Golden goal

Soest – Amersfoort 6-9 (3-4)

Gisteren werd weer de voetbaltraditie in ere gehouden: een voetbalmatch tussen Soest en Amersfoort. Zelf speelde ik als BSG'er weer voor Soest mee. Vorige week kon Soest de match in Amersfoort nog in zijn voordeel beslissen, gisteren ging het op eigen terrein goed mis: na 2½ uur spelen stond het 6-9. Wel scoorde Soest de "golden goal".

Het was acht uur en weer stonden Soest en Amersfoort tegenover elkaar op het voetbalveld. Hoewel Soest geen voetbalveld zou hebben, leek dit er wel aardig op. Het was in ieder geval geen hondenuitlaatplaats. Het veld was vrij kort en de doelen waren vrij groot; twee factoren die niet in ons voordeel waren, gezien het loopvermogen van de tegenstander. Bij het inspelen blijkt maar weer hoe moeilijk het is om tot een vlammend schot te komen. Zelfs met mijn goede been lukte het niet om de bal enige vaart mee te geven. Het enige wat ik bereikte was dat ik bekaf was voordat de wedstrijd begon…

Soest speelde ditmaal zonder Adriaan de J. Ook vervelend was een groteteenblessure van Smedema. Wel had Soest een mannetje meer en had Amersfoort zon tegen. In de openingsfase blijken dat de ingrediënten te zijn voor een vroege voorsprong. Ik als rechtsachter had het spektakel alleen nog van grote achterstand mogen aanschouwen.

Helaas viel de gelijkmaker niet lang daarna. Nog tweemaal kwam Soest op voorsprong, maar na de 3-2 viel de doelpuntenproductie volledig stil. Amersfoort, dat in balbezit als een bezetene naar voren stormde, profiteerde en kwam zelfs op voorsprong. Inmiddels was er al een uur voorbij en gingen we even rusten.

In de rust werd er een betere tactiek bedacht, waarna we weer opgewekt op jacht gingen naar de gelijkmaker. Door knullige verdedigingsfouten werden uitgerekend de kansloze aanvallen van de bezoekers gepromoveerd tot doelpunten. Bij de 3-5 liet Big H zich nogal suf paneren en bij de 3-6 stond keeper Smedema (!) toe te kijken hoe de bal voor zijn neus het doel in werd gewerkt. Het was tekenend voor de wedstrijd. Vorige week was Big H nog de rots in de branding, ditmaal maakte hij wel erg veel fouten. Voorin wist alleen de witte het doel onder vuur te nemen, maar keer op keer kondigde hij een mispeer aan. De andere aanvallers renden steeds het doel voorbij.

De nederlaag tekende zich steeds verder af, zeker toen we onze beste verdediger verloren door kramp. Daarom besloot ik, nu de zon bijna onderging, maar wat meer naar voren te gaan. Over de enorme rechterflank kon ik in ieder geval flink wat terreinwinst boeken, maar wat daarna? In het strafschopgebied van de tegenstander stond iedereen gedekt. Het lukte me dan ook niet vaak om iets nuttigs te doen met de bal. Toch viel de 4-7. Behirder was mee naar voren gelopen bij een aanval en kon de bal vanaf een paar meter afstand simpel binnentikken. Een gouden doelpunt!

Amersfoort reageerde op de tegentreffer door er zelf nog gauw twee te maken. Terwijl ondergetekende nog in de wolken was van zijn doelpunt, floot Big H hem steeds terug naar de verdediging. Een beetje overdreven, als je het mij vraagt. Amersfoort had op die momenten of nog niemand op de helft van Soest (behalve die gast in dat Ajaxshirt die geen bal kon raken), of ze hadden de bal niet eens.

In de slotminuten, terwijl er bijna geen licht meer was, besloot Smedema maar eens naar het andere doel te lopen. Het resulteerde meteen in een doelpunt. Vanwege de invallende duisternis gingen we nog "golden goal" doen. Die werd nog door Soest gemaakt, zodat we ons nog een beetje de winnaar van het duel mochten noemen, maar de 6-9-nederlaag was een zware teleurstelling. Het liep totaal niet bij Soest, waardoor we met dikke cijfers verloren. Zeker gezien het gemak waarmee op het eind werd gescoord, lijkt het me dat het helemaal niet had gehoeven. Hopelijk gaat het in Amersfoort weer beter.

Vijf kliko inktvip

De gelekaartenregen van Webb

Het was geen mooie wedstrijd, de WK-finale tussen Nederland en Spanje. Het duel tussen de schier onverslaanbare teams was een matte vertoning zonder al te veel hoogtepunten. Scheidsrechter Coward Webb drukte nadrukkelijk zijn stempel op de wedstrijd door Nederland op te zadelen met een enorme vracht gele kaarten, een last die Nederland niet kon dragen.

Ondanks het matige spel van Oranje in de voorgaande ronden was er reden voor optimisme. Het elftal scoorde namelijk gemakkelijk uit de weinige kansen die het zichzelf verschafte. Spanje combineerde dan wel mooi, het afmaken was er niet bij. De ploeg wist de vele kansen amper te verzilveren. Daar lagen de kansen voor Nederland: het spel frustreren en dan uit het niets scoren. Desondanks wees die kutinktvis Paul Spanje aan als winnaar. Jammer genoeg had het beest ook de troostfinale al goed voorspeld.

De finale begon slecht voor Nederland, dat in de eerste vijf minuten werd overspeeld en constant moest verdedigen. Gelukkig kreeg Oranje de controle al vrij snel weer terug over de wedstrijd. Dat ging echter wel ten koste van een aantal gele kaarten. Met name steunpilaren als Bommel en De Jong begingen onnodige en vooral harde overtredingen die slechts bestraft werden met geel. Aan de andere kant liet Spanje zich niet onbetuigd en sporadisch kregen ook de Spanjolen gele kaarten. Toch leek het alsof Coward W. met twee maten zat te meten, waardoor Oranje vaker geel kreeg dan Spanje.

Toen Bommel en De Jong zich koest moesten houden, was de angel uit het Nederlandse spel verdwenen.

In tegenstelling tot de wedstrijd tegen Brazilië lukte het Nederland niet om de tegenstander te frustreren. Ze werden zelf gefrustreerd door de zeer slecht fluitende scheidsrechter, die constant in het nadeel floot van Nederland. Al snel was duidelijk dat Nederland het gevecht tegen de scheidsrechter nooit kon winnen, waardoor de wedstrijd al bijna verloren was.

Desondanks kreeg Nederland nog wel wat kansjes. Robben kwam een aantal keren in scoringspositie, maar steeds faalde hij hopeloos. Eigenlijk kon hij er ook helemaal niks van. Hij was sloom, zijn aannames waren dramatisch en hij verzuimde tot twee keer toe een levensgrote kans te verzilveren. Als Nederland had gescoord, was Spanje, dat aanvallend tot weinig in staat bleek, geklopt. Nu bleef het een stroperige wedstrijd die het aanzien nauwelijks waard was. Niemand begreep dan ook waarom Van Marwijk de immer tegenvallende Van Persie er niet direct uithaalde. De Arsenal-speler zou in de finale gaan schitteren, zo beweerde half Nederland ineens. Van Marwijk dacht er hetzelfde over, maar weer kon Persie het in hem gestelde vertrouwen geen moment terugbetalen. Wat een zakkenvuller.

Eigenlijk waren er maar weinig Oranjespelers die een acceptabel niveau bereikten. Keeper Stekelenburg was de beste man bij Nederland. Hij pakte een aantal onmogelijke ballen, al dan niet met geluk. Zijn fout tegen Uruguay is hem daarmee dubbel en dwars vergeven. Ook Giovanni speelde een puike wedstrijd. Zonder echt goed te spelen zorgde Spanje ervoor dat de Nederlandse verdediging in zijn voegen kraakte. Het gebrek aan scorend vermogen aan beide kanten zorgde ervoor dat het op een verlenging uitdraaide. Daarin kreeg Heitinga schlemielig zijn tweede gele kaart en kon vanaf de bank toekijken hoe Nederland de penalty's zou nemen.

Het liep echter anders. In plaats van dat Nederland een corner kreeg, kreeg Spanje de bal en drukte nu wel af. Met nog een paar minuten te spelen had Nederland een wonder nodig, maar dat kwam niet. Het geluid van de foevoezela's hield op en Nederland verloor voor de derde keer een WK-finale. Hier zullen ze in de toekomst vast nog vaak om worden afgerekend of uitgelachen, maar tegen een scheids die de Nederlanders drie keer zo veel gele kaarten geeft als Spanje is het moeilijk vechten. Blijkbaar profiteerde Spanje van het feit dat ze zo weinig gele kaarten hadden verzameld in het toernooi tot de finale: maar drie. Gezien het spel in de finale snap ik niet hoe dat kan. Blijkbaar durfde die Webb ze vanwege hun vermeende goede reputatie niet al te vaak te bestraffen, maar hoe kun je dan nog objectief zijn? Echt een waardeloze scheids.

Het was Nederland niet gegund om wereldkampioen te worden. Met Spanje is er een zeer matige ploeg wereldkampioen geworden op een zeer matig gespeeld WK. Veel liever had ik gezien dat Duitsland kampioen was geworden. Dat was een veel betere winnaar. Niet dat Nederland zo goed was, maar met een normale scheids denk ik dat ze negen van de tien keer wel hadden gewonnen van Spanje. Naast de schandalige weerstand tegen technische hulpmiddelen heeft de FIFA nog een tweede manier achter de hand om de uitslagen mee te manipuleren: door de scheidsrechters.

En verder was het gewoon een waardeloos toernooi voor heel Afrika en voor het voetbalminnende publiek. Hopelijk kan Nederland zich over twee jaar revancheren op het EK, maar dat is nog heel ver weg. Tot die tijd zal er veel inktvis worden gegeten, heten de Spanjaarden gewoon Spanjolen en is die Webb niet in Nederland welkom.

Soest wint revanchevoetbalmatch van Amersfoort

Amersfoort – Soest 3-5 (3-3)

Enkele weken geleden deden Soest en Amersfoort mee aan het NK Schaakvoetbal. Soest wist met pijn en moeite de vijftiende plek te veroveren, Amersfoort deed het met een vierde plek beduidend beter. Het verschil tussen beide teams bleek bij het schaken te liggen, waarmee Amersfoort op de beslissende momenten een gebrek aan voetbaltalent kon compenseren. Soest kon dat niet en zakte daardoor steeds verder weg op de ranglijst. De enige voetbalwedsttrijd die de ploegen niet verloren was, hoe kan het ook anders, tegen elkaar. Gisteren zouden de clubs eens laten zien wat ze in huis hadden.

Om kwart over zeven stond de witte voor de deur. Hij bracht ondergetekende en een slungel (in het vervolg aan te duiden als "Ewood") mee naar een knollenveld in Amersfoort. Daar was nog niemand en dus ging Behirder zich maar omkleden. Langzaam werd het steeds drukker en werd er wat ingespeeld. Le en La kwamen aanfietsen. Ewood gaf de jarige job twee cadeaus: een soort knuffelbeest en een Schwaffl-spel of zoiets. De teams waren toen bijna compleet; het wachten was op Kevin R. Toen hij er eenmaal was gingen we met de blauwe bal spelen.

De wedstrijd was iets van 8 tegen 8, of 8 tegen 9; Amersfoort had een mannetje te veel of zo, dus kregen wij er een van hun. Gesteund door een numerieke voorsprong, ging Soest in de beginfase voor een vroege goal. Ondanks de pietluttig kleine doeltjes, viel de openingstreffer uiteindelijk toch. Daarna duurde het een hele tijd voordat er gescoord werd. Het spel golfde op en neer. Ondanks dat wij (Soest) steeds tegen de zon in stonden te kijken, werd het 0-2 en zaten we op rozen.

Na de 0-2 ging het echter verkeerd. We verloren geloof ik ons numerieke overwicht en ons verstand. Constant bleef het halve elftal voorin staan, waar niets te halen viel. Ik als verdediger werd er moedeloos van. Linksachter stond Big H. een mannetje te dekken, maar vervolgens kwamen er nog vier aan en die kon ik niet meer afstoppen. Gelukkig sprong Amersfoort ook niet al te zorgvuldig met de kansen om, waardoor we met kunst- en vliegwerk op de been bleven. Pas na heel lang spelen viel de 1-2 dan toch. Het was een goed moment om meer spelers naar achteren te roepen, maar ze bleven vervallen in oude fouten. Het werd 2-2 en zelfs 3-2, waarna ik er niet meer tegen kon. Ik ging ook maar naar voren, de verdediging was niet meer te redden. En juist toen werd de gelijkmaker gescoord.

Inmiddels was het al bijna tien uur en werd er gerept over een tweede helft. Die begon na zonsondergang, waardoor er van een voordelige speelhelft geen sprake meer was. Amersfoort zag een paar man afhaken, net als Soest overigens, en was daardoor in het restant geen partij meer. Op individuele klasse liep Soest uit naar een op voorhand niet verwachte 3-5-zege. Daardoor komt Amersfoort in aanmerking voor de titel "Zwakste Voetbalploeg op het NK Schaakvoetbal". Een klein beetje eerherstel voor Soest. Hopelijk tilde Le niet al te zwaar aan het verlies op zijn verjaardag.

Schade Deutschland, alles ist vorbei

Duitsland, het nieuwe Nederland

Vraag een willekeurige voetbalfanaat in Zuid-Afrika naar Oranje en je krijgt een hele spraakwaterval over je heen doorspekt met superlatieven. Het kleurrijke elftal staat nog steeds bekend om zijn samba-achtige voetbal. Anno 2010 is van die aanstekelijke speelwijze weinig meer over. Alleen het resultaat telt nog. Heel sober wordt er naar de eerstvolgende wedstrijd toegeleefd. Er is weinig plaats voor vreugde naast het veld en bijna nog minder op het veld. Uiterst moeizaam werkt Oranje zich door de rondes heen, maar het resultaat mag er zijn: Nederland staat in de finale!

Waar Nederland erg “Duits” speelt, speelt Duitsland ineens “Nederlands”. Altijd was het een ploeg die matig voetbal koppelde aan goede resultaten, maar dat is de laatste tijd niet meer zo. Ineens wordt er prachtig gecombineerd. Voormalige grootmachten als Engeland en Argentinië werden weggespeeld alsof ze niet op het veld stonden. Voor de gedroomde finale tegen Nederland moest “alleen nog even” Spanje, de Europees kampioen, worden verslagen. Heel Duitsland rekende er dan ook op dat het zou lukken.

Het liep echter anders. Duitsland speelde niet zijn beste spel en de Spanjaarden hadden de overhand. In de eerste helft was het duel nog wel redelijk in evenwicht. Beide elftallen speelden mooi voetbal, maar desondanks kwam de bal amper voor een der beide doelen terecht, waardoor de rust met de brilstand werd ingegaan. Na rust was Spanje beter en beperkte Duitsland zich tot kleine speldenprikjes, die de Spaanse defensie niet konden ontregelen. Spanje had de wedstrijd onder controle en na de 1-0 liepen ze geen gevaar meer.

Voor de Duitsers was het een pijnlijke wedstrijd. Ze dachten de finale binnen handbereik te hebben, maar tegen Spanje kwamen ze er niet aan te pas. Hetzelfde gevoel had Nederland twee jaar geleden, toen ze in de groepsfase enkele Europese grootmachten (Italië, Frankrijk) hardhandig versloegen en vervolgens onverwachts ten onder gingen tegen Rusland. Hetzelfde gold voor Duitsland, dat na de winsten op Engeland (“Geen team”) en Argentinië (“Geen verdediging”) wellicht iets te veel op een wolk ging leven en volkomen verrast werd toen het allemaal wat minder liep. Zodoende stierf Duitsland in schoonheid, een typisch Nederlands fenomeen.

De Nederlandse prestaties van het afgelopen EK zijn later sterk gerelativeerd. Het Italiaanse elftal roestte steeds verder vast en maakte op het WK geen beste indruk, Frankrijk worstelde zich met pijn, moeite en arbitrale hulp naar het WK. Op het WK gingen de spelers en coach rollebollend over straat en verliet Frankrijk met het schaamrood op het hele lichaam het toernooi. Zelfs Zuid-Afrika was te sterk voor het team dat helemaal geen team was.

Overigens is het maar de vraag of Nederland het beter gaat doen dan de Duitsers. Als Nederland het nieuwe Duitsland is van vroeger, belooft het verleden weinig goeds. Zo verloor Duitsland twee jaar geleden de EK-finale van Spanje. Optimistischer is de Duitse inktvis Paul, die voorspelde dat Nederland zou winnen. Het beest blijkt de uitslagen verrassend goed te kunnen voorspellen, dus wie weet wordt het een prachtig WK voor ons. In ieder geval krijgt het WK met Nederland of Spanje een nieuwe kampioen. Zowel Nederland als Spanje zijn goede voetballanden die nog nooit succesvol zijn geweest op het WK. Voor Nederland is het echter alweer de derde finale. Zal het rommelvoetbal wel goed zijn voor goud?

Het foevoezela-WK

Nederland-Brazilië

Drie weken geleden begon het WK voetbal en ik heb er nog geen woord aan vuil gemaakt en dat terwijl ik me twee jaar geleden wel uitleefde op het EK. Dat had te maken met de drukte van de afgelopen weken, mijn afkeer van de foevoezela en het weinig oogstrelende spel. Natuurlijk had ik de Fransen kunnen dissen voor hun dramatische afgang. En wat te denken van de afgang van de Afrikaanse landen? Die bakten er in hun achtertuin weinig van. Fysiek wel sterk, maar helaas niet erg slim. Datzelfde kan gezegd worden van de reacties van de regeringen, die zich ermee gingen bemoeien, vaak op het belachelijke af.

Voor Nederland was het WK min of meer een thuiswedstrijd in Nederlands Afrika. Ondanks dat Afrika aan de verkeerde kant van de Middellandse Zee ligt, waren er toch veel Oranjesupporters gekomen. Daarnaast bevatte de Nederlandse selectie een enorm aantal Champions League-finalisten. De wil om te winnen was er, net als de focus, maar het spel leek nergens naar.

In de groepsfase was dat geen probleem. Tegenstanders als Denemarken en Japan groeven zich in en wisten daarmee het Nederlandse spel te ontregelen, maar heel veel meer dan tegenhouden konden ze niet. Het inmiddels uitgeschakelde Kameroen speelde veel aanvallender en stelde Nederland veel meer op de proef. Uiteindelijk moest Nederland alles op alles zetten om te winnen.

Tegen Slowakije ging het nog moeizamer. De Slowaken begonnen meteen heel fel en kregen snel kansen. Nederland zat vooral veel te prutsen in balbezit. Bommel en Van der Wiel leverden de bal continu in en de kansrijke aanvallen leverden uiteindelijk maar een slap rollertje op. Gelukkig wist Sneijder Robben prachtig aan te spelen, waarna Robben naar binnen draaide en knap scoorde.

Desondanks bleef het spel rommelig en in de tweede helft namen de Slowaken het initiatief over. De Nederlandse buitenspelval werkte voor geen meter en telkens stond zo’n lelijke Slowaak oog in oog met Stekelenburg. De Nederlandse sluitpost kweet zich echter keer op keer goed van zijn taak. Juist in die fase werd het nog 2-0, maar de strijd is nog niet gestreden. Desondanks vertelde de commentator dat Nederland zo goed in staat was de tegenstander zich machteloos te laten voelen. Keep on dreaming… :S

In de laatste seconden van de wedstrijd laat de Oranjedefensie zich opnieuw verrassen en ditmaal wordt er een penalty versierd, die wordt verzilverd. Direct daarna wordt er afgefloten. Oranje is met de schrik vrijgekomen.

DE wedstrijd

Dat zou tegen Brazilië toch beter moeten. De openingsfase was echter niet best. Brazilië was veel gevaarlijker dan Nederland. De verwachting was dat het de richting zou uitgaan van Brazilië-Chili, zeker toen een Braziliaanse aanval moeiteloos door de Nederlandse verdediging sneed. De organisatie was opeens helemaal weg; echt dramatisch verdedigd.

Aan de andere kant lukte weinig tot niets. Robben bleef maar naar binnen draaien, een tactiek die de Brazilianen tot in den treure hadden bekeken. Daar trapten ze dus niet meer in. Ongelooflijk dat Robben niet, zoals de Brazilianen wel deden, gewoon naar voren bleef hollen. Daarnaast bleef Van Persie vuurpijlen van vrije trappen afleveren en bleef het verwoestende schot op het doel uit. Het dieptepunt van de wedstrijd was de corner die Nederland in de 35e minuut kreeg. Robben gaf de bal een zacht tikje en holde toen weg, waarna een Braziliaan de bal maar afpakte. Weg kans. Een dommere actie heb ik dit WK nog niet gezien.

Ondanks dat de Brazilianen voor stonden en de beste kansen hadden, bleef de Braziliaanse coach Dunga zich aan de zijlijn opgefokt gedragen. Na iedere gemiste kans kreeg de dug-out weer een dreun. Misschien had hij een soort voorgevoel, hetzelfde voorgevoel dat er was bij Nederland: ze zouden de wedstrijd gewoon gaan winnen, wat er ook gebeurt. Stekelenburg houdt de Nederlandse hoop nog levend, maar na de eerste helft geeft niemand nog een stuiver voor Nederlands kansen. Behalve de spelers dan.

In de tweede helft had Nederland wat meer in de melk te brokkelen. Het omslagpunt van de wedstrijd komt in de 53e minuut. Sneijder neemt een vrije trap, die netjes op het doel gaat. De Braziliaanse keeper verkijkt zich lelijk op het schot en duikt eronderdoor, waarna hij tot zijn verdriet ziet dat de bal achter hem ligt. Uit het niets is Nederland op gelijke hoogte gekomen. Het is meteen de omslag in de wedstrijd. De Brazilianen verliezen hun zelfvertrouwen, terwijl de Nederlanders ineens alles durven. Halverwege de tweede helft valt de 2-1 zelfs uit een corner. Het tropisch warme Nederland gaat uit zijn dak.

Bij Brazilië gaat het juist de andere kant op. De heethoofden verliezen hun hoofd en beginnen onzorgvuldig en gemeen te spelen. Nou speelden ze de hele wedstrijd al gemeen, maar nu gaan ze over het randje. Felipe Melo krijgt volkomen terecht een rooie kaart als hij op Robben gaat staan. De snelle Oranjespits had het de hele wedstrijd al niet gemakkelijk. Iedereen zocht zijn enkels op.

Met een man meer zou het verdedigen van de voorsprong geen problemen meer moeten opleveren. Dat blijkt tegen te vallen. Brazilië wisselt nog wat spelers en speelt all-in. Nederland heeft nog steeds niet gewisseld en komt ook een paar keer in het nauw. Corner na corner mag Brazilië nemen, maar het levert uiteindelijk niks op. Aan de andere kant helpt Nederland veel kansen om zeep. Uiteindelijk wordt Van Persie vijf minuten voor tijd maar gewisseld voor Huntelaar, maar die krijgt de bal niet eens. Desondanks blijft het 2-1, waardoor Nederland, gezien het spel in de poulefase, verrassend door is.

Het was een ongelooflijke comeback. Na de eerste helft leek het einde van Van Marwijk als bondscoach voorbij, maar door deze glorieuze overwinning is dat weer helemaal anders. Winst en verlies liggen zo dichtbij elkaar, maar helemaal onverwacht is het niet. Je zou kunnen zeggen dat het slimste team heeft gewonnen. Waar Brazilië in god bleef geloven, geloofde Nederland in zichzelf. Daardoor waren ze in staat terug te vechten na een tegenslag. Stekelenburgs reddingen, Robbens loopacties, Van Bommels sociale antenne, Kuijts harde werk en Sneijders blik: aan alles is af te lezen dat ze kampioen gaan worden. Maar dan moeten ze de volgende wedstrijd over vier dagen niet opeens verliezen.

Vijftiende met Soest op schaakvoetbaltoernooi

En vandaag doet alles zeer

Het schaakvoetbaltoernooi is een nog niet heel lang bestaand jaarlijks evenement waarin, zoals de naam al zegt, schaken en voetbal worden gecombineerd. Ik had er wel van gehoord, maar ik kon zelf nooit meedoen, want ik had geen team. Dit jaar was het anders. Waar Ewood werd gevraagd om voor Max Euwe te spelen, zijn tweede club nu hij in Enschede studeert, werd ik door de witte gevraagd om voor Soest te spelen. Aanvankelijk was ik niet zo enthousiast. Wie gaat er nou tijdens een van de allerwarmste dagen ooit schaken en voetballen? En ja, voetballen, daar ben ik ook lang niet meer zo goed in als vroeger. Het studentenleven heeft in dat opzicht zijn wrange vruchten afgeworpen: ik ben een zoutpilaar van een voetballer geworden.

Maar ja, een team dat net een speler tekort komt, terwijl ik prima voor ze kon meespelen, dat kun je toch moeilijk weigeren. Dus besloot ik maar mee te doen. Kon ik het ook een keertje meemaken. Nou, dat heb ik geweten…

Om acht uur (!) stond de witte al op de stoep om Ewood en mij op te halen. Hij bracht ons naar het clubgebouw van Soest, waar de andere teamleden verzamelden. Ik wist dat we op papier geen geweldig schaakteam hadden, maar ik hoopte dat sommigen van ons konden voetballen. Die hoop werd al meteen de grond in geboord. Ewood kon zijn lol niet op. Hij zat in misschien wel het sterkste team dat er was, met veel goede schakers die ook wel konden voetballen. En het ergste was nog wel dat we in dezelfde poule zaten.

Het toernooi werd gespeeld op een sportcomplex op De Uithof. Het was al behoorlijk druk toen ik aankwam. Ik inspecteerde de speellocatie, waarna ik maar buiten in de felle zonnestralen ging zitten bij het team van Amersfoort. Ook Amersfoort zat bij ons in de poule. Zij hadden uiteraard Le en La in de gelederen, wat bekende namen als Beter Zonder en Jeroen Schuil en Pinda. Dat was verrassend, maar aangezien HSG niet meedeed (prominenten als King Look en Job D. deden mee voor Het Zwakke Schaap of zo), moest 'ie wel vreemdgaan.

Poelfase

De witte wist door het toernooischema dat we om tien voor tien (als ik het me goed herinner) begonnen. In de kleedkamer deed ik mijn gloednieuwe (!) sportschoenen aan, waarna ik helemaal klaar was voor de strijd. We begonnen tegen Hardenberg met schaken. Er werd geloot om de kleurverdeling en uiteindelijk kreeg ik zwart en zat ik op een verrotte bank met een gat in het midden. Mijn tegenstander was een dikke gast met een Gerrard-T-shirt die geen woord zei. Ik had geen idee wie het was en hoe goed hij was. Wel speelde hij vrij snel en handig, waardoor ik niet echt lekkere compensatie kreeg voor m'n pion. Later speelde hij volgens mij wat te ver achteruit en won ik met een trucje m'n pion terug. Vervolgens schoof ik het eindspel gemakkelijk naar winst. Naast me aan bord 1 bracht Reynir Helgason eveneens een puntje binnen. In een dame-eindspel had zijn tegenstander nog maar een paar seconden, waardoor hij natuurlijk geen schijn van kans meer had. Aan de andere kant verloor Kevin Rijpert wat schlemielig in een remise-eindspel door een vorkje. Uiteindelijk werd de eindstand 5-3 in ons voordeel, wat goed was te noemen met onze 1200-spelers aan de laagste borden.

Met het voetballen ging het iets minder goed tegen ze. Hoewel het niveauverschil me nog meeviel, won Hardenberg uiteindelijk met 2-0. Heel gek was dat niet, met ons talentloze gelegenheidselftal dat totaal niet op elkaar was ingespeeld, desondanks had ik het idee dat er meer had in gezeten. Zelf speelde ik nog eventjes mee, nadat ik buiten de basis was begonnen. Ik merkte echter dat er een scherp puntje zat op m'n schoen, waarna ik maar naar de kant ging. In de kleedkamer deed ik een vreemde ontdekking: die punaise waar het prijskaartje aan vast zat, zat er nog steeds. Naast een wondje aan m'n vinger (van het voelen), had ik een paar krassen op m'n been. Daar was ik dus niet zo blij mee.

Hoe de volgorde nou precies was, weet ik al niet meer. Het kan zijn dat we in de volgende krachtmeting voetballes kregen van Max Euwe. Daar wil ik het liever niet meer over hebben. Op naar het schaken tegen Amersfoort. Ik zat aan bord 2, op diezelfde verrotte plek als eerst, met zwart te spelen tegen Le. Daar was ik ook niet zo gelukkig mee. In serieuze partijen is de stand 3½-½ voor hem, dus vandaar. Met snelschaken is de stand wat beter in evenwicht. Maar ja, ik had wel liever wit gehad, want met zwart had ik eigenlijk niet goed een idee wat ik moest doen… Hij deed echter 1.e4 e5 2.Pc3 Pf6 3.g3. Dat kende ik niet, maar in ieder geval kon ik nu een echte partij spelen. Ik besloot vlug het centrum in te pikken, maar na een breekzet stond ik gelijk klote. Dus maar een pion geofferd voor het loperpaar, maar ook daar kon ik weinig mee. Gelukkig had ik nog wel wat activiteit in het eindspel en in een zinderende tijdnoodfase pakte ik uiteindelijk onverwachts nog het punt. De match werd jammer genoeg met 5-3 verloren, ondanks een knappe zege van Helgason op Large.

We konden gelijk revanche nemen met voetballen. Ik was redelijk optimistisch: misschien hadden we nu eindelijk een gelijkwaardige tegenstander, dus daar wilde ik wel van winnen. Het was voor beide ploegen de laatste voetbalwedstrijd van de poulefase en we hadden allebei nog niet gescoord. Ik verwachtte dat het wel bij 0-0 zou blijven. Ewood was komen kijken en hij zag hoe Soest zelfs op voorsprong kwam. De voorsprong werd echter al spoedig weer uit handen gegeven en vlak voor tijd viel zelfs de 1-2. Gelukkig bepaalde een solo van Helgason de eindstand op 2-2, maar ik had het gevoel dat er wel meer had ingezeten. Maar we hadden in ieder geval een punt.

Vervolgens was het tijd om tegen Max Euwe te schaken. Dat konden ze helaas nog beter dan voetballen… Zelf speelde ik tegen Floris van Assendelft en besloot ik om op 1.e4 c5 2.Pf3 d6 3.Lb5+ te spelen, om na loperruil een soort Maroczy-bind te hebben zonder slechte loper. Vervolgens was het een hele tijd schuiven en manoeuvreren. Ik verhinderde de karakteristieke doorbraken …b5 en …d5 en ik viel wat pionnetjes aan, maar ik had verder geen idee wat ik nog kon doen. Het was een beetje schuiven en stukken ruilen, waarna ik in de tijdnoodfase niet al te handig speelde en opeens in grote moeilijkheden was. Om een lang verhaal kort te houden: ik verloor dus en daardoor werd het 8-0 voor de enige Nederlandse schaakwereldkampioen.

Uiteindelijk werden we glansloos laatste in de poel des doods. Amersfoort werd op grote afstand tweede, waardoor zij voor de hoogste acht plekken vochten. Hardenberg werd comfortabel derde en vocht net als wij voor de negende plek.

Knock-outfase

We begonnen de knock-outfase tegen Paul Keres. Met schaken konden we weinig inbrengen. Ik speelde uiteindelijk tegen Paul Hommerson, waarvan jullie wel zullen zeggen dat 'ie op me lijkt. Aanvankelijk zou ik tegen Anton Rosmuller spelen en zat ik te twijfelen hoe ik zou openen. Nu deed ik dat niet. In de bekerwedstrijd Paul Keres-BSG kwam Le al snel goed te staan tegen hem. Dus deed ik 1.e4. Maar na 1…c5 2.Pf3 e6 3.d4 cxd4 4.Pxd4 Pc6 5.c4?! Pf6 6.Pc3 Lb4 wist ik het niet meer. Ik dacht dat 7.Pb5 nog wel kon en na 7…Pxe4 deed ik 8.Dg4 Pxc3 9.bxc3 Lf8 10.La3 Lxa3 11.Dxg7 en uiteindelijk werd het remise. Een vreemde partij. Aan bord 3 vlagde Rijpert die Rosmuller nog, waardoor de schade beperkt bleef tot een 6-2-nederlaag.

We moesten dus met minimaal 4-0 winnen met voetbal, maar daarmee waren we zo mogelijk nog kanslozer. En ik maar denken dat we eindelijk teams ontmoetten die net zo knudde waren als wij… Uiteindelijk verloren we met 4-1.

In de strijd om de dertiende plek speelden we tegen Lonneker of zo. Ik speelde tegen Jokim van den Bos als ik me niet vergis. Op Playchess is hij een redelijk gehaaide snelschaker. In deze kroeg bleek daar echter weinig van. Hij speelde Schots gambiet en dat leek 'ie niet echt te kennen. Hij kwam op het idee om de d-pion terug te winnen, maar de tijd die hij daarmee verloor, woog niet op tegen de winst van een zwakke, gexc3xafsoleerde pion. De penning op het paard op f3 was niet zo leuk en ik kon al snel een paar pionnen rapen, de koning het halve bord over jagen, een dame winnen en het vervolgens uitschuiven. Het had vast sneller gekund, maar ik zie niet zo gek veel, dus probeer ik zo eenvoudig mogelijk te spelen. Het team won zelfs met 4½-3½, wat betekende dat we het met voetbal zelfs een voorsprong mochten verdedigen… Een kwartier later waren we echter nog verder gekelderd in het klassement na een forse afslachting.

In de strijd om de laatste plek (of eigenlijk de één-na-laatste plek) vochten we tegen Vegdluzd (of hoe je dat ook schrijft.) Met voetbal bleven we aardig bij door een krappe 2-1-nederlaag. Met schaken zouden we het moeten kunnen winnen. Dat bleek ook wel. Ik speelde tegen een gastje dat tempi verknoeide in de opening en daardoor ook een kostbare pion. Vervolgens speelde ik niet al te overtuigend verder en besloot ik maar wat sneller te zetten. Prompt gaf 'ie een stuk weg en kon ik het gauw uitschuiven. Bij een stand van 4-3 was de witte nog bezig. Zijn koning werd ver het witte kamp in gejaagd, maar uiteindelijk won hij wel. Daarmee werd de eindstand 5-3 en waren we op het nippertje één-na-laatste geworden.

Winnaar werd uiteindelijk Het Zwakke Schaap, met King Look in de gelederen. Hij was in een titanenduel halverwege het toernooi helaas te sterk voor Dimitri R. Van wie ze in de finale wonnen, weet ik niet eens. De spelers van Max Euwe werden uiteindelijk derde, wat een bittere teleurstelling was. De voetbalwedstrijd wonnen ze met 4-0 van de uiteindelijke winnaar, maar het schaken ging wel heel erg mis: ze verloren met 7-1. Uiteindelijk vochten ze met het verrassende Amersfoort (twee zeges, vierde plaats) om de derde plaats. Het was na de poelfase de tweede keer dat de teams tegenover elkaar stonden. Nadat de voetbalwedstrijd in 8-0 was geëindigd, hadden de schaakwedstrijden schriftelijk kunnen worden afgedaan. Uiteindelijk won Max Euwe met 6-2.

Toen de wedstrijden waren afgelopen, gingen veel mensen weer naar huis. Zo kon het gebeuren dat de witte en ondergetekende een vlaai voor Soest mochten uitkiezen en dat pinda even later hetzelfde mocht doen voor Amersfoort. Ewood bleef nog barbecuexc3xabn met zijn team, ik kon met de witte mee terugrijden naar het knusse Bussum. Mijn ouders zaten lekker in de tuin te eten, waarna voor de witte en Behirder maar een pizza werd besteld. Het was me het dagje wel.

Minder gelukkig was ik die nacht. Mijn kop barstte bijna uit elkaar van de koppijn. Later kwam daar nog keelpijn en spierpijn bij. Volgend jaar doe ik alleen mee als het weer het toelaat!

De stand-upcomedian in de Heineken Music Hall

Bijna perfecte voorstelling Crowded House

Afgelopen zondag had ik een welkome afwisseling op het saaie geschrijf van een Bachelorthesis: ik ging, samen met mijn ouders, tante en Victor v K., naar een concert van Crowded House. Deze band ken ik al vanaf toen ik nog een klein jochie was. Mijn verste herinneringen gaan terug tot de tijd waarin ik nog twee opa's en oma's had. Ik ben er dus mee opgegroeid.

Ik ben eigenlijk met bijna alleen maar Engelstalige muziek opgegroeid. Nooit had ik enig idee wat er nou bezongen werd, het enige wat ik herinnerde was hoe de klanken gingen. Bij benadering dan. Nederlandstalige muziek heb ik altijd knap waardeloos gevonden. Misschien juist omdat daarbij wel meteen duidelijk is wat er nou gezegd wordt. In een taal die je niet kent komen de rijmpjes veel minder oppervlakkig over, dus waardeerde ik het meer. Inmiddels speelt de taalbarrière een minder grote rol, maar nog steeds boeit het me niet waar een lied nou over gaat. Als het maar mooi klinkt. Dat is bij Crowded House altijd wel in orde.

Reis

Het was inmiddels vijf uur 's middags en we gingen op pad. Eerst werd m'n tante opgehaald, gevolgd door Victor. Oorspronkelijk zou Ewood meegaan, maar hij had de dag erop belachelijk vroeg een tentamen, waardoor hij niet op een normale manier op tijd in Enschede kon zijn. Daardoor ging Victor, vader van Nederlands bange hoop in dagen, het schaaktoptalent Robin v K., voor hem in de plaats. Als muzikant was hij een waardig vervanger.

Hoewel het concert pas om acht uur zou beginnen, wilden we er eerder zijn, want we zouden daar in de buurt nog gaan eten. We kwamen echter in de file te staan, maar gelukkig loste deze al snel op. Vervolgens moest de auto geparkeerd worden. Loulou dook eerst een parkeergarage in, maar dat leek de dames niks, want we hadden jaren geleden, bij een ander concert, ergens op een veldje gestaan. Loulou reed daarom maar weer achteruit de helling op. We reden een paar rondjes, op zoek naar parkeermogelijkheden. Bij een bank was een enorm parkeerterrein en nergens stond dat we er niet mochten parkeren. Bij nadere inspectie bleek dat niet zo te zijn, dus gingen we maar weer verder zoeken. Uiteindelijk hadden we een stoffig veldje gevonden, maar daar had m'n pa weer geen goed gevoel bij. Terwijl wij richting de ArenA liepen, ging Lulu de auto maar weer in zo'n parkeergarage zetten.

Daarna gingen we een hapje eten in een drukke vreethut of zo. Het was inmiddels half acht geworden en we gingen voorzichtig naar de Heineken Music Hall. Nadat de kaartjes waren gecontroleerd, kochten m'n ouders nog een T-shirt. We zaten vrij dicht bij de ingang, op vrij grote afstand van het podium. Ik herinnerde me de zaal weer, waar ik vijf jaar geleden ook was geweest. Toen was er een concert van de Finn Brothers en stond ik helemaal achteraan, onder het "balkon" en achter de laatste stoelen. Het was een geweldige plaats, met een mooi uitzicht en weinig mensen die je begluren. Destijds waren er vooraan staanplaatsen, nu waren het zitplaatsen.

Voorprogramma

Langzaam druppelden de mensen binnen. Ik zat op mijn horloge te kijken. De wijzer kroop bij wijze van spreken naar de "12" toe* en ik werd steeds "meer zenuwachtig". Om acht uur ging er een soort gong en kwam het voorprogramma. Vreemd, ik dacht dat het voorprogramma altijd al van tevoren bezig was, als een soort sfeerverhogend achtergrondkoortje. Nu hadden ze echter de aandacht van iedereen. Het zullen wel jonge talenten uit Nieuw-Zeeland zijn geweest, maar echt veel konden ze er niet van. De zanger had een verrotte stem en verder was het ook niet veel soeps. Victor v K. vond dat ze ook niet al te best gitaar konden spelen, maar daar weet hij dan ook meer van dan ik.

Het voorprogramma duurde en duurde maar. Het was inmiddels bijna kwart voor negen, toen ze er maar mee nokten. Daarna werd het podium nog verbouwd en was het inmiddels negen uur geworden.

Het concert

Toen het podium uiteindelijk naar wens was, begon het publiek zich te roeren. De "helden" waren het podium opgekomen. Jammer genoeg kon ik vanaf mijn plek niet veel zien, maar het begon meteen goed met I feel possessed, wat ik een opmerkelijk openingsnummer vond, maar zeker geen slechte. De drummer had er zo te horen duidelijk zin in, zo hard als zijn slagen klonken. Prachtig. En dan Neils stem, die een welkome afwisseling was vergeleken die kraai van het voorprogramma. Zijn stem is in al die jaren niet veranderd.

Vervolgens kwamen er veel nieuwere nummers aan bod. Ik kende ze niet, maar kwalitatief was het weer eens hoogstaand. Op een CD zouden ze niet misstaan. Vooral dat aanstekelijke Say that again klonk geweldig. Daarnaast kan natuurlijk Amsterdam niet onvermeld blijven. Tussendoor kwamen nog wat "oude" nummers ter afwisseling.

Interactie

Na een tijdje begon Neil meer tegen het publiek te praten dan te zingen, alsof hij een stand-upcomedian was. Ik volgde lang niet alles wat hij zei (mensen verstaan is niet mijn sterkste punt), maar uiteindelijk ging het over de politieke situatie. Net als in België, waar ze de dag daarvoor optraden, zitten we hier in een politieke impasse. Hier kwamen enkele (geïmproviseerde?) rijmpjes over, zoals de suggestie dat Nederland en België dezelfde premier moesten hebben, want dat was goedkoper of zo. Op het eind kwam er iets als "A Prime minister or a prime ministeress, or a man in a dress." Hij kent Rutte dus al.

Verder probeerde hij het publiek nog mee te laten zingen, wat wel aardig lukte. Later werden er nog twee 10-jarige jochies op het podium geroepen, waar ze een hardloopwedstrijd gingen doen. Volgens mij zijn ze tijdens het restant van het optreden op het podium gebleven, maar dat kon ik niet goed zien.

Hits

Op het eind kwamen er nog een beetje de hits. Ik vond het wel komisch dat het best rebelse Chocolate cake werd gespeeld. Later kwam ook nog het mooie Distant sun en was ik helemaal tevreden. Op het eind kwam er nog een toegift, maar de tijd was toen al bijna op. Daarmee kwam het einde aan een bijna perfecte voorstelling. Bijna, want Neil vergat zoals gebruikelijk geregeld zijn tekst, een klein, maar verwacht minpuntje.

Iets na elven was het afgelopen. We liepen naar buiten, waar het nog steeds niet helemaal donker was. Op de terugweg maakte zich een prettig gevoel van me meester, maar de dag erna wachtte weer de thesis.

BSG Internetclubkampioen!!?

BSG wint van Goes

Het is al een hele tijd geleden dat ik voor het laatst over de Internetclubcompetitie schreef. We speelden toen tegen Terneuzen en die wedstrijd maakte weinig positieve gevoelens los. De indeling liep in de soep, waar we continu gezeur over kregen en we verloren de wedstrijd uiteindelijk. Het kampioenschap leek ver weg, hoewel de eindstand op bordpunten zouden worden bepaald. We hadden nog alles om voor te vechten. Een maand later speelden we tegen Charlois Europort. Toen de wedstrijd werd gespeeld, lag ik op een studieboek te slapen. Weer een maand later speelden we tegen de Premovebaronnen en zat ik in Oostenrijk. Daar zag ik dat BSG de wedstrijd met maar liefst 15½-½ had gewonnen. Afgelopen maand speelden we tegen De Toren en was ik wel van de partij. Destijds had teamleider Lenaard besloten dat degene die de minste punten zou halen, het verslag zou schrijven. Mij jaag je daar geen schrik mee aan, maar Ewood wel. Hij moest dan ook het verslag schrijven. De uitgestelde wedstrijd verliep niet best, maar doordat Terneuzen verloor, kwamen we qua matchpunten gelijk en stonden we 5 bordpunten voor.

De naderende zomer(vakantie) zorgde ervoor dat het competitieschema in de knoei kwam. Doorgaans speelden we een ronde in de maand, maar dat zou betekenen dat de ICC in het slechtste geval pas op 31 juli zou zijn afgelopen. Rond die tijd van het jaar komen meer mensen terug van vakantie dan dat er op vakantie gaan. Dat was dus niet wenselijk. De meeste achterhoedeteams hadden sowieso weinig trek meer in nog een ronde; ze speelden immers nergens meer om. Eigenlijk wilde alleen Terneuzen dat de laatste ronde gespeeld zou worden, want dan hadden ze meer kans om de titel binnen te halen. Wij wilden dat uiteraard niet en we konden ons een beetje verschuilen achter de andere teams. Volgend jaar moeten we gewoon in oktober beginnen, zoals afgesproken. En anders had de competitieleider eerder moeten ingrijpen. Wat er nou precies is besloten, is mij niet bekend. Wij gingen er in ieder geval van uit dat dit de laatste ronde zou zijn.

Doordat Terneuzen nog niet had gespeeld, was ons doel om meer dan 11 bordpunten te pakken, zodat we gegarandeerd kampioen zouden zijn. Tenminste, als de competitie na deze ronde was afgelopen. De tegenstander was de Goese Schaakvereniging, de nummer 11 van de competitie. Zij stonden zelfs nog lager dan de Premovebaronnen die niet meer dan een half bordpunt wisten te behalen tegen ons. Maar de indruk die ik kreeg van het team, was dat ze slecht aan de competitie waren begonnen en dat het vervolgens steeds beter ging. Terneuzen had echter weinig vertrouwen in een stunt van hun buurvereniging, want de eerste felicitaties kwamen al onze kant op.

Goes speelde met webmaster (?) Joey Grochal (Kroket), Louis Nieuwenhuijse (Louis g4), Joey van de Braak (Yordivdb) en Maxim le Clercq (Torodeboro). BSG speelde met het gebruikelijke kwartet. BSG had dan ook een ratingoverwicht waar je "U" tegen zegt, aangezien al onze spelers op papier sterker waren dan die van Goes.

1e ronde

Lenaard deelde de teams een beetje raar in, waardoor ik meteen in de eerste ronde tegen Kroket kwam te spelen. Tijdens het NK Rapid voor jeugd van vorig jaar (!) speelde ik tegen hem en kon ik remise maken door eeuwig schaak in een theoretisch weerlegde variant. Ik had de internetcompetitie echter serieus genomen en ik besloot om maar Berlijns voor te bereiden. Met wit verlies ik er altijd tegen, dus nu zat ik hopelijk aan de goeie kant. Dat viel tegen. Ik besloot het inflexibele 9…Ke8 te spelen in plaats van 9…h6 waar ik zo weg van ben, maar echt lekker speelde ik niet. Echt slecht stond ik niet, maar opeens liet ik met m'n domme hoofd m'n loper insluiten. Ik kon de strijd nog wat rekken door een kwal te offeren, maar uiteindelijk scoorde ik wel een nul. De rest van het team won gelukkig wel. De score van 3 uit 4 met zwart was goed te noemen. Als we elke ronde zoveel zouden scoren, zouden we kampioen zijn.

2e ronde

Ook in de tweede ronde kreeg ik een voorbereide opening op het bord. Ik had weinig zin in een Siciliaanse partij, dus besloot ik mijn oude repertoire op te pakken. Na 1.e4 c5 2.Pf3 Pc6 deed ik 3.Lb5!? Vroeger had ik weinig succes met die opening, maar ik besloot nu om op het centrum te spelen. In de partij kreeg ik een prettig ruimteoverwicht en daardoor had ik de betere kansen. Die kansen benutte ik echter niet. Op de belangrijke momenten miste ik de beste zet. In tijdnood kreeg ik echter binnen een paar zetten beslissend voordeel.

Ondertussen had Large van mijn kwelgeest uit de eerste ronde gewonnen. VR kon in een dame-eindspel een schaakje met een schaakje pareren en na de afruil promoveerde zijn a-pion. Ewood was echter in een ellendig eindspel gekomen, waarin hij zwarts vrijpionnen niet meer kon afstoppen. Een tegenvaller, maar desondanks weer 3-1. Het kampioenschap kwam in zicht.

3e ronde

Ik was benieuwd of ik nu wel met zwart zou kunnen winnen. Ik speelde tegen Louis g4 en inderdaad, die naam had 'ie niet voor niets. Hij begon met 1.g4. Tja, op de club speelt Mark Pieterse altijd 1.b4. Dan speel ik 1…e5, dus mijn standaardreactie was nu 1…d5. Achteraf was 1…e5 misschien wel beter, al was het maar in de ijdele hoop het Narrengambiet (2.f4) uit te lokken. Zoals het nu ging, werd wits koningsloper sterk. Een check met de computer leert me dat wit in de partij een kwaliteit had kunnen winnen als hij met het andere stuk op d5 had geslagen. Zoals het in de partij ging, kwam ik behoorlijk te staan en wist ik het plusje met vaste hand (al zeg ik het zelf) uit te breiden.

Ook nu werd de ronde met 3-1 gewonnen. Ewood verloor van Kroket en kon zich alvast gaan richten op het schrijven van het verslag. Hopelijk gaat hij niet zitten copy/pasten uit dit verslag. Het publiek wil de Ewood terugzien uit het SUPERBLONDT-tijdperk.

4e ronde

We moesten nog 2½ punt om zeker te zijn van de titel. Met wit moest dat toch gaan lukken? Ik kreeg weer mijn Lb5-variant op het bord en na matig openingsspel van mijn tegenstander had ik het centrum in handen gekregen. Ik speelde vervolgens echter ongelukkig verder, waardoor mijn centrum veranderde in een zwakke pion, terwijl zwarts stukken goede velden kregen. Na een zet of twintig ging het dan ook de verkeerde kant op. Maar goed, ik moest kalm blijven. Ik had in real life ruim 300 elopunten meer. Ik moest wachten totdat hij zichzelf in de voet zou schieten. Dat moment kwam op zet 28, waar ik de kans kreeg een aanval op mijn d-pion te beantwoorden met een geniepige tegenaanval, die een kwaliteit won. Ik had mazzel dat die truc in de stelling zat. Mijn tegenstander was nogal verbolgen over het partijverloop, blijkens de opmerkingen die hij maakte over de chat.

Het team won deze ronde met maar liefst 4-0, waardoor de eindstand werd bepaald op 13-3, wat ruim voldoende was voor het kampioenschap. 

BSG is de eerste Internetkampioen!!!!

Hamilton wint onoverzichtelijke Grand Prix van Canada

Hogebandenslijtagerace

In 1997 was bandenfabrikant Bridgestone voor het eerst actief in de Formule 1. Het was het begin van de bandenoorlog. Voorheen was alleen Goodyear de bandenleverancier, maar daar was nu verandering in gekomen. Door de bandenoorlog werden de banden sneller en daardoor minder slijtvast. Althans, dat ging op voor Goodyear. Op sommige bandenvretende circuits zoals Spanje en Canada (!) hadden de Goodyear-coureurs iedere drie ronden wel nieuwe banden willen hebben, zo hard sleten die banden. De Bridgestone-banden hadden meestal nergens last van. Anno 2010 is de situatie helemaal omgekeerd. Bridgestone gaat de Formule 1 verlaten en tijdens de Grand Prix van Canada speelde de bandenslijtage een toch wel kwalijke hoofdrol.

De kwalificatie beloofde al gelijk veel goeds. Luis pakte als eerste niet-Red Bull-rijder de pole. Op de laatste benzinedampen reed hij een zeer scherpe tijd. Webbah en Fattle kwamen daarvoor een paar tienden tekort, maar zij hadden nog genoeg benzine over om de pits te halen. Luis niet. In de laatste bocht voor de pitingang kreeg hij te horen dat hij de wagen moest stilzetten, zodat er nog brandstof overbleef voor een brandstofmonster. Als straf kreeg McLaren een vette boete, maar Luis kon als een held uit zijn rollende bolide stappen, een beeld dat, zoals al 999 keer gezegd, de jaarboeken gaat halen. In dat opzicht waren die 10.000 dollar nog best goed besteed.

De race zou ditmaal vanuit strategisch oogpunt ongekend spannend kunnen worden, daar de Red Bull-coureurs op een andere bandenstrategie zaten dan Luis en de als vierde gekwalificeerde Alonso. De Red Bulls hadden zich namelijk op de harde band gekwalificeerd en moesten daarmee de race ook aanvangen. Een opmerkelijke zet, want doorgaans zijn de zachte banden beter in de kwalificatie. Bovendien kun je dan vroeg in de race overstappen naar de harde band, waarmee de race gemakkelijk mee is uit te rijden. Als je op de harde band begint, kun je pas later in de race overstappen naar de zachte band en verlies je doorgaans veel tijd doordat je langer met oude banden rondrijdt. In Canada zou het echter heel anders gaan…

Race

Door een versnellingsbakwissel verloor Webber zijn tweede startplaats en moest hij zich vanaf de zevende plek opwerken. Fattle schoof daardoor naar de tweede plek en hij wist zijn bolide bij de start al bijna naast die van Luis te zetten. Alonso is derde, maar verder achterin gaat het behoorlijk mis als Petjerov zijn bolide bij het aanremmen verliest en Pedro de la Rosa het gras op ramt. Ondertussen hebben Massa en de ijzersterk gekwalificeerde Liuzzi het aan de stok gekregen met elkaar. Tot tweemaal toe raken ze elkaar, waarna Liuzzi spint. Massa is ook niet zonder schade, want als allerlaatste (!) zoekt hij de pits op, maar na een reparatiestop kan hij ook beginnen met racen.

Voor Co Biaggi zit de race er dan al op. Hij komt in de eerste ronde de "Wall of Shame" tegen als hij een wilde inhaalactie onderneemt op Hülkenberg. Die besluit de chicane af te snijden, waar Co Biaggi over de kerbstones wordt gelanceerd en de muur raakt. Een domme fout.

Vooraan beginnen de McLarens en Alonso problemen te krijgen met de banden. De superzachte banden hebben na vijf ronden hun beste tijd al gehad. De tactiek van Red Bull lijkt te gaan slagen. Button is de eerste die nieuwe banden haalt, Luis en Alonso volgen een ronde later. Alonso heeft een snellere pitstop en gaat Luis zodoende voorbij. Het zou niet de laatste positiewisseling worden tussen de McLarens en de Ferrari-rijder.

Door de vroege pitstops van de concurrenten rijden de Red Bulls aan kop. Het tempo van de achtervolgers is echter wat hoger dan dat van de Red Bulls zelf. Dit noopt de Red Bull-coureurs dan ook tot een vroege eerste pitstop. Webbah blijft echter op de harde banden rijden, wat betekende dat de Australiër in ieder geval nog een keer binnen zou komen. Fattle stapt wel over naar zachte banden, maar daar zou hij realistisch gezien ook niet de race mee uitrijden.

Op dat moment heette de verrassende leider Bümi. Van hem kon niet verwacht worden dat hij daar nog lang zou rijden. Alonso wordt steeds groter in zijn spiegels, maar hij geeft geen krimp. Luis kan profiteren en slipstreamt voorbij de Ferrari, terwijl Bümi de pits opzoekt. De eerste pitstops hebben Red Bull dus niet heel veel gebracht. Opmerkelijk is wel dat Fattle zijn zachte banden niet stukrijdt. Hij haalt pas halverwege de race zijn derde bandensetje, net als de McLaren-coureurs en Alonso. Webbah probeerde zijn strategie te doen werken door niet naar de pits te komen, maar het pakt niet zo best uit: na verloop van tijd vliegen er seconden per ronde van zijn voorsprong af, ongeveer in hetzelfde tempo als waarmee de stukken rubber van zijn banden vliegen.

Webbah kwam daarom maar weer binnen voor nieuwe banden en het vervelende was dat hij nog op de zachte banden moest rijden. Zijn bandengok had hem dus alleen maar een hoop tijd gekost. Vooraan maakten Luis, Alonso en Button de dienst uit. Alonso verloor de aansluiting met Luis, waarna Button hem onder druk zette. Wanneer Alonso wordt opgehouden door een HRT-bak, ziet Button zijn kans schoon en vliegt er voorbij. De stand vooraan is daarmee wel bepaald.

Achterin is meer spanning. Felipe Massa is opnieuw met de Force India's in gevecht. Bijna wordt hij op hetzelfde punt als waar hij Liuzzi er afduwde er zelf afgeduwd, maar het loopt goed af. Door de rijdende chicanes weet hij zelfs Subtiel, die eveneens een vrij ongelukkige race reed, te passeren. Zijn race wordt echter verpest door Shoeface, die zichzelf in het weekend op alle mogelijke manieren belachelijk maakt en bij talloze incidenten is betrokken. Hij duwt Massa het gras op aan het eind van het lange rechte stuk, waarbij de Braziliaan zijn voorvleugel beschadigt en verder niet meer in het stuk voorkomt. Shoeface, die van een beschamende dertiende startplaats was vertrokken en in de race op een vreemde bandenstrategie zat, is in de slotfase zo traag dat hij de Force India's in zijn spiegel krijgt. Liuzzi gaat het duel fanatiek aan. De wagens raken elkaar en de brokstukken vliegen er vanaf, maar de heren kunnen verder. Liuzzi passeert de ex-wereldkampioen even later en ook Subtiel passeert hem nog, waardoor Shoeface zelfs geen puntje overhoudt aan deze trieste vertoning.

Feest is er bij McLaren, dat de nummers 1 en 2 in het klassement heeft. Door zijn overwinning gaat Luis niet alleen zijn teamgenootje voorbij, maar ook Webbah. Het zit vooraan nog steeds dichtbij elkaar. Alonso staat maar 15 punten achter Luis, Fattle 19. Zij hebben echter een gaatje geslagen met Rosberg, Kubica en Massa, maar heel veel is het niet. Pas achter Massa is er opeens een groot gat naar Shoeface. Er is dus niks beslist, maar misschien is er de laatste races een kentering opgetreden en heeft niet Red Bull, maar McLaren de snelste auto. In dat geval kan het kampioenschap wel gauw beslist worden, aangezien McLaren dit jaar veel stabieler oogt dan Red Bull. En vergeet Alonso niet. Hij finishte toch maar mooi voor de Red Bulls. Wie weet wordt ook dat structureel.

Vast staat dat we een bizarre race hebben gezien, waarin de bandenslijtage voor het eerst in jaren weer centraal stond. In hoeverre deze race wat zegt over de rest van het seizoen, weet ik niet, maar het kan maar zo dat deze races volgend jaar standaard zijn. We kunnen van bijvoorbeeld Pirelli niet meteen superbanden verwachten.

Een lange verkiezingsnacht

Het Amsterdamsyndroom

Gisteren ook wezen stemmen? Ik in ieder geval wel. Op deze feestdag van de democratie bracht ik mijn stem uit in een Bussums fort. Ik kreeg een enorme kaart in m’n handen gedrukt en ik mocht één piepklein vakje rood kleuren. Over papierverspilling gesproken. Toen ik de enorme kaart eindelijk had uitgevouwen, bemerkte ik dat het nog best moeilijk was om de kandidaten aan de linkerkant van de kaart aan te kruisen. Geen wonder dat het CDA zo fors verloor…

Nadat de stembureaus waren gesloten, werden de eerste prognoses gemaakt. Het CDA, dat het bij verkiezingen doorgaans beter doet dan in de peilingen, verloor nog forser dan verwacht. En dat terwijl de opkomst laag was. De PvdA verraste door gelijk te komen met de VVD. Het kon weleens een heel mooi avondje worden, want dat het zo spannend zou worden, daar hadden weinig mensen rekening mee gehouden.

Al direct werd er vooruitgelopen op de mogelijke coalities. Het hing steeds af van maar enkele zetels of er nou wel of geen meerderheid was voor een bepaalde coalitie. Een belangrijkere vraag was wie er nou de grootste zou worden en daarom bleef ik dan ook op. Lange tijd ging de PvdA aan kop. Het zou een soort "gewogen" tussenstand zijn. De PvdA stond zo’n 30.000 virtuele (?) kiezers voor. Het zou een vrij stabiele marge moeten zijn. De voorsprong liep 25.000 en 35.000 zelfs nog wat op; ongeveer een halve kamerzetel voorsprong voor de PvdA. Bij de VVD werd de bar gesloten en was het inmiddels stil geworden. Je kunt wel de hele tijd voorstaan in de peilingen, maar als je uiteindelijk toch niet wint, dan baal je wel stevig.

Maar opeens was de PvdA zijn voorsprong helemaal kwijt. De voorsprong werd zelfs een achterstand en die achterstand liep steeds verder op. Ik had een beetje hetzelfde gevoel als met de Amerikaanse Presidentsverkiezingen in 2004. Toen stond die Curry voor en ging ik rustig slapen. Toen ik wakker werd, had Bush ineens gewonnen. En nu was ik de halve nacht opgebleven om de VVD uiteindelijk toch te zien winnen. Bah…

Doordat de VVD de grootste partij is, kunnen zij het voortouw nemen in de coalitievorming. Net als in 2003 kwam de PvdA net tekort om de grootste te worden. Destijds liep het uit op een enorme sof. Balkenellende had totaal geen zin in een kabinet met de PvdA en vormde met de nog steeds in populariteit dalende VVD en D66 een kabinet. Na het gedonder met LPF-Kamerleden in Balkenende I, zaten nu de VVD’ers elkaar de tent uit te jagen, waarna de D66 de stekker er maar uittrok. En desondanks kreeg Balkenellende eind 2006 weer de gelegenheid een kabinet te leiden.

Na de verpletterende verkiezingsnederlaag van gisteren kondigde Balkenende zijn vertrek aan. Vreemd genoeg wilde hij ook niet in de oppositie om eventueel weer tegen een "paars" kabinet tekeer te gaan. Een slappe zet. Voelde hij zich te goed voor de oppositiebankjes of zo?

VVD-PVV-CDA?

Aan het komende kabinet de taak de rotzooi van acht jaar Balkenende op te ruimen, maar met welke poppetjes? De PVV lijkt zijn lesje te hebben geleerd van de gemeenteraadsverkiezingen. Ze willen ineens dolgraag regeren. De machtsgeile autoverkoper Geert Wilders besloot zelfs te breken met zijn AOW-breekpunt. De motivatie was in de trant van: "Ja, we vinden het natuurlijk wel een belangrijk punt, maar regeren vinden we nog belangrijker." Gezien het grote percentage PVV-kiezers in de leeftijdscategorie 50-64 jaar, moet het AOW-standpunt voor veel mensen belangrijk zijn geweest. De verkiezingen zijn nog geen dag geleden gehouden of de PVV pleegt al ordinair kiezersbedrog. Maar dat zijn de kiezers over vier jaar allang weer vergeten…

Terwijl de VVD en PVV al zijn begonnen aan het paringsritueel, komt het CDA ook weer in beeld. Maxime V. zal zich prima thuis voelen in dit kabinet. De PVV staat zwak gezien de regeringsplicht die ze verschuldigd zijn na de gemeenteraadsverkiezingen. De VVD en CDA zouden hiervan misbruik kunnen maken door de PVV overal flink veel water bij de wijn te laten doen. De vraag is echter wat de PVV wel mag doen: op economisch gebied voor Sinterklaas spelen of het de Moslims het leven zuur maken. Aan het gedraai over het AOW-standpunt te zien gaat de PVV voor het laatste.

Bij de PvdA blijft het voorlopig stil. Ze moeten wachten totdat de onderhandelingen tussen de VVD en PVV stuklopen. Eens te meer geldt: Second place is the first loser. Hieronder een voorlopig overzicht van de uitslagen:

Tussenstand:

1. VVD 20,4 % 30,6 (31) zetels
2. PvdA 19,6 % 29,4 (30) zetels
3. PVV 15,5 % 23,25 (24) zetels
4. CDA 13,7 % 20,55 (21) zetels
5. SP 9,9 % 14,85 (15) zetels
6. D66 6,9 % 10,35 (10) zetels
7. GL 6,6 % 9,9 (10) zetels
8. CU 3,3 % 4,95 (5) zetels
9. SGP 1,7 % 2,55 (2) zetels
10. PvdD 1,3 % 1,95 (2) zetels

Rest 1,1 % 1,65 (0) zetels