die kans klein.

Na afloop ging ik maar stilletjes naar de analyseruimte beneden. Rvv en Le Snelle waren meegekomen en ik kon ze nog even gauw laten zien wat er allemaal mis was gegaan. Een partij om snel te vergeten. Omdat het beneden erg koud en rustig (!) was, gingen we maar weer naar boven. Juist op dat moment kwam Fliffer naar beneden. Hij groette ons niet, maar hij begon ineens over zijn eigen partij te jammeren.

Boven was het een drukte van jewelste. Purmerend had een heel elftal van supporters meegenomen. Het hele Denksportcentrum zag zwart van de mensen. BSG 1 stond door Behirders nul met 1-2 achter, want verder hadden FM Henk en Die Tatjana twee snelle grootmeesterremises geschoven. Gelukkig zag het er bij Ton goed uit. Net als vorig jaar speelde hij tegen Enrico Blays. Ton had hij zwart en won hij met een portie mazzel die karakteristiek was voor die dag. Ditmaal had hij wit en ging het veel gestroomlijnder. In een scherpe stelling miste de zwartspeler iets simpels en verloor daarmee enkele tempi, die fataal bleken te zijn. De witte stukken domineerden het bord en zwart kon de genadeklap slechts afwachten.

De wedstrijd inmiddels al vier uur bezig en op zes borden was het nog erg spannend. Een belangrijk puntje bracht ons "alfamannetje" (met baard!) Le binnen, die natuurlijk geen opoffering is (aldus de bewoordingen van Evert Rademakers.) Hij bracht Yong Hoon de Rover, die ongetwijfeld graag tegen Berelowitsch had willen spelen om eventueel een IM-norm te scoren, zijn eerste nederlaag van de competitie toe. In een aparte Caro-Kann stond hij eerst niet best, maar nadat hij zich als een zombie van de buitenwereld had afgesloten (zijn geheime wapen), ging zijn tegenstander allemaal slechte zetten doen en werd hij vreselijk toegetakeld. Een vrijpion op f7 was de nagel aan zwarts doodskist. Zodoende stond BSG voor het eerst op voorsprong, het was 3-2.

Berelowitsch speelde tot zijn spijt niet tegen Reinderman, maar tegen Hopman. In een pionneneindspel moest hij tandenknarsend in remise berusten. Ook Frans Borm bleef steken op remise. In een eindspel waarin beide spelers nog twee paarden hadden en een zooitje pionnen (hoe vaak zie je zoiets?), kon hij blijkbaar geen gaatje vinden in de verdediging.

Een remise had Larges tegenstander ook graag gehad. De teamleider van Purmerend vond het goed, maar Edwin Baart besloot dat Large het gezien de onzekere prognose nog moest proberen. Het ratingoverwicht zou zich dan wel doen voelen. Dat gebeurde uiteindelijk ook, hoewel het ratingverschil uiteindelijk toch niet zo groot bleek. Large speelde namelijk tegen Purmerends geheime wapen: een Duitser met bijna 2300 die wel op de ratinglijst stond, maar nooit speelde. Een knappe prestatie derhalve. Het eerste matchpunt was in ieder geval binnen en de resterende borden zagen er inmiddels ook goed uit.

Leon Pliester zat de hele partij te pielen tegen Rop Zgorl. Na bijna zes uur duwen en trekken is er een eindspel ontstaan waarin wits torens beduidend sterker zijn dan zwarts toren, loper en pluspionnen. Leon kennende wikkelt hij vlekkeloos af naar winst, de matchpunten zijn in de tas.

Ewood speelt de tijdnoodfase met het mes tussen de tanden. Hoewel hij een kwaliteit heeft geofferd, heeft hij met zijn pluspionnen juist wel goede kansen. Als wit een remisekans onbenut laat, wikkelt Grotovsky maar af naar een toreneindspel met twee pluspionnen. Hoewel het eindspel niet eenvoudig is te winnen, speelt Ewood zo arrogant dat het lijkt alsof het een gelopen koers is. Gauw pakt hij een dame, om aan te geven dat hij zometeen gaat promoveren. Tegenstander Nicky Law laat zich niet intimideren door de act en verweert zich nog taai. Doordat Ewood ook niet altijd de handigste zet doet, blijft het nog lang spannend. Uiteindelijk lukt het hem om wits laatste pion af te ruilen, waarna het overgebleven eindspel gewonnen is. Een zwaarbevochten zege. Door de eindsprint werd de eindstand 7-3, een ongekende luxe.

Faalhazen

BSG 2 had een minder plezierige middag. De faalhazen aan de eerste drie borden faalden opzichtig. Vooral Ptrs nederlaag tegen een niet nader te noemen NM kwam hard aan. Bij een 3-4-achterstand lag het lot in handen van Tom de Ruiter. In een totaal gewonnen stelling ziet hij een dolletorenwending over het hoofd en moet in remise berusten. Hij lacht zich een breuk, maar zoiets knulligs zou iemand met zo'n schat aan ervaring eigenlijk niet mogen overkomen.

Na afloop werd de overwinning gevierd in de pizzahut bij het station. De speciale gasten waren Rvv, Le Snelle en m'n ouders. Op kosten van BSG konden zij meegenieten van het feest. Als zielige faalhaas kon ik niet echt meegenieten. Volgend jaar weer naar de derde klasse. Helaas. Ik kon me slechts troosten met de gedachte dat mijn (toekomstige) clubgenoten volgend jaar wellicht in de meesterklasse spelen. Het tactische plan pakte geweldig uit en dat op het belangrijkste moment van het seizoen. BSG doet weer volop mee in de strijd om promotie!

Uitslagen

BSG (2291) – Purmerend (2258) 7-3
1. J de Groote (2132) – D Reinderman g (2602) 0-1
2. Le Ootes (2187) – Y de Rover (2297) 1-0
3. A Berelowitsch g (2575) – P Hopman (2300) ½-½
4. L Pliester m (2358) – R Schoorl (2272) 1-0
5. E de Groote (2291) – N Law (2149) 1-0
6. F Borm m (2343) – R Overveld (2211) ½-½
7. La Ootes (2383) – T Thiel f (2282) 1-0
8. T Rozenfeld (2137) – W de Weerd (2157) ½-½
9. H van der Poel f (2244) – L van Mil (2121) ½-½
10. T van der Heijden (2259) – E Blees (2189) 1-0

Prettig 2011

Nieuw jaar, nieuwe zorgen

Het is inmiddels alweer zaterdagavond. Nog één dag duurt mijn kerstvakantie, die vorige week vrijdag begon. De vakantie is echt voorbijgevlogen. De korte dagen volgen elkaar in een moordend tempo op. De vakantie begon op eerste kerstdag, waarna er een sprintje tot het einde van het jaar werd getrokken. Ik was deze vakantie nog druk bezig met het maken van de "Bah van het Jaar", waar veel tijd in ging zitten. Ik had nog wel meer willen terugblikken op het afgelopen jaar, het jaar waarin ik er in slaagde mijn bachelor te halen. De berichtgeving hierover heb ik telkens moeten uitstellen, dan weer door internetproblemen, dan weer door mijn drukke agenda. Druk was het juiste woord voor 2010, vanwege de overgang naar de master en naar mijn nieuwe woning. Helaas ben ik nog niet op adem gekomen in deze vakantie. De tijd gaat gewoon veel te snel tegenwoordig.

Inmiddels is het 2011. De feestdagen zijn weer voorbij. De blik is gericht op het komende jaar. De tweede helft van het schooljaar staat voor de deur en dat levert weer de nodige stress op. De komende maanden zal ik dus weer vol aan de bak moeten, hoewel ik steeds moeilijker de energie vind om dat te kunnen doen. Ik twijfel sterk of ik wel genoeg kennis heb om deze opleiding succesvol af te ronden. Jammer genoeg hebben de afgelopen vakken de lacunes in mijn kennis niet opgevuld. Daarnaast heb ik ook niet echt het gevoel dat ik op iemand terug kan vallen. Ik mis de warmte van het eerste jaar Aarde en Economie. Desondanks hoop ik dit jaar mijn Master te halen. Hoe mijn leven er daarna uit gaat zien, daar kan ik me nog niks bij voorstellen. Eén ding is duidelijk: 2011 wordt een belangrijk jaar in mijn leven.

Gelukkig was de afgelopen jaarwisseling een echt feest. We zaten tot vijf voor twaalf nog lekker te risken. Zoals dit jaar gebruikelijk was, kwam ik weer tijd tekort om het spel nog in het oude jaar af te ronden. Helaas kon ik vanochtend amper slapen, waardoor ik nu nog steeds moe ben. Daarom zal ik afsluiten met een Nieuwjaarsgroet, voor degenen die mijn Kerstmailtje niet hebben ontvangen:

Ik wens iedereen hier een gelukkig 2011!

Gevolgd door een hekje: #