Spelletjesdag

Ruimtegebruiksverandering

Gisteren had ik weer eens het vak Ruimtegebruiksverandering, wat begon met een hoorcollege met een algemeen bla-bla-verhaaltje, waarna we ons konden storten op een computerpracticum. Daarin moesten we weer met dat @#!$%&!! Arc GIS werken. Vreemd genoeg werd er in de les met geen woord over het programma gerept, wat betekende dat we het zelf allemaal konden uitzoeken. Daardoor liepen we geregeld tegen problemen aan, waardoor een docent ons weer uit de brand moest helpen. Toch waren we redelijk opgeschoten, toen om een uur of één allemaal mensen het lokaal binnenliepen. Het waren notabene "onze" tweedejaars waarvoor wij moesten plaatsmaken en dat terwijl ik nu in m’n ritme kwam. 😦 Het werd tijd voor… De spelletjesmiddag!

Le Snelle, ook wel bekend als Le Vitez, had een half dozijn medestudenten uitgenodigd om een middagje spelletjes te spelen. Hij fietste naar zijn huis, samen met Jasper, Simon en Tom. Kasper, Martijn en ik gingen met de metro. De metro bleek uiteindelijk sneller te zijn dan de fiets. Ergens halverwege reden we de fietsers voorbij, wat bij Martijn voor veel euforie zorgde. Wij moesten echter nog van het metrostation naar Le Snelles huis lopen. Kasper kende de route een beetje en zodoende kwamen wij als eerste aan. Ik vroeg me af of er wel iemand was, want de gordijnen zaten dicht en er waren verder ook weinig tekenen van leven. Uiteindelijk bleek er toch iemand te zijn. Een gast met dreadlocks deed de deur open. Hij bleek de broer van Le Snelle te zijn en hij stelde zich voor als Pim.

Terwijl we naar naar binnen liepen, kwamen de anderen ook aan. De huiskamer zag er ruim en overzichtelijk uit en aan de muur hingen abstracte schilderijen van een mens met een raar hoofd. Le Snelle kwam met een aantal spellen aanzetten. Hij had een antiek monopoliespel en een antiek riskspel. Uiteindelijk viel de keuze op het spel Bedriegers bedrogen. Dat spel kende ik niet en uiteindelijk bleek niemand het te kennen, behalve Le Snelle en zijn broer(tje.)

We gingen daarom maar in teams spelen. De n00bs speelden in tweetallen, terwijl de pro’s in hun uppie speelden. Bij het spel is het de bedoeling zo veel mogelijk "punten" te pakken en dat moet je dan doen met de karakters op je eigen kaarten, die allemaal hun eigen eigenaardigheden hebben; ieder poppetje doet weer iets anders. Dat klinkt lastig, maar uiteindelijk was het een best leuk spel. Ik speelde met Kasper en hoewel de pro’s al snel veel kaartjes pakten, hadden wij een langere adem en wonnen we ’t spel. Niet slecht…

Daarna gingen we risken. Pim was ondertussen weer weggegaan, waardoor we met z’n zevenen waren; Mathieu kwam niet en Rolex had nog heel lang les. Hij zou om een uur of zes aankomen, dan zouden we wel ongeveer klaar zijn. Het risken duurde echter langer dan gepland. En dat terwijl het er voor mij goed uitzag: ik had al bijna meteen heel Australië in m’n bezit en Kasper was niet van plan mij daar heel veel tegen te werken; hij besteedde zijn legers liever anders. Ik kon dan ook Australië in bezit nemen en vervolgens hoefde ik met mijn inkomstenbron niet zo heel veel te doen; de tijd was immers in mijn voordeel. Echter, doordat de anderen op een gegeven moment gingen sparen, werd ik wel rijker, maar werd het moeilijker om tegen meerdere vijanden te vechten. Mijn opdracht was om "geel" uit te roeien, het team van Le Snelle en Simon. Zij deden het niet zo goed, ze zaten in Midden-Amerika ingeklemd tussen roze (Tom) in het noorden en blauw (Kasper) in het zuiden. Zelf kon ik daar moeilijk komen en besloot ik in eerste instantie te voorkomen dat anderen in het bezit kwamen van een continent. Zo wilde ik voorkomen dat zwart (Martijn) Europa kreeg. Ondertussen hoopte ik dat geel in Amerika zou worden verslagen, waarna ik geel alleen nog in twee gebieden in Azië moest verslaan. Geel werd dan ook verslagen in Amerika, maar net op dat moment viel zwart mij aan. Ik verloor op de een of andere manier heel dik van een sterke minderheid, mijn rode leger werd in Oost-Europa volledig van de kaart geveegd. Daardoor kon ik geel ook niet meer goed verslaan in Azië. Dat deed groen (Jasper) dan maar. Hij had een alliantie gevormd met Martijn, waardoor hij Afrika en Zuid-Amerika ineens had ingenomen.

Het was het moment dat het belangrijk was wie welke opdracht had, want dan kon het spel ineens afgelopen zijn. Er waren veel dingen ten nadele voor mij omgeslagen. Ik had alleen nog een leger in Australië en het was me niet gelukt het gele leger te verslaan, waardoor mijn nieuwe opdracht om 24 gebieden te bezetten schier onmogelijk was. Vervolgens leed ik weer enorme verliezen tegen Martijn en verspeelde ik weer eens een heleboel legers. Dat Martijn de opdracht had mij uit te schakelen, daar was ik inmiddels wel achter. Gelukkig begonnen er barsten in de alliantie te komen en vielen ze elkaar aan. Nadat Kasper was uitgeschakeld, waren we nog met z’n vieren over. Het was inmiddels zes uur en Rolex zou er over ongeveer twee uur zijn. We gingen dus maar eten. Le Snelle ging bij een snackbar langs, waarna we een lading junkfood verorberden. Daarna gingen we weer verder, maar dan zonder Martijn. Hij moest naar huis. Mijn kwelgeest van het spel was weg! Simon nam zijn plaats in, werd keer op keer aangevallen en had niet meer zoveel mazzel met de dobbelstenen als Martijn. Zodoende vloog zwart er als derde uit en besloot ik uit wraak groen uit te roeien, om zodoende nog tweede te worden. De winnaar was Tom, wat ik hem wel gunde, hoewel hij stiekem ook bij de alliantie zat.

Het was inmiddels al een uur of acht, maar we gingen opnieuw Bedriegers bedrogen spelen. Nu ging ik "solo" en ging het toch wat minder goed. Ondertussen was Rolex binnengekomen en hij ging maar een maaltijd bereiden. Toen Bedriegers bedrogen was afgelopen, gingen we Kill you Tine doen, een spel dat ik (!) had gekocht voor Rolex’ verjaardag… De bedoeling was om de "beste" mensen te onthoofden, maar het spel was zo moeilijk (Bedriegers bedrogen en Powergrid zijn er niks bij), dat het niet echt een succes was. Ondertussen was het tegen elven aan het lopen en zag ik scheel van de vermoeidheid en van de koppijn van te veel chips te eten.

We gingen maar weer de kou in, op weg naar huis. Doordat de trein vertraging had (hij bleef op een paar stations vijf minuten wachten), kwam ik om iets van half één thuis. Dat was me het dagje wel…