Terschelling

Afgelopen week was ik met mijn trouwste lezers naar Terschelling. Voor het eerst met een mondkapje in de trein! En in de boot. En in de bus. Een hele nieuwe ervaring. Gezellig was het ook, want na de coronakilo’s zijn er ook weer wat vakantiekilo’s bij gekomen, de vele fietstochten ten spijt.

Het afgelopen decennium ben ik een aantal keren naar de Waddeneilanden gegaan. De natuur is mooi en het is er zomers vaak aangenaam warm, maar niet verzengend heet. Hieronder een paar plaatjes van toen en nu.

Ameland 2017.

Terschelling 2020.

Ik ben er dus niet mooier op geworden, geloof ik... Reden te meer om door te gaan naar plaatjes zonder mensen erop.

Het bord van de camping op Terschelling in 2011.

Anno 2020 staat er nog een bord bij.

Ons plekje in 2011.

Dezelfde plek nu.

De tafel onder het zeil in 2011.

Dezelfde plek nu, maar dan zonder tafel.

Het bagagetransport in 2011.

Het nummer is ongeveer met het jaartal meegegroeid.

Ons onderkomen.

Ewood beklimt een steile duin.

Ewood op een kinderfietsje.

Een standbeeld (?) van Willem Barentsz.

"Understand Rael, that's the end of your tail."

"The raven brings on darkness and night, he flies right down, gives me one hell of a fright
He takes the tube right out of my hands, man, I've got to find out where that black bird lands!"

"Das ist zu dark, life is a celebration!"