Het schooljaar is weer begonnen...

Lekke band

Het schooljaar is weer begonnen, maar in tegenstelling tot de meeste andere jaren kijk ik er niet met veel vreugde op terug. Dat kwam niet zozeer door het aantal contacturen, maar meer door het beeld wat ik van de vakken kreeg.

Het introductiecollege is echt een aanrader

Op dinsdag begon het allemaal met Uitwerking onderzoekstraining ruimtelijke analyse of iets in die richting. We moesten het werkstuk van een ander groepje peer-reviewen. Daar was ik de dagen daarna mee bezig. Op donderdag hadden we het vak Studie en loopbaan. Daarvoor moet ik nog eens iemand met een gaaf beroep interviewen en vervolgens moet ik daar een presentatie over vollullen. Dat lijkt me ook meer dan spannend. En dan vrijdag, met het vak Economie van de publieke sector. Voor de les kreeg ik van een chick te horen dat we opgaven moesten inleveren. Ik wist van niks en met mij een heleboel anderen. Omdat ik wat laat was (zie vervolg), kon ik de vragen onmogelijk nog voor de les beantwoorden. Gelukkig mochten we het voor deze ene keer ook in het weekend inleveren van de docent. Daarna kwam het vier uur durende college, waarin een gastdocent hele eenvoudige dingen zo moeilijk mogelijk probeerde uit te leggen, althans, daar leek het op. Uiteindelijk keek iedereen zoals bij een speech van Obama. Om het nog leuker te maken, moeten we nog een keer een presentatie houden over een vakgerelateerd onderwerp.

Fiets

Een tijdje geleden zat m’n pa te klagen dat de ketting van m’n fiets zo ratelde en hoe slecht dat wel niet was. Vlak voor het einde van de vakantie ging ik maar naar de fietsenmaker, die zei dat hij de week daarna wel tijd had. Donderdag was het zover. Voordat ik naar school ging leverde ik mijn fiets af en tegen het eind van de middag, toen ik allang weer thuis was, mocht ik ‘m weer ophalen.

Mijn fietsje was weer gemaakt en toen ik afrekende ontglipte me de vraag of het echt nodig was. De verkoper beantwoordde die vraag met een krachtig "Ja!". Mijn fiets reed in ieder geval weer als een zonnetje en tevreden fietste ik naar huis. Het weer was ondertussen opgeknapt en met een stevige westenwind stuwde me in recordtempo naar huis. Daar aangekomen stelde mijn pa me precies diezelfde vraag…

Vrijdagochtend zat ik lekker mijn laatste hand te leggen aan het peer-review (best lastig om dat in twee of drie dagen af te raffelen!), waarna ik vol goede moed voor de laatste keer deze week naar het station fietste. Alles ging lekker voorspoedig, want het terrein loopt af en ik had wind mee, totdat ik ergens overheen reed. Meteen hoorde ik een hels kabaal en besloot ik maar af te remmen en af te stappen, om te zien wat het nou was. Echter, nog voordat ik stil stond, merkte ik dat ik al op m’n velg reed. M’n achterband was weer eens lek gegaan en ditmaal was 'ie in recordtempo leeggelopen.

Ik kon niet veel anders doen dan teruglopen naar huis. Eerst zocht ik langs het fietspad of er toevallig nog vreemde dingen in de weg lagen. Ik vond een afgebroken fietsrem op de plek waar ik die lekke band ongeveer kreeg. Ik nam de boosdoener maar mee. Thuis kon ik gelukkig Loulous fiets nog "lenen". Het ding zat onder de modder of woestijnzand vanwege de vele fietstochten die hij op de hei maakt. Bovendien stond het keiharde zadel te hoog voor mij, waardoor ik steeds net met m’n tenen bij de pedalen kon komen. Gelukkig kreeg ik nu geen lekke band, maar moest ik wel een trein later nemen.

Continental-Reifen

Vandaag had m’n pa de band geplakt. Het is altijd een hele klus, maar de band was nog te repareren. Inmiddels ziet die binnenband er wel raar uit, met al die "lappen" erop. Het was dan ook niet de eerste keer dat ik een lekke band kreeg. Het is denk ik al de derde of vierde keer dat die band lek is gegaan en ik begin er moe van te worden. Geef mij maar eens die onverwoestbare banden waar ze het jaren geleden in het Klokhuis over hadden! (Geen idee of dat programma nog bestaat, dus die aflevering zal wel van een decennium geleden zijn.)