De eeuwige jeugd

Terug in de tijd in Amsterdam

Gisteren werd alweer voor de 23e keer het jaarlijkse Pleinfestival door het Max Euwe-Centrum georganiseerd. De langslopende toeristen keken in ieder geval hun ogen uit hoe een stel maffe schakers het wat onhandig ingerichte plein hadden omgetoverd tot een ware schaakspeeltuin, waar jonge schaaktalenten simultaans afraffelden, de mindere goden hun hoofden pijnigden over schaakproblemen en een stel 30-jarigen vanwege het 30-jarig bestaan van het Max Euwe-Centrum een zeskamp tegen elkaar speelden.

Traditioneel is het Huttontoernooi het laatste toernooi waar je als jeugdspeler aan mee mag doen. Ondanks dat ik doorgaans als een krant speelde op het toernooi, heb ik er wel goede herinneringen aan. De mensen, de sfeer en de gezamenlijke afsluiting maakten het een bijzonder toernooi. Helaas is het na je 20e gedaan met de pret. Zoals ik zelf zei:

"Hoewel ik het schaken altijd erg spannend vond, was het wel een mooie tijd. Toernooien als Hoevelaken, Hengelo [ONJK, tegenwoordig gehouden in Borne] en de schoolschaakkampioenschappen; ze brengen mooie herinneringen bij me naar boven.

Maar langzaamaan begon ik me te realiseren dat het einde in zicht was. Zo mocht ik in 2005 voor de laatste keer meedoen aan de JCC [Jeugdclubcompetitie]. En in 2006 zou ik steeds m’n laatste toernooi spelen. Mijn laatste PJK [Persoonlijk Jeugdkampioenschap], mijn laatste keer Hengelo, mijn laatste keer Eindhoven [NK Rapid] en mijn laatste keer Hutton."

Of toch niet? In 2009 werd er op het NK Rapid de leeftijdscategorie tot 25 ingevoerd, waardoor ik nog een paar jeugdtoernooitjes kon meepikken. Ik heb er nog altijd spijt van dat ik het toernooi in 2011 liet schieten. Gelukkig kreeg ik nu een herkansing: het NK 30-jarigen.* Een toernooi met leeftijdsdiscriminatie! Dat vond ik te leuk om te laten schieten!

Voor mij was het alweer een tijdje geleden dat ik voor het laatst op de voormalige gevangenisbinnenplaats te bewonderen was. Vijf jaar geleden speelde ik namens het jubilerende BSG in een teamwedstrijd tegen twee andere jubilerende clubs (Wageningen en Caïssa). Destijds viel de schaakdag een beetje in het water vanwege de langdurige regen, waardoor ik met gemengde gevoelens op het evenement terugkijk.

In ieder geval leek het me leuk om weer wat collegaschakers te zien. De afgelopen jaren ben ik het contact met de schaakwereld langzaam verloren, maar nu ik weer wat meer schaakritme heb, overweeg ik voorzichtig een comeback. Om de een of andere reden heb ik vroeger nooit veel contact met schakers van mijn leeftijd gehad. Ik zag ze toch te veel als concurrenten en ik vond het moeilijk om de zaken op en naast het schaakbord van elkaar te scheiden. Hoe kon je na afloop van de partij een leuk gesprek hebben met iemand die je compleet van het bord had geveegd? Inmiddels ben ik wel wat wijzer geworden en ga ik er wat makkelijker mee om.

Aanvankelijk hadden 9 spelers zich voor het toernooi opgegeven. De lage opkomst had misschien ter maken met het NK Internet, dat tegelijkertijd werd gehouden, of omdat het niet goed was aangekondigd (dat was via Facebook goed mogelijk geweest). Van die 9 deelnemers trokken de 3 zwaksten zich terug toen een dag van tevoren de deelnemerslijst werd doorgemaild. Het leverde een flink sterk deelnemersveld op (okeej, als L'Ami en Smeets hadden meegedaan was het nog veel sterker geweest) met Sander van Eijk als hoogsteratinghouder en daaronder vijf spelers die elkaar qua rating heel weinig ontliepen.

De ratings bleken redelijk te kloppen, want Sander verpletterde de rest met gigantische cijfers. Met 9½ uit 10 werd hij afgetekend eerste (Redmar Damsma hield hem in de laatste partij op remise), waardoor hij 100 euri (en een beeldje) naar Drente mee kon nemen. Op grote achterstand kwam de rest binnenhobbelen. Sebastiaan Smits werd tweede en ging naar huis met 50 euri, terwijl ikzelf heel toepasselijk 30 euri won met de derde prijs.

De plek in de middenmoot was beter dan wat ik op voorhand had verwacht en het had zelfs nog mooier kunnen zijn, want bij het ingaan van de laatste ronde stond ik stevig op de tweede plaats. Een halfje in twee partijen tegen Sebastiaan was voldoende voor de tweede plaats. Helaas kwam dat er niet. In de eerste partij ging het mis met een paard dat bijna in het centrum werd ingesloten en in de tweede partij liet ik me in een gewonnen stelling in de laatste seconden van de partij de kaas van het brood vreten, zodat ik toch met een beetje gemengde gevoelens op de dag terugkijk.

Het positieve overheerste echter, want ik was weer een beetje onder de mensen en dat deed me goed. Inmiddels zijn de meesten van ons een nieuwe fase in hun leven ingegaan. De opleidingen zijn afgerond en nu is het werken, werken en nog eens werken. Tot je 67e of zo. Of misschien langer, maar daar weet Martijn van der Eijk alles vanaf. In ieder geval kreeg ik het voor elkaar om een aantal functionele gesprekken met anderen aan te knopen en dat was al heel wat. Via de drukke winkelstraten liep ik samen met de twee andere prijswinnaars en Kevin Tan terug naar het station. In de trein viel ik zowat in slaap, moe van het nadenken en de vele indrukken die ik had opgedaan, maar al met al was ik wel tevreden. Over 5 (of 6?) jaar ben ik weer van de partij!

* Iedereen uit 1985 en 1986 mocht meedoen, wat betekende dat er ook 29-jarigen (zoals ik) en 31-jarigen mee konden doen. Vier jaar geleden schijnt het NK 25-jarigen gehouden te zijn en dat toernooi was toegankelijk voor mensen uit 1986 en 1987, wat ook wel logischer is aangezien het Max Euwe-Centrum eind 1986 is opgericht.