Boekenboninwisseldag

Doorgaans bestaan kerstpakketten uit flessen wijn, koekjes en andere ondefinieerbare meuk. Niet op de universiteit! Die deelde met kerst altijd gul cadeaubonnen uit. En op verjaardagen kreeg ik vaak boekenbonnen. Omdat de stapel met waardepapieren wel erg uit begon te puilen, en sommige bonnen hun houdbaarheidsdatum begonnen te benaderen, ging ik op deze mooie dag het dorp in om de bonnen te verzilveren.

De laatste tijd heb ik me wat meer beziggehouden met de inrichting van mijn hokje. Ik moest die drie uur die ik voor de coronacrisis aan forenzen was toch ergens aan besteden… Zo heb ik laatst mijn boekenkast anders ingedeeld, waardoor ‘ie er voller en minder rommelig uitziet. Ik ben er heel blij mee!

Waar ik minder blij mee was, is dat mijn prullenbak laatst uit elkaar viel. Gewoon uit zichzelf. Nou ja, bijna dan. Toen ik ‘m open wilde doen, viel het deksel eraf. Ik had ook niet de technische begaafdheid om ‘m weer te repareren, dus wilde ik wel een nieuwe. Er was alleen een probleem: op mijn fietsje kreeg ik zo’n ding natuurlijk niet mee, dus ging ik met m’n moeder, die een autootje heeft, gezellig (want niet op corona-afstand) winkelen.

Erin, eruit, snel en pijnloos

De prullenbak hadden we al gauw bij de Blokker gevonden. Niet dat er veel keus was, maar deze prullenbak voldeed aan de eisen, dus hebben we ‘m meegenomen. Het is zo’n prullenbak met een deksel die opengaat als je ‘m aanraakt. Mijn ambulant begeleidster had ook zo’n ding en was er heel erg blij mee. Waar ik wat minder blij mee was, was de prijs, maar omdat ik nog een heleboel cadeaubonnen had, heb ik er amper een cent aan hoeven uitgeven.

Met hetzelfde gemak als waarmee Olav Mol door de plassen langs de bushalte raast, liepen we nog een heleboel andere winkels binnen, waaronder winkels waar ik twintig jaar geleden niet dood gevonden had willen worden. Vanwege het c-woord stonden er flinke wachtrijen voor diverse winkels, alsmede de plaatselijke buurtsuper. Irritant! In de winkels moest je verplicht een mandje meenemen. Het idee daarachter is natuurlijk dat de winkels kunnen voorkomen dat er te veel mensen binnenkomen, maar het is wat overdreven als je alleen wat bij de kassa wilt vragen.

Gelegaliseerde diefstal

Anyway, nadat we sokken, desinfectiemiddel en zo’n memoblok (die vierkante papiertjes die ik vroeger te pas en te onpas gebruikte om hersenspinsels op vast te leggen) hadden gehaald, was het tijd om de boekenbonnen op te maken. We liepen op de bonne foi de Los (dat is dus een boekenwinkel) in, waar ik mijn oog liet vallen op een aantal schaakboeken, vreemd genoeg. Het waren boeken die me vaag bekend voorkwamen. Ik kon me nog net inhouden ze te kopen, maar toen ik het nieuwe boek van David Smerdon, een oud-teamgenoot, tegenkwam, kon ik dat niet meer. Ik meende me een positieve recensie op Schaaksite te herinneren, dus was ik verkocht.

Mijn moeder kwam daarna met het boek Hoe economie de wereld kan redden aanzetten. Die titel sprak me wel aan. Het risico dat deze dikke pil ongelezen in mijn pas opgeruimde boekenkast zou gaan verstoffen, wilde ik wel nemen. Opnieuw konden we de boeken meenemen zonder een cent uit te geven. Omdat we nog shoptegoed hadden, deden we ook de Bruna nog aan. Daar kwam mijn moeder met het nieuwste boek van Thomas Piketty aanzetten. Van zijn eerste werk heb ik het uittreksel (ooit op Ameland gekocht), dus wilde ik het vervolg ook wel in mijn bezit hebben. #proudlefty

Als klap op de vuurpijl schafte ik ook maar meteen een nieuwe agenda aan. In mijn huidige agenda staat op 13 mei dat de schoolagenda’s van volgend schooljaar weer verkrijgbaar zijn bij de Bruna, maar dat is het helemaal nog niet geweest! Hoe dan ook, ik geloof niet dat ik ooit zo vroeg in het jaar een nieuwe agenda heb gekocht. Vroeger wachtte ik daar altijd tot het einde van de zomervakantie mee. #delaatstenzullendeeerstenzijn.

Daarna was het weer tijd geworden om de een-na-schattigste auto die er bestaat weer uit de krappe parkeergarage te bevrijden. De parkeerkosten? 80 cent. Dat was zowat onze enige uitgave van de dag… We togen naar de Karwei, waar per auto maar één bezoeker werd binnengelaten, dus bleef ik maar buiten. Daar werd ik aangemoedigd om lekker in de luie stoel voor de winkel te zitten, ruim binnen corona-afstand van een best lekkere dame, zodat ik nog wat feromoontjes mocht opsnuiven. Mijn moeder was al gauw weer terug, omdat ze geen bruikbare eettafels hadden. Binnenkort gaan we de IKEA lastigvallen (want ook daar heb ik nog een waardebon van).

Thuis ben ik in het zonnetje maar mijn nieuwe boeken gaan lezen, nadat m’n moeder m’n ouwe prullenbak had meegenomen. Dit was me het dagje wel!