Doordat ik in de jaren '80 ben geboren, ben ik vooral opgegroeid in de jaren '90. Het waren de jaren waarin het leven zich nog een beetje voor me moest ontvouwen. Hoewel het aanvankelijk een zorgeloze tijd leek, heb ik ook een heleboel vervelende dingen meegemaakt, zoals het overlijden van mijn grootouders en toch wel een vrij rampzalig laatste jaar op de lagere school en een moeilijk leven als brugmug. Toch had die tijd iets speciaals, iets wat ik nu mis.
Misschien worden mijn herinneringen altijd geromantiseerd, maar misschien was het de imperfectie, of misschien juist de gezelligheid die ik nu mis. Misschien waren het de eerlijke programma's op tv, zoals het oer-Hollandse Het Klokhuis, of het consumentenprogramma Ook dat nog! en anders wel de ambachtelijke, grafisch indrukwekkende tekenfilmpjes zoals Tom & Jerry.
Dit in schil contrast met het huidige tv-aanbod, dat doorgaans tenenkrommend slecht is. Het Klokhuis herken je niet meer terug (weggerot of zo) en de tekenfilms van tegenwoordig zijn grafisch (en inhoudelijk zijn ze zo mogelijk nog erger) om te janken zo slecht. Het is de vercommercialisering, waardoor bedrijven snel veel geld willen verdienen en kwalitatief inferieure producten afleveren. Ik vraag me af of de kinderen die nu opgroeien niet een soort Franse-slagmentaliteit krijgen aangeleerd en dat ze trauma's oplopen door het noodgedwongen kijken naar domme tekenfilms als Sponge Bob of die belachelijke Japanse shit die tegenwoordig zo populair is. Geen wonder dat Kindernet weer tekenfilmpjes van vroeger op de buis brengt, hoewel mij persoonlijk alleen Boes kan bekoren. Ondertussen hoop ik al jaren dat Cartoon Network mijn persoonlijke favoriet Paling & Ko weer op de buis brengt...
Blijft over Ook Dat Nog! Als klein ondeugend jongetje was ik maar wat blij dat ik op de zondagavond mocht opblijven om dat programma te kijken. In het programma werd aandacht geschonken aan de frustraties van ongelukkige consumenten die klantontvriendelijke en bureaucratische instellingen op hun pad vonden. Het getalenteerde panel van geboren acteurs wist zich iedere keer weer knap in te leven in de gedupeerden. Doordat ik rond die tijd schaken leerde, was het voor mij leuk om te weten dat panellid Hans Böhm een bekende schaker was. Het schaken, ook toen al een marginale sport in Nederland, mocht zich gelukkig prijzen met zo'n ambassadeur. Het panel bestond verder nog uit Bavo Galema, met zijn geweldige gezichtsuitdrukkingen, presentator Aad van den Heuvel, en twee mensen die er nu niet meer bij zijn: vorige week overleed Gregor Frenkel Frank, terwijl Sylvia Millecam al tien jaar niet meer onder ons is. Een mooi moment was steeds hoe de panelleden elkaar in het begin van de uitzending aankondigden: ("...Zy-y-ylvia Mi-ih-ih-illecam en Aaaaad van den HEUvel!") Het programma was na het overlijden van Millecam niet meer hetzelfde en toen het in 2004 van de buis werd gehaald, vond ik het niet eens heel erg. Het programma dreef te sterk op charisma en na het wegvallen van de topacteurs, viel al gauw het doek. Door het verdwijnen van het programma werd er ongemerkt weer een stukje jeugdsentiment vernietigd. Ik ben niet iemand die helden nodig heeft of mensen gaat verafgoden, maar als ik jarennegentighelden had, dan moet het wel het panel van Ook dat Nog! zijn.
Inmiddels zitten we alweer in de jaren '10 van de eenentwintigste eeuw. Een hoop geweld, terrorisme, slechte tv-programma's en financiële crises zijn in de tussentijd op ons pad gekomen en de ellende blijft maar doorgaan. Hoewel het misschien te ver gaat om te zeggen dat vroeger alles beter was, is de jaren '90 een hoop ellende bespaard gebleven. Het waren met recht magische jaren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten