Pardubice

Werkvakantie in Pardubice

Woensdag 18 juli

Vol goede moed ging ik woensdag de achttiende op pad met m’n ouders en broertje. Lekker naar Pardubice, om daar twee weken een armoedig bestaan op een camping te leiden.

Pardubice is een stad in Tsjechië, waar het grootste schaaktoernooi van Europa wordt gespeeld, zo is mij ooit verteld.

Pinda

Lange tijd leek het er op dat Pinda nog mee zou gaan, maar uiteindelijk haakte hij toch af. Tja, 900 kilometer met z’n drieën achterin is misschien ook niet uit te houden.

De sfeer was nu dus ook heel anders dan twee jaar terug. Toen was ik met een grote groep, nu niet. Maar dat mocht niet uitmaken, want ik had me voorgenomen om hier weer lekker wat elopuntjes te verzamelen.

De reis

Maar goed, op woensdag begon de reis dus. We gingen vroeg weg, zodat we het misschien wel in één dag zouden kunnen halen. Mooi niet dus. Ergens in Duitsland stonden we DRIE UUR in de file. Op een heuvelachtig stuk waren ze met de weg bezig en was er een ongeluk gebeurd of zoiets stoms. Hoe dan ook, het schoot geen meter op.

Het betekende dat we nog ergens moesten overnachten. Ik heb daar een gruwelijke hekel aan. Alles moet je eerst opzetten, de luchtbedden oppompen en dan de volgende ochtend vroeg de hele zooi weer afbreken.

En dan mag je het enkele honderden kilometers verderop weer opnieuw opzetten…

Donderdag 19 juli

We kwamen donderdag eindelijk aan in Tsjechië. We gingen ons eerst aanmelden. M’n vader vroeg of een of andere hoge toren of zendmast of wat dan ook ongeveer in de buurt stond van de toernooizaal. De toernooizaal was trouwens een ijshockeystadion, later begreep ik dat het slechts de trainingszaal was of zo.

We reden op een grote weg Pardubice binnen, toen links opeens een vervallen stadion opdoemde. Dat was ‘m dus. En het ding bleek toevallig ook nog vlakbij die zendmast te staan. Werd m’n pa nog bijna boos dat we dat niet wisten of zo.

Inschrijving

Het stadion zag er niet uit. Het leek wel alsof het werd verbouwd of gesloopt. De auto werd op een parkeerplaats gezet en we gingen ons aanmelden. Dat ging niet helemaal van een leien dakje. Je moest steeds met een papiertje van mevrouw A naar mevrouw B en dan gaf die weer een papiertje waarmee je naar meneer C kon. De complicerende factor was nog dat we niet op een camping stonden die de organisatie had gereserveerd.

Uiteindelijk lukte het inschrijven wonderwel. Ewood kreeg nog iets van 20 procent korting omdat hij "onder de 18" was. Hij was toen al drie maanden 18 dus dat snapte ik niet zo.

Het grappige was dat je in euri en in eh… Tsjechische… eh… munten kon betalen.

Na de inschrijving gingen we naar de camping.

Camping

De camping lag ergens in het gehucht "Konopac" of zo. Het was maar een vrij klein campinkje, met een meertje/vijver waar je lekker in kon zwemmen en verder veel bomen.

Tegen het einde van de middag werd ons tentje opgezet (de ouwe lui sliepen in de vouwwagen).

Over vouwwagens gesproken: ik kan me nog herinneren dat m’n ouders zo’n ding nooit wilden hebben… Tja, niets is veranderlijker dan mijn ouders.

Behalve de vijver en wat gras om je tentje op te zetten had de camping niet veel meer te bieden. Er waren plees, maar die waren erg smerig. Het meurde er altijd naar ammoniak en je "boomstam" werd amper weggespoeld en zo. Verder was er nog een douchehok met wastafels om je tanden te reinigen.

De douches waren maf. Je moest een muntje in een automaat douwen en dan kreeg je een douche "aangewezen". Dan moest je je snel omkleden (of al omgekleed zijn) en onder die douche gaan staan. Het enge vind ik dan altijd dat mensen het douchegordijn kunnen wegtrekken als je net lekker je haartjes staat te wassen.

Eten

M’n moeder had de eerste dag geen zin om te koken, dus gingen we maar naar het "restaurant" op de camping. Het was een soort bar, waar je wat eten moest bestellen en het dan afhalen. Op de menukaart stond volgens mij niet al te veel variatie. Je kon friet nemen met of een schnitzel of met gevogelte. Aangezien ik absoluut niet van varkensvlees houd, werd het dat laatste. Toch zag alles er hetzelfde uit. Om het vlees zat een laag paneermeel meegebakken, waardoor alles er hetzelfde uitzag. M’n ouders wilden nog salade, maar dat was een bakje water met daarop wat sla en olijven of zo. Het was niet bepaald een succes.

Onweer

Tijdens het eten begon het flink te onweren. Terwijl de nacht rond een uur of negen inviel, bleef het nog onstuimig. Toen ik mijn tandjes ging reinigen, zag ik dat m’n shampoofles was omgevallen in m’n toilettas. Dus ik kon die tas weer eens lekker gaan omspoelen. Met een kletsnatte tas kwam ik dus weer terug, waarna ik weer een aantal opmerkingen kon incasseren.

Het echte incasseren zou echter nog komen…

Vrijdag 20 juli; Eerste ronde [Update 1]

Rond een uur of twee togen we naar Pardubice. Op de enorme deelnemerslijst was mijn naam te zien aan bord 148, waar ik "links" stond. Mijn beoogde slachtoffer was ene Tino Szubasz, een speler met bijna 2100 FIDE. Daar was ik natuurlijk niet bang voor; ik heb namelijk wel eens tegen sterkere spelers remise gespeeld.

Ewood speelde tegen een oude GM; Plachetka of zo. Volgens mij wel een bekende speler vroeger.

Mijn partij begon voorspoedig, maar toen ik een pion offerde, was er geen houden meer aan. Ik probeerde nog op allerlei manieren remise te maken of zelfs te winnen, maar het mocht niet baten.

Ewood deed het beter, hij stond de hele partij beter, maar kon net niet winnen. Maar met de plusremise zal hij ook wel blij geweest zijn.

Mijn moeder kookte vandaag, na de ontnuchtering van gisteren. Ik kauwde mijn maaltijd weg. Hopelijk zorgde het voor de energie die ik nodig had om de volgende dag een fraai resultaat neer te zetten.

Zaterdag 21 juli; Tweede ronde

De tweede ronde moest dan maar de start worden van mijn toernooi. Ik speelde met zwart en ik zat naast allerlei knoeiers die net als ik de eerste partij met wit hadden verloren.

Ik speelde tegen Miroslav Tichy, een local hero. In de partij dook ik al gelijk een voor mij onbekende en hevig dubieuze variant in. Ik stond al verloren, maar ik bleef vechten. Er zat alleen niks meer in. Dus werd ik opnieuw naar een nederlaag gespeeld.

Ewood verloor ook. Tegen een 14-jarige IM stond hij redelijk, maar toen er opeens een grap in zat, was het over. Dat waren dus twee nullen.

Overige deelnemers

Dit gaat een vast kopje worden in mijn rubriek. Ik ergerde me nogal aan andere deelnemers. Een gast zat steeds op mijn stoel te leunen om de partij naast me te kunnen zien. Verder boden degenen naast me remise aan in een mindere (zo niet verloren) stelling. Dachten ze nou echt dat dat werd aangenomen? Op het bord links van me werd de remiseaanbieder er hard af geramd. Met een stuk minder speelde hij nog vrolijk door, maar dat terzijde.

De andere remiseaanbieder stond een kwaliteit achter tegen een zowel positioneel als technisch zwakbegaafde jongeling. Het werd uiteindelijk nog remise, op voorstel van de jongeling, in een stelling waar hij makkelijk nog kon doorspelen.

Na de partij belde Ewood Jean Loulou, die ons een kwartier of wat later  kwam ophalen. Ik moest nog naar de plee, omdat de plees in de "Arena" geen slot hebben. De plee op de camping functioneerde voor zijn doen prima en het eten in "restaurant Ilse" was oké.

Zondag 22 juli; Derde ronde [Update 2]

De laatste dag in mijn 20-jarige bestaan begon kil en koud. Ik besloot om maar wat partijen na te spelen. "Hoe mol ik een Caro-Kann?" Het kon me van pas komen als ik tegen een of andere stumper zou spelen die na twee nullen wel eens een resultaat wilde halen.

De stemming zat er in, de tegenstander kon zijn borst natmaken. Voor de verandering was de speech voor aanvang niet zo lang. Gisteren ging mijn zorgeloze gevoel weg omdat die lui echt een kwartier lang in allerlei talen zaten te wauwelen. Ditmaal was het na een paar zinnen opeens over.

De partij verliep voorspoedig. Ik kreeg mooi voordeel, maar het technische karwei was erg lastig. Een doorbraak bracht me echter de overwinning, dus ik was blij. Ik kon weer naar boven kijken.

Ewood verging het wat minder. Hij leek een jonge IM aardig te ownen, doch na een grapje ging het hard bergafwaarts. Een tweede nul voor Ewood.

Maandag 23 juli; Vierde ronde

Mijn verjaardag werd een mooie dag. Allereerst kreeg ik een mooi cadeau; namelijk een telescoop. Het cadeau had de reis naar Tsjechië overleefd. Verder slaagde ik er in mijn eerste sms'jes in mijn leven te sturen. Sizzel, Femme de poisson en MI werden hiermee geconfronteerd. Het gekke was dat ik ze niet kon bellen, maar dat zijn de grillen van de moderne technologie waar ik tegenwoordig wel gewend aan raak. Het weerhield m’n pa er echter niet van om mijn vermeende onhandigheid met mobiele telefoons te benadrukken.

Later in de ochtend ging ik nog even zwemmen in de vijver. Het weer was prachtig.

Felicitatie

Voor de partij werd ik heel attent gefeliciteerd door mijn tegenstander. Hij zag mijn geboortedatum en toen ging er een lampje branden bij hem. Ik heb het nog eens gecheckt, maar volgens mij ben ik de enige deelnemer in de A- en B-groep die op 23 juli jarig is.

Toen ik werd gefeliciteerd zei een gast op het bord naast ons iets van: "Felicitaties voor de partij, maar niet erna."

Op mijn verjaardag wilde ik mezelf een mooi cadeau geven. Ik overleefde de opening, neutraliseerde en kwam zelfs beter te staan. Hij bood nog remise aan, maar ik ging door. Ik had een mooie drukstelling met aanval, maar mijn tactische gepruts brak me nog bijna op. Eerst bespeurde Fritz een gigafout in de analyse, na de partij werd mij al gauw duidelijk gemaakt dat ik ’t veel sneller kon winnen. Nu werd het een dame-eindspel, dat ik won omdat hij een paar onnauwkeurigheden beging.

Zo werd ik dus toch voor de tweede keer gefeliciteerd.

Ewood speelde tegen een zenuwachtig jongetje, dat in plaats van een remiseachtige stelling na te streven, op avontuur ging. Ewood kreeg winnend voordeel, maar zijn techniek was dusdanig belabberd, dat het nog remise werd. Een domper.

Na de partij gingen we niet naar het restaurant, (ze konden het "plein" niet vinden en de "Italiaan" was vol of zo) maar naar "restaurant Ilse".

Het B-woord

Tijdens dit artikel heb ik een woord (het zijn er eigenlijk drie) laten vallen dat jullie waarschijnlijk niet van mij kennen. Het heeft iets met het B-woord te maken. Ik zou het heel knap vinden als iemand een idee heeft wat ik bedoel (Ewoud mag niks zeggen!!!)

Dinsdag 24 juli; Vijfde ronde [Update 3]

De dag na mijn verjaardag was regenachtig. Ondanks dat werd het een mooie dag qua resultaten. Ik speelde met zwart tegen een Duits gastje, Christian Schneider. Voor de partij zat hij te ouwehoeren met zijn vrienden. Ik ging er maar rustig bij zitten.

Via 1.Pc3 Pf6 2.e4 e5 3.f4 kwam ik toch weer in het Weens terecht, waarin ik ditmaal "gewoon" speelde. Ik kreeg de kans zijn goede loper af te ruilen, waarna hij opeens iets van een uur ging nadenken. Hij had voor nog geen twintig zetten twee uur bedenktijd nodig (hij had nog een paar minuten; het speeltempo was 2 uur plus dertig seconden per zet. Twee jaar terug was het nog 2 uur plus een uur na 40 zetten. Dat speeltempo kun je nog met een analoge klok spelen.)

Hoe dan ook, ik speelde wat te snel en ik moest even slikken. Er zat niks beslissends in, waarna ik nog hoopte een eindspel te winnen. Hiervoor gebruikte ik nog veel tijd en hij kon niet weggaan vanwege zijn enorme tijdnood. Dat nam hij me vast niet in dank af. Hij bood nog een keer remise aan, wat ik weigerde. Tien zetten later was het echt potremise. Verder zei hij niks meer.

Ewood was lang bezig. Tegen een Oekraïense dame stond hij de hele partij een haar beter. Ditmaal speelde hij het eindspel voorbeeldig en won.

Overige deelnemers

Ik zat net als gisteren naast het bord van een meisje, (al was ze 27) dat gisteren ook had gewonnen. Toen overspeelde ze een man, die met een kwaliteit en pion achter door een penning heel elementair een stuk verloor. Hij deed toen nog alsof het echt een partij was en dat hij een stomme blunder had gemaakt, maar hij stond natuurlijk al verloren.

Dit keer liep het minder goed af voor haar. Tegen een optisch getalenteerde jongeman sloeg ze een paard, waarna ze zag dat wit kon promoveren. Meteen gaf ze op. Had ze die pion gestopt, dan stond ze goed.

Het snelle zetten begrijp ik toch niet zo. Niet alleen omdat ik een leerling ben van Leon Pliester, maar ook uit mijn eigen ervaring. A tempo zetjes uit je pols knallen is niks voor mij. Ik verlies dan maar wat snel het gevoel met de stelling.

Aan het bord links van me kwam een Sveshnikov op het bord, waarin de spelers ook binnen een paar minuten iets van vijftien zetten hadden gedaan. Zwart ruilde al snel zijn koningsloper voor een paard op e3. De zet …d5 liet op zich wachten. De witspeler zag zijn kans schoon om met een paardschaakje de zwarte pionnenstructuur te verknallen (Pf5-h6+ Kg8-h8 Df3xf6 g7xf6 en f5 is een sterk veld voor wit. Er stond iets als een paard op g6 overigens.)

Er kwam een toreneindspel op het bord, wat makkelijk remise was te houden voor zwart. Op de een of andere manier liet hij de stelling helemaal glippen. Wit offerde een pion om met de koning op g6 te komen, gesteund door de pionnen op f5 en h5, tegenover f6 en h6. Zwarts positie was plotseling kansloos.

Italiaan

Dit keer gingen we wel naar de Italiaan, als goedmakertje voor mijn verjaardag. Er waren nog een paar Nederlanders. Twee kende ik niet, van de ander kende ik het gezicht wel. Ik kon alleen geen naam bedenken. Totdat hij opeens naar ons toe kwam. Opeens ging er een lampje branden. Dat is Ynte Visser! Even later stelde hij zich ook voor (hij begon eerst over het schaken te vragen). Hij zei dat hij Ynte Visser was en niet Yge Visser. Ik herinnerde me ook weer waar ik hem onder andere van kende. Hij was een tijdje terug nog in Bussum, als invaller bij Unitas 2 tegen BSG 1. Toen werd hij verslagen door Emile Wüstefeld. Ja ja, opeens wist ik het weer.

Het leuke van de Italiaan vond ik dat ze enorme toetjes hadden. Twee jaar terug had Marco Meijer een enorm bord met ijs, pannenkoeken, fruit en slagroom. Dat wilde ik nu ook hebben. Omgerekend kost het maar twee en een halve euro. Toen m’n ouders echter om het nagerecht vroegen, bracht die knul van de bediening de rekening. Ook wel grappig. Minder grappig was dat er geen toetjes meer waren. De kok was naar huis of zo. En zo laat was het niet. Half tien.

Een kleine domper.

Woensdag 25 juli; Zesde ronde

Het toernooi begon zijn einde te naderen. In zesde ronde speelde ik tegen een Tsjech, Martin Handl. Hij speelde de opening heel snel, terwijl ik lang nadacht en een aanval probeerde op te zetten. Voor mijn gevoel stond ik goed, maar ik kon maar niet winnen. Hij ruilde wat stukken en streefde naar een eindspel. Ik dacht dat ik druk kon houden in het eindspel, maar toen zag dat ik opeens in de penarie zat. In tijdnood vond ik de optimale verdediging niet (ik had nog steeds remisekansen) en ging ik bedroefd ten onder.

Ewoods partij was niet veel beter. Tegen een 2300-IM stond hij slecht nadat hij …f5 had gedaan, een enorme slordigheid. Hij kon weinig meer, al speelde zijn tegenstander het dusdanig onhandig, dat hij weer kansjes kreeg. Helaas voor hem verloor hij het eindspel, na ook wat kansjes te hebben gemist. Twee nullen dus, een trieste dag.

Donderdag 26 juli; Zevende ronde

De oude lui hadden een plan bedacht: ze wilden naar Praag. Dan zouden ze ons eerder bij de speelzaal afzetten en dan zouden ze ons om een uur of tien weer ophalen. Godzijdank is het niet doorgegaan.

Vandaag was MI jarig. Ik wilde haar bellen, maar dat kon ik niet. Dus ging ik maar met m’n moeders mobieltje bellen. Het gekke was dat ik wel kon sms'en. Tja, de grillen van de moderne technologie…

Omdat mOnStErTjE jarig was, wilde ik ook graag een overwinning scoren. Mijn voorgevoel was veel beter dan de dag ervoor. En mijn voorgevoel bedriegt me haast nooit.

Ik speelde tegen iemand uit Qatar of zo met een enorme naam. Er kwam een Nimzo-Indische opening op het bord, waarin ik origineel dacht te spelen. Dat viel wel mee, al vond ik het wel grappig dat ik een "bekende" variant had geïmproviseerd. En niet eens een slechte, zoals in de tweede ronde.

Ik kreeg wat voordeel, maar dat verknalde ik door een foutief stukoffer. Ik had heel lang naar de stelling zitten turen, maar niks gevonden. En toch offerde ik. Daarna ploeterde ik door. Mijn tegenstander speelde met een stuk tegen twee pionnen meer origineel verder. Ik zat in tijdnood, maar zijn tijd slonk sneller. Hij offerde een stuk, waarna hij de twee pionnen weer terugwon. Hij had nog steeds minstens remise, maar toen dacht hij iets moois te zien. Ik had dezelfde truc al in mijn vooruitberekeningen gezien en ik had gezien dat hij niet werkte. Hij speelde de zet toch en ik sprong van binnen een paar vreugdedansjes. Toen zag hij ook dat zijn combinatie een groot lek bevatte en gaf ontgoocheld op.

Ik leverde de uitslagenbriefjes in, al waren er een paar dingen waarmee ik problemen verwachtte: Op mijn briefje stond wel het resultaat, maar niet zijn handtekening. Op zijn briefje stonden wel handtekeningen, maar geen resultaat. Bovendien stond op mijn briefje bord 165 en op de zijne 167. Dat kwam omdat iemand die aan bord 167 hoorde te spelen per ongeluk aan bord 165 ging zitten en op dat blaadje z’n naam had geschreven. Dus wisselde hij de twee blaadjes om.

Gelukkig kreeg ik geen enkel gezanik over deze onvolledigheden.

Gezeur

Dat doet me nu denken aan Ynte Visser, die een klacht had ingediend. Hij en zijn tegenstander hadden geconstateerd dat de klok niet goed liep, maar volgens de arbiter was de klok tip top in orde. Het zal wel zo gegaan zijn dat hij de partij verloor, waardoor hij een protest indiende. Maar diezelfde arbiter wees ook het protest af. Erg raar.

Italiaan

Na de partij was ik bijna euforisch na de "gestolen" overwinning. Ewood was minder blij, hij kon (net) niet winnen na een slechte partij. We gingen weer naar de "Italiaan". Dit keer hadden ze wel een toetje. Ewood en ik hadden allebei zo’n enorm bord waar ik het eerder al over had. Ik kreeg het niet helemaal op, al probeerde ik het wel.

Vrijdag 27 juli; Achtste ronde

De problemen met de telefoon hielden aan. Na de partij kon ook Ewood de oude lui niet meer bereiken. Het geluk was nog dat Jean Loulou op eigen initiatief naar de speelzaal kwam rijden, anders stonden we er nu nog.

Ik speelde dit keer tegen een Israeliër, Solomon Naftalin. Hij speelde met succes een Aljechin-verdediging. Ik ging een zijvariant in en ik stond afschuwelijk. Gelukkig begon hij vanaf dat moment slippertjes te maken, om vervolgens gruwelijk uit te glijden, waarna ik een goede stelling bereikte. Dit wist ik nog te winnen ook, waardoor ik voor het eerst het toernooi een plusscore had.

Ewood verloor weer eens en was sip.

Zaterdag 28 juli; Negende ronde

De laatste ronde stond op het programma. M’n pa maakte in de ochtend nog wat aardige opmerkingen.

Toen m’n moeder zei: "Luister eens." ging ik luisteren. Ik zei dat de wind waait en dat er een baby huilde of zo. En toen ging m’n pa een versje maken:

De wind die waait
De baby huilt
Een man die loopt
Een man met een snor…

En verder:

"Naast desinteresse het je ook stressinteresse!"

Verder nog een mopje, dat ik nog ergens anders in ga verwerken.

De laatste ronde stelde niet veel meer voor. Ik kreeg al snel remise aangeboden. Ik had met zwart een aardige opening achter de rug en ik besloot het maar aan te nemen. Ewood speelde ook remise. Hij had een aardige aanval, maar zwart kon verdedigen. In een goede stelling bood zwart remise aan, wat Ewood aannam.

Eindstand

Zo eindigde ik met 5 uit 9 lekker in de middenmoot van de B-groep. Ewood bleef met zijn 3 uit 9 in de A-groep ergens achterin steken. Wie het toernooi heeft gewonnen, weet ik niet. Viktor Laznicka stond niet bijster goed, dacht ik. Ik zoek het wel ’n keertje op.

Zondag 29 juli; Praag

Op zondag gingen we eindelijk naar Praag. Eerst gingen we nog naar de prijsuitreiking, waar scoresheets waren. Dan had ik de namen van mijn tegenstanders, wat me wel handig leek. Bij de prijsuitreiking kwamen we nog befaamde kopstukken als Dennis Ruijgrok, Chiel van Oosterom en Joost Michielsen tegen. Zij moesten ook naar het station. Mijn ouders staken de helpende hand uit; de koffers mochten in de auto. Chieltje, die een IM-norm had gescoord, kreeg ook een lift, de andere twee gingen lopen.

M’n moeder kocht kaartjes. Volgens de jongens zat er geen toeslag op of zo, waardoor we niet met de intercity konden. Dus werd het een stoptrein, met de nadruk op stop. Ergens halverwege de ruim twee uur durende beproeving bleek dat wede camera kwijt waren en vroeg mijn moeder zich wanhopig af hoe hij gestolen kon zijn (hij bleek later gewoon in de auto te liggen),

Het H-woord

Eenmaal in Praag gingen we wat drinken. Vervolgens werd er enorm getreuzeld. We gingen telkens de verkeerde kant op en m’n pa moest elk horloge zien. Ook andere saaie winkels werden voortdurend bezichtigd. Volgens Ewood had het iets met een C-woord te maken (deze is makkelijker).

Haast

Na veel gedool kwamen we eindelijk bij een brug aan. Het was er megadruk en er waren veel karikatuurschetsers of zo. Daarna gingen we nog wat eten op een terras bij de brug. Het nare is dat iedereen daar zo’n beetje langsloopt. Recht voor m’n neus was een internetcafé met een ouwe man d’r voor, die daar maar stond te wachten of zo. "He’s a lonely man there on the corner."

Op het eind begonnen de oude lui ook haast te maken. Ze wilden een 3D-afbeelding in een blok glas hebben. Het zou binnen vijf minuten klaar zijn, maar het duurde bijna een uur of zo. Eerst moesten de foto’s tig keer over, daarna werd de foto bewerkt en pas daarna werd de afbeelding gemaakt. En het was echt bloedheet in dat hok. Vier mensen en twee computers in een verder afgesloten ruimte (er was zo te zien geen eens een plee...)

Er waren veel mensen die geïnteresseerd waren in de 3D-afbeeldingen in glas, maar ze liepen volgens mij allemaal weer door. Ondertussen begon het ook nog te regenen.

Op het eind wilden we nog een ijsje. Op het station hadden we gezien dat de intercity (die stoptrein was geen succes) om 12:43, 14:43, 16:43, … vertrok. Het was toen ongeveer kwart over zes volgens mij, dus ik dacht "we hebben nog een half uur om het te vinden," maar het bleek niet zo simpel. We liepen steeds verkeerd en het was nog best ver. Uiteindelijk haalden we het net niet. Gelukkig was er niet lang daarna nog een stoptrein, maar die deed er weer twee uur over.

Eenmaal terug bij de auto was de camera ook weer gevonden.

Eind goed, al goed, dacht ik.

Laatste dagen [Update 4]

De laatste dagen gebeurde er niet meer zo veel. Het weer werd ook slechter. Omdat ik zojuist de partijen op m’n blog heb geknald, nu nog, ten overvloede, mijn lijstje van tegenstanders:

Ronde, datum, tegenstander, rating, resultaat, kleur, bord
1. 20-07 T Dzubasz (Ger) 2097 0 w 148
2. 21-07 M Tichy (Cze) 2059 0 z 187
3. 22-07 V Flek (Cze) 2023 1 w 207
4. 23-07 J Najman (Cze) 2054 1 z 174
5. 24-07 C Schneider (Ger) 2081 ½ z 134
6. 25-07 M Handl (Cze) 2074 0 w 134
7. 26-07 M Abu-Holayqah Essa (Qat) 2050 1 z 165
8. 27-07 S Naftalin (Isr) 2084 1 w 127
9. 28-07 R Adloff (Ger) 2078 ½ z 95
Totaal: 5 uit 9 tegen gemiddeld 2067

Ewood scoorde 3 uit 9. Hij won slechts één partij. Ik hoop dat Hengelo beter gaat. Misschien dat ie er dan nog een verslag van schrijft.

Terugreis

De terugreis verliep zonder noemenswaardig oponthoud, waardoor we ’s avonds laat weer in ons eigen bedje konden liggen.

Dus opnieuw: eind goed, al goed!

Update 1: 03-08 22:32
Update 2: 04-08 00:05
Update 3: 04-08 13:05
Update 4: 06-08 22:28