Vorige week rond deze tijd overleed Sheba. Nog steeds heb ik het er moeilijk mee. Talloze gedachten spookten de afgelopen dagen door m'n hoofd. Hoewel ik de afgelopen week een beetje kon bijkomen van vorig weekend, werd ik vandaag weer met de leegte geconfronteerd. Voor het eerst lag Sheba niet bij thuiskomst op me te wachten.
De afgelopen week heb ik me veel dingen afgevraagd. Soms zijn het gewoon details en wetenswaardigheden die ik nog wil weten, maar soms probeer ik mezelf te evalueren. Terugkijkend naar de vele foto's die ik de laatste vier jaar van Sheba heb gemaakt, merkte ik tot mijn schrik op dat ik eigenlijk helemaal geen foto's had van de laatste maanden. Ook kan ik me niet herinneren dat ik Sheba extra veel aandacht heb gegeven in de laatste weken van haar leven. Waarom, vraag ik me nu af. Wilde ik niet meer voor haar zorgen toen ze overal tegenaan liep? Wilde ik niet meer voor haar zorgen toen ze steeds in huis pieste? Ben ik zo slecht? Of kon ik het niet meer aanzien?
Als ik nu terugkijk, zie ik pas goed wat voor vrije val Sheba d'r gezondheid heeft gemaakt in het laatste jaar. Van een gezond diertje op leeftijd takelde ze af naar een doof en blind diertje, dat broodmager was en moeite had zich voort te bewegen. En dat gebeurde eigenlijk allemaal in haar zeventiende levensjaar. Eigenlijk ging haar conditie er met de dag op achteruit. Daarom verbaast het me dat ik haar einde niet heb zien aankomen. Met een beetje extrapoleren was ik vast heel ver gekomen. Ik vraag me soms af wie er nou blinder was: die kat of ik.
Ik wist dat Sheba wel een heleboel ouderdomskwaaltjes had, maar ik dacht dat haar gezondheid nog wel redelijk was. Daarom schrok ik me een ongeluk toen ik vorige week kreeg te horen dat het heel slecht met d'r ging. Toen ik eindelijk thuis was, was ik wel weer tot bedaren gekomen. Het zien van Sheba maakte me ook rustiger. Over de laatste dag van ons samenzijn ben ik ook niet echt trots. Nu heb ik spijt dat ik haar niet de hele dag heb vastgehouden en geknuffeld. Dat ik die laatste dag had gebruikt om nog oude herinneringen op te halen. Nee, in plaats daarvan heb ik haar alleen gelaten, wetende dat het einde naderde. Hoewel ze mijn aanwezigheid anders amper gemerkt zou hebben, had het vooral mezelf een beter gevoel gegeven.
Pas toen ze was overleden, kwamen de herinneringen. Ik bekeek m'n oude foto's en daarmee herleefden de oude tijden weer een beetje. Ik besefte hoe goed ik het vroeger met Sheba had (voordat haar gezondheid achteruit ging) en wat ik nu kwijt was. Ik snapte niet dat ik vroeger ooit ongelukkig kon zijn. Ik besefte hoe bijzonder en onvervangbaar Sheba was. Ze was immers de enige kat die mij tijdens m'n jeugd had zien opgroeien.
In die tijd dat Sheba bij ons woonde, ben ik natuurlijk enorm veranderd. Het is bijna niet meer voor te stellen hoe de wereld was in 1995. Niet zo gek natuurlijk, want inmiddels zijn we één zesde eeuw verder en dat is een behoorlijk lange periode. In die tijd heb ik de basis- en middelbare school doorlopen, gevolgd door mijn studie. Het waren geen makkelijke jaren voor me, maar gelukkig kon ik dan nog terugvallen op de gezelligheid van een kat. Ben ik wel dankbaar genoeg geweest voor die mooie jaren?
In ieder geval kwelden die gedachten me het afgelopen weekend wel. Alles speelde mee om me ellendig te laten voelen: het gure weer, de bouwput die van het huis was gemaakt en dan dus het gemis van m'n kat. Het was om alle redenen kil in huis. Doordat ik ook nog verkouden werd, kon ik amper slaap vatten.
Nieuwe start
Maandag ging ik naar Amstelveen, waar het zowaar zonnig was. Ik kon me enigszins bevrijden van mijn sombere gemoed. Ik voelde dat die dag, 23 januari, de start was van een nieuw leven. Een leven waarin ik een "beter" mens wil zijn, een leven waarin ik meer plezier wil hebben, een leven waarin ik meer activiteiten wil ondernemen. Het leven is te mooi om je door kleine tegenslagen dwars te laten zitten. Elke dag in het leven is weer uniek. De wereld wordt iedere dag door andere mensen bewoond. Iedere dag maakt deel uit van het langzame ontwikkelingsproces van de mensheid en ik kan daar m'n steentje aan bijdragen.
Die nacht sliep ik als een roos. Mijn treurige gevoelens waren verdrongen door de vele mooie herinneringen aan Sheba. Dat kwam vooral doordat ik veel foto's kon herinneren waar ze lekker lag te genieten. Ze had toch maar een mooi leven gehad. Dat gaf mij ook weer een dusdanig goed gevoel, dat ik fijn kon slapen.
Gedurende de rest van de week borrelden de schuldgevoelens weer op. Ook het besef dat ik Sheba nooit meer kan voelen, maakte me verdrietig. Toch vond ik het vooral voor Sheba zelf zielig dat ze er niet meer was, hoewel ze zelf misschien blij was dat ze niet meer hoefde te lijden. Maar het leven dat ze begin vorig jaar nog leidde, dat was toch nog prima? Hadden we haar niet iets adequater kunnen behandelen, zodat ze nu nog redelijk gezond op deze wereld had kunnen ronddarren? Als we vaker langs de dierenarts waren gegaan, hadden ze het dan die nierproblemen niet eerder ontdekt? Natuurlijk zijn het maar hypothetische vragen, maar ze kunnen me wel aan het denken zetten om in de toekomst (met Bonnie bijvoorbeeld) niet dezelfde "fouten" te maken.
Vandaag kwam ik dus weer thuis. Sheba d'r urn was al afgeleverd. Het was confronterend om haar in deze gedaante te zien. Het is altijd zielig als een lid van het gezin overlijdt. Bijna tien jaar was Sheba één van de zes in ons gezin en nu waren er slechts wat koolstofmoleculen van haar over, een schraal aandenken van de prachtige poes met haar complexe vlekkenpatroon die ze ooit was.
Al met al heb ik wel veel geleerd van Sheba d'r dood. Ik hoop dat ik de op een pijnlijke manier verworven inzichten kan gebruiken om in de toekomst een beter en waardevoller leven te leiden. Jammer genoeg kan Sheba dat niet meer meemaken en daar voel ik me ernstig schuldig over. Daarom hoop ik dat we haar niet zullen vergeten.
Rust zacht beertje!
Om haar niet te vergeten, hier nog een oud filmpje:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten